تنوع ژنتیکی ممکن است بر پاسخ درمانی به داروهای دیابت نوع 2 که معمولاً تجویز می شود، تأثیر بگذارد.
به گزارش سیناپرس همدان، داروهای مختلفی را می توان برای کاهش سطح قند خون در افراد در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع 2 تجویز کرد، اما اغلب مشخص نیست که کدام بیماران از کدام داروها سود بیشتری می برند.
در مطالعه‌ای که در Diabetologia منتشر شد، محققان بیمارستان عمومی ماساچوست (MGH)، عضو موسس Mass General Brigham (MGB)، انواع ژنتیکی مرتبط با پاسخ به دو داروی متفورمین و گلیپیزید را شناسایی کردند. این یافته ها ممکن است به شخصی سازی مراقبت برای پیشگیری و درمان دیابت نوع 2 کمک کند.
درمان‌های موجود کنونی برای دیابت نوع 2، ژنتیک یا پاتوفیزیولوژی بیماری زمینه‌ای فرد را در نظر نمی‌گیرند، و آن را برای ایجاد مداخلات اختصاصی تبدیل به یک مانع بزرگ می‌کند.
تیم محققین به سرپرستی ژوزفین لی، متخصص غدد در واحد دیابت در MGH و استاد پزشکی در دانشکده پزشکی هاروارد، بررسی کرد که آیا یک رویکرد گسترده ژنومی می‌تواند ارتباطات فارماکوژنتیک جدیدی را آشکار کند و بینشی برای درک ارتباط عوامل خطر ژنتیکی شناخته شده برای دیابت نوع 2 ایجاد کند.
در مطالعه برای درک ژنتیک پاسخ حاد به متفورمین و گلیپیزید در انسان (SUGAR-MGH)، محققان داده‌های ژنتیکی 1000 فرد در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را که دوره کوتاهی از متفورمین و گلیپیزید دریافت کردند، جمع‌آوری کردند. این تیم همچنین سطح قند خون و انسولین بیماران را پس از دریافت این داروها ثبت کردند.
دکتر لی می‌گوید: ما یک مطالعه ارتباط گسترده ژنومی را برای شناسایی جامع گونه‌های ژنتیکی مرتبط با پاسخ دارویی انجام دادیم. ما همچنین تاثیر انواع ژنتیکی گزارش‌شده قبلی را برای دیابت نوع 2 و صفات گلیسمی روی پیامدهای SUGAR-MGH آزمایش کردیم. مطالعه ما از این نظر منحصر به فرد بود که بیش از یک سوم از شرکت کنندگان SUGAR-MGH ، برخلاف مطالعات موجود در زمینه ژنوم فارماکوژنتیک، از نژاد غیر اروپایی بودند.
پنج نوع ژنتیکی به طور قابل توجهی با پاسخ حاد به متفورمین یا گلیپیزید مرتبط بودند. سه مورد در شرکت کنندگانی که اصل و نسب آفریقایی داشتند بیشتر بود. یکی از این گونه‌های خاص اجداد آفریقایی (موسوم به rs111770298) در برنامه پیشگیری از دیابت تأیید شد، که در آن افراد مبتلا به این نوع، نسبت به شرکت‌کنندگان بدون درمان، پاسخ ضعیف‌تری به درمان متفورمین داشتند.
لی خاطرنشان می‌کند: درک تأثیر گونه‌های خاص اجداد می‌تواند به راهنمایی و انتخاب درمان برای زیرگروه‌های جمعیت در آینده کمک کند.
در یک تجزیه و تحلیل جداگانه، یک نوع دیگر (به نام rs703972)، که قبلا برای کمک به محافظت در برابر دیابت نوع 2 شناخته شده بود، با سطوح بالاتر پپتید 1 شبه گلوکاگون فعال مرتبط بود، هورمونی که ترشح انسولین را تحریک می کند و اشتها را کاهش می دهد.
لی می‌گوید: مراحل بعدی شامل آزمایش‌های عملکردی برای تأیید پیامدهای انواع ژنتیکی جدیدی است که ما شناسایی کرده‌ایم که با پاسخ بدن به این درمان‌های کاهش‌دهنده گلوکز مرتبط هستند.
خوزه سی. فلورز، نویسنده ارشد، رئیس بخش غدد درون ریز و واحد دیابت در MGH و استاد پزشکی در دانشکده پزشکی هاروارد می گوید: SUGAR-MGH طوری طراحی شده است که به محققان اجازه می دهد از دو داروی رایج با مکانیسم های اثر متفاوت برای بررسی نقش ژن های خاص در تنظیم گلوکز استفاده کنند.
دانشمندان یافته های خود را به عنوان یک منبع عمومی در دسترس قرار دادند تا محققان دیگر بتوانند در کار خود از آنان ایده بگیرند.
منبع: Diabetologia
مترجم: کیانوش کرمی