فسیل های تاریک!
آیا انسان ها در 1.5 میلیون سال پیش یکدیگر را قصابی می کردند؟

یک مطالعه جدید ادعا می کند که فسیلی از پای انسان 1.45 میلیون ساله نشانی از سلاخی اجداد دیرینه ما توسط یکدیگر دارد، و اهمیت این یافته در این است که قبلاً شواهدی از قصابی و احتمالا خوردن همدیگر توسط بستگان تکاملی باستانی ما شناسایی نشده بود.

به گزارش سیناپرس، انسانی باستانی از یک ابزار سنگی برای ایجاد 9 برش روی این فسیل استفاده کرد که باعث حفظ ساق پا و زانوی فرد مقتول شده است. محققان در 26 ژوئن در گزارش‌های علمی اعلام کردند که تحلیل‌های مدل‌های سه‌بعدی این نشانه‌ها، آنها را شبیه آسیب‌های ناشی از ابزار سنگی به جای دندان جانوران شکارچی بزرگ یا شکستن زیر پای حیوانات می‌دانند.

بریانا پوبینر، دیرینه‌انتروپولوژیست از موسسه اسمیتسونیان می‌گوید: این برش‌ها قدیمی‌ترین نمونه قانع‌کننده از این قصابی و احتمالاً آدم‌خواری در میان انسان‌های باستانی هستند، اما بحث‌هایی درباره این تفسیر وجود دارد.

پوبینر ابتدا استخوان پای برش خورده را در حین مطالعه فسیل‌هایی که در موزه ملی نایروبی در کنیا نگهداری می‌شد، بررسی کرد. او می خواست شناسایی کند؛کدام شکارچیان غیر انسانی، انسان های باستانی را شکار کرده و می خوردند. اما آثار روی استخوان ساق پا برای او مانند آسیب قصابی و سلاخی به نظر می رسید.

پوبینر قالب هایی از 11 برش روی فسیل را برای دیرینه انسان شناس مایکل پانته از دانشگاه ایالتی کلرادو و ترور کیویل از دانشگاه پوردو در غرب لافایت هند فرستاد. این زوج اسکن های سه بعدی از علائم استخوان را ایجاد کردند و آنها را با 898 علامت دیگر روی استخوان ها مقایسه کردند. علامت های شناخته شده ای که توسط ابزارهای برش سنگ، ابزارهای سنگ کوب، دندان های تمساح، شیرها و سایر شکارچیان غیرانسانی یا گاوهایی که زمین را زیر پا می گذارند ساخته شده است. پوبینر می‌گوید: این علامت دقیقاً با آسیب ابزار سنگی مطابقت دارد.

هیچ اتفاق نظری در مورد هویت گونه فسیل پای باستانی وجود ندارد. پوبینر و همکارانش می گویند که ممکن است نمایانگر هومو ارکتوس، H. Habilis یا یک گونه نسبتاً کوچک انسان به نام Paranthropus boisei باشد. همچنین هیچ راهی وجود ندارد که بگوییم انسان‌گونه‌ای از همان گونه یا گونه‌ای دیگر آثار ضربه را روی فسیل پای کشف شده گذاشته است یا خیر.

پوبینر می‌گوید: برش‌های روی این فسیل در اطراف نقطه‌ای که عضله ساق پا به استخوان چسبیده است، مطابق با برداشتن یک تکه گوشت است. دلایل این عمل مبهم باقی می ماند، به خصوص که تنها یک استخوان تکه تکه در دست محققان است.

پوبینر می‌گوید: ما فرض می‌کنیم که هدف هر کسی که این علائم را ایجاد کرد، صرفاً بریدن گوشت از استخوان برای خوردن آن بود، برای رفع گرسنگی.

