روان آب حاصل از آبیاری آنقدر آب را از خشکی به دریا منتقل کرده است که ممکن است سرعت و محور چرخش زمین به طور ملموسی تغییر کند.
به گزارش سیناپرس، شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای به محققان ژئوفیزیک نشان می‌دهند که از سال 1993 تا 2010، آبیاری به تنهایی قطب شمال را حدود 78 سانتی‌متر تحت فشار قرار داده است. این امر آبیاری را به دومین عامل بزرگ در رانش قطبی پس از حرکت مداوم پوسته زمین به دنبال عقب‌نشینی یخچال‌ها از آخرین عصر یخبندان تبدیل می‌کند.
مدت‌هاست که محققان می‌دانند که قطب شمال در سراسر مناظر دریایی قطب شمال در دایره‌ای به قطر چند متر سرگردان است. الگوهای آب و هوای فصلی باعث ایجاد بخشی از این رانش چرخه‌ای می‌شود و تغییرات طولانی‌مدت در دما و شوری آب اقیانوس‌ها به ایجاد یک نوسان 14 ماهه به نام تکان چندلر کمک می‌کند.
کلارک ویلسون، ژئوفیزیکدان دانشگاه تگزاس در آستین می گوید: اما این نوسانات مکرر تنها چیزهایی نیستند که قطب را به اطراف حرکت می دهند. او می‌گوید: یک رانش قطبی ظریف‌تر و غیر چرخه‌ای نیز وجود دارد که ناشی از حرکت آب زمینی به دریا از ذوب یخچال‌های طبیعی در سراسر جهان و از صفحات یخی در گرینلند و قطب جنوب است.
روان آب حاصل از آبیاری نیز نقشی را ایفا می کند که در عین حال بسیار زیاد و قابل تامل است.
ویلسون و همکارانش در اولین مطالعه برای بررسی سهم این حرکات آب، از شبیه‌سازی‌های کامپیوتری برای ارزیابی اینکه چگونه احتباس آب در پشت سدها، ذوب یخبندان، آبیاری و چندین عامل دیگر ممکن است بر رانش قطبی تأثیر بگذارد، استفاده کردند. به گزارش سیناپرس، مطالعات قبلی نشان دادند: آبیاری حدود 2 تریلیون تن آب را از سفره‌های زیرزمینی به اقیانوس‌ها از سال 1993 تا 2010 منتقل کرده است. این حجم آب به اندازه‌ای است که سطح آب دریاها را بیش از 6 میلی‌متر افزایش دهد.
این تیم دریافت؛ اگرچه این حرکت به ظاهر کوچک است، اما این توزیع مجدد آب برای جابجایی قطب شمال هر سال به طور متوسط کمی بیش از چهار سانتی متر در هر دوره کافی است.
هنگامی که همه منابع حرکت آب در نظر گرفته شد- از جمله روان آب ذوب یخ از گرینلند و صفحات یخی قطب جنوب – قطب شمال در آن محدوده زمانی حدود 1.6 متر به سمت ساحل شرقی گرینلند منحرف شد. این تیم دریافتند که تأثیر آبیاری باعث به حرکت درآوردن قطب به سمت شرق نقطه ای بود که در صورت نبود روان آب ها، قطب به طور طبیعی به آن سمت می‌رفت. بدون آبیاری، قطب تقریباً به همان میزان حرکت می کرد، اما در عوض به سمت مرکز گرینلند -یعنی به سمت غرب جایی که اکنون قرار دارد-.
ویلسون می‌گوید: بر خلاف سایر محرک‌ها که در طول یک سال تغییر می‌کنند، رانش قطبی ناشی از آبیاری دائمی است و احتمالاً هر سال در حال افزایش است.
جی فامیگلیتی، آب شناس در دانشگاه ایالتی آریزونا در تمپ، می گوید: «یافته های این تیم همه منطقی است. درک این موضوع مهم است که آب سنگین است و زمانی که به اطراف حرکت می کند بر چرخش زمین تأثیر می گذارد.»
علاوه بر جابجایی قطب شمال، آبیاری در مقیاس بزرگ می تواند بر اقلیم محلی و منطقه ای نیز تأثیر بگذارد. مطالعات نشان داده‌اند که آبیاری دماها را خنک می‌کند و رطوبت را در دره مرکزی کالیفرنیا افزایش می‌دهد و همچنین بارندگی را در منطقه چهار گوشه جنوب غربی آمریکا افزایش می‌دهد و حجم جریان را در رودخانه کلرادو افزایش می‌دهد.
مترجم: محمد زارعلی
No tags for this post.