به گزارش سیناپرس همدان، بر اساس تحقیقات پیش بالینی انجام شده در دانشکده پزشکی Icahn در Mount Sinai و منتشر شده در Nature Neuroscience، قرار گرفتن در معرض مواد افیونی تحت شرایط درد مزمن، تغییرات بیان ژن منحصر به فردی را در مناطق مغز مرتبط با شناخت، احساسات و پاداش ایجاد می کند. این مطالعه مولکول‌های جدیدی را برجسته می‌کند که ممکن است به عنوان اهداف خاصی برای بیماران مبتلا به درد مزمن عمل کند تا آنها را قادر سازد تا فراتر از درمان‌های مواد افیونی حرکت کنند.
درد مزمن و اختلال مصرف مواد افیونی دو بیماری بسیار شایع هستند. در طول اپیدمی مواد افیونی در ایالات متحده، بسیاری از بیماران مبتلا به درد مزمن به داروهای قابل دسترس مانند اکسی کدون وابسته شدند. تلاش‌های اخیر برای کاهش نگهداری اکسی کدون در این بیماران باعث شده است که بسیاری از آنها با وجود اینکه هنوز درد مزمن را تجربه می‌کنند، دست به ترک مواد افیونی بزنند. بنابراین، شناسایی داروهای غیرافیونی که درد را کاهش می‌دهند و در عین حال ترک اعتیاد را تسهیل می‌کنند، پیشرفت بزرگی در این زمینه خواهد بود.
برای درک بهتر اثرات قرار گرفتن در معرض مواد افیونی مزمن و وابستگی فیزیکی بر مدار پاداش مغزی مبتلایان به درد مزمن، تیم تحقیقاتی دوزهای بالایی از اکسی کدون را به مدت دو هفته به موش‌های مبتلا به آسیب عصبی و گروهی از موش‌های کنترل تجویز کردند. پس از سه هفته ترک خود به خود، آنها بافتی را از قشر جلویی پیشانی داخلی (mPFC)، هسته اکومبنس (NAc) و ناحیه تگمنتال شکمی (VTA) جمع آوری کردند.
این تیم از توالی یابی RNA استفاده کرد، روشی با توان عملیاتی بالا که RNA پیام رسان را اندازه گیری می کند، مولکول هایی که به DNA اجازه می دهد تا مقدار پروتئین خاصی را در یک سلول در پاسخ به عوامل محیطی، مانند آسیب عصبی یا قرار گرفتن در معرض طولانی مدت دارو، تغییر دهد.
ونتیا زاخاریو، دکترای تخصصی علوم اعصاب در Icahn Mount Sinai، گفت: ما تغییراتی را در بیان صدها ژن در مدار پاداش مغز مرتبط با وابستگی فیزیکی به اکسی کدون شناسایی کردیم. داده های ما نشان داد که حالت های درد مزمن نوروپاتیک بر علائم حسی، عاطفی و مولکولی ترک مواد افیونی تاثیر می گذارد.
محققان تجزیه و تحلیل بیوانفورماتیک را برای پیش‌بینی تغییرات در فعالیت فاکتورهای رونویسی، پروتئین‌هایی که بیان ژن را کنترل می‌کنند، تحت شرایط مختلف درد/ترک مواد افیونی به کار بردند. یکی از اهداف شناسایی شده پروتئینی به نام هیستون دِاسِتیلاز 1 (HDAC1) بود. این پروتئین با کاهش دسترسی دستگاه رونویسی به ژن های خاصی که ممکن است به سلول ها در غلبه بر آسیب کمک کند، رونویسی ژن را تنظیم می کند.
تیم دکتر زاخاریو همچنین توانستند یک مهارکننده جدید HDAC1/2 قابل نفوذ به سد خونی مغز به نام RBC1HI را در این مدل موش جدید وابسته به مواد افیونی تحت درد مزمن آزمایش کنند. درمان با RBC1HI از ایجاد مشکلات ترک مواد افیونی جلوگیری کرد و همزمان علائم حسی و احساسی درد نوروپاتیک را کاهش داد.
اریک جی. نستلر، پروفسور علوم اعصاب خانواده نش، مدیر مؤسسه مغز فریدمن، و رئیس امور آکادمیک در Icahn Mount Sinai، و مدیر ارشد علمی سیستم سلامت Mount Sinai، گفت: مدل حیوانی جدید مورد استفاده در این مطالعه اثرات بسیار متفاوتی از مواد افیونی را در حضور یا عدم وجود سندرم درد نشان داد.
داده‌های این مطالعه برای شناسایی و اعتبارسنجی چندین هدف جدید مانند HDAC1 در بیماری‌های مرتبط با درد مزمن و ترک مواد افیونی ارزشمند خواهد بود. این اهداف به نوبه خود راه های جدیدی را برای توسعه درمان های غیرافیونی درد مزمن ارائه می دهند و همچنین ممکن است برای توسعه درمان های اختلالات مصرف مواد مفید باشند.
منبع: Nature Neuroscience
مترجم: سید سپهر ارومیهء