رافائل هانون، باستان‌شناس از دانشگاه ویتس در ژوهانسبورگ، با این موضوع موافق است. هانون که عضوی از تیم پوبینر نبود، می‌گوید بریدن قسمت گوشتی ساق پا احتمالاً نشان‌دهنده نیاز به غذا بود تا یک نوع مراسم تشریفاتی. او می‌گوید هیچ راهی برای دانستن اینکه آیا گوشت قسمت‌های گوشتی‌تر بدن، مانند شانه و بالای ساق پا، نیز برداشته شده است، وجود ندارد.

پالمیرا سالادیه، باستان‌شناس باغ‌وحش از مؤسسه دیرینه‌اکولوژی انسانی و تکامل اجتماعی کاتالان در تاراگونا، اسپانیا می‌گوید، اما برش‌های ابزار سنگی روی استخوان ساق پا شواهد کافی برای تعیین اینکه آیا گرسنگی باعث بریدن و برداشتن گوشت می‌شود، ارائه نمی‌کند. سالادیه پیشنهاد می‌کند که یافته‌های پوبینر ممکن است منعکس کننده سناریوهایی مانند آدم‌خواری برای تکمیل منابع غذایی دیگر باشد، نوعی تمرین آیینی که شامل آدم‌خواری یا مصرف گوشت یک دشمن شکست‌خورده پس از درگیری بین گروه‌ها است.

یوناتان سالی باستان شناس از دانشگاه کیپ تاون در آفریقای جنوبی موافق است که این تفسیر در ذهن باقی می ماند ولی صد درصد با آن موافق نیست. او می‌گوید: اگرچه آدم‌خواری عصر حجر ممکن است رخ داده باشد، اما او می‌گوید: «شواهد موجود به اندازه کافی قوی نیست که چنین استنتاجی را ممکن کند«.

موضوع پیچیده تر، ناشناخته بودن فسیل پای مکشوفه است. پس از کشف شدن از رسوبات در حال فرسایش، این فسیل روی سطح مکانی در شمال کنیا پیدا شد. تخمین سن این فسیل توسط موقعیت آن درست بالای لایه خاکستر آتشفشانی مربوط به حدود 1.5 تا 1.6 میلیون سال پیش ناشی می شود. بنابراین محققان فرض کرده اند که استخوان ساق پا در ابتدا در رسوبات کمی جوانتر از آن رسوب خاکستر اتشفشانی قرار داشته است.

به گزارش سیناپرس، یک نمونه احتمالی قبلی از قصابی یک موجود انسان انسان نما که در سال 2000 گزارش شد نیز بحث هایی را برانگیخت. محققان برش‌هایی را که روی یک استخوان فک فوقانی جزئی یافت شده در یک سایت حفاری در آفریقای جنوبی – با تخمین سنی بین 1.5 تا 2.6 میلیون سال – به‌عنوان برش‌های ماهیچه‌ای برای برداشتن فک پایین کشف کردند. اما هانون و همکارانش استدلال کرده‌اند که لگدمال کردن حیوانات یا مالش تصادفی فسیل به سنگ‌های دندانه‌دار و تیز قبل از حفاری می‌تواند باعث ایجاد این برش‌ها شود.

هانون می‌گوید، گروه پوبینر در حذف عواملی به‌عنوان علل 9 برش از 11 برش روی فسیل پای انسان‌ها، کار خوبی انجام داد. او نتیجه می‌گیرد که «احتمال بسیار زیادی» وجود دارد که یک انسان‌نما از ابزار سنگی برای ایجاد آن نشانه‌ها و برش های باستانی استفاده کرده باشد.

تیم وایت، دیرینه‌انتروپولوژیست در دانشگاه کالیفرنیا، که مدت‌ها سرنخ‌های اسکلت های مربوط به آدم‌خواری را مطالعه کرده است، می‌گوید، حتی اگر تحقیقات بیشتر این احتمال را تقویت کند، چنین شواهدی با اثبات قصابی یا آدم‌خواری فاصله زیادی دارد. وایت فسیل کنیایی را “یک کنجکاوی علمی جالب که هیچ چیز مهمی را تغییر نمی دهد” می نامد.

مترجم:ندااظهری

No tags for this post.