مهندسی بافت به عنوان یک رشته علمی جدید برای ترمیم یا بهبود ارگان‌های مختلف بدن و بافت‌های آسیب دیده استفاده می‌شود. داربست‌های تولید شده در مهندسی بافت باید خصوصیات فیزیکی و شیمیایی سطحی مناسبی داشته باشند تا پس از کشت سلول‌ها، چسبندگی و اتصال مناسبی بین سلول‌ها و داربست به وجود آید.
از نظر علوم بیولوژیک، تمام ترجمان‌ها و اعضای بدن از نانوساختارها تشکیل شده‌اند و به همین دلیل نانوالیاف، سازگاری خوبی برای مصارف بیوپزشکی پیدا کرده‌اند. امروزه فناوری نانو با ورود به عرصه‌های مختلف علمی به همراه مهندسی بافت، موجب پیشرفت‌های زیادی شده است.
دکتر الهام حویزی عضو هیأت علمی دانشگاه شهید چمران اهواز و از محققان طرح از اجرای پروژه تحقیقاتی در این زمینه خبر داد و با اشاره به دو روش مهم تولید نانوالیاف مهندسی بافت گفت: در میان انواع روش‌های تولید داربست، روش الکتروریسی و ریخته‌گری بیش از سایر روش‌ها مورد توجه قرار گرفته‌اند از این رو هدف از این مطالعه مقایسه این دو روش ساخت داربست با در نظر گرفتن بقا، چسبندگی و تکثیر سلول‌ها بوده است.
وی ادامه داد: استفاده از داربست‌های مهندسی بافت تولید شده به روش الکتروریسی موجب کاهش هزینه و افزایش کارایی در روند چسبندگی و رشد سلولی می‌شود.
حویزی با بیان این که شرایط کشت سه‌بعدی در مقایسه با کشت دوبعدی به شرایط تکوین درون تنی مشابه‌تر است، اظهار کرد: درواقع داربست‌های نانولیفی با تشکیل شبکه‌ای از الیاف در حد نانومتر و به هم تنیده شده با منافذ فراوان، فضایی شبیه به ماتریکس خارج سلولی بدن را برای سلول‌ها فراهم می‌سازد که بر روی مورفولوژی، جهت‌گیری، چسبندگی، مهاجرت، تکثیر، تمایز و عملکرد سلول‌ها مؤثر است.
عضو هیات علمی دانشگاه شهید چمران تاکید کرد: کارایی داربست‌های تولید شده، برای رشد سلول های بنیادی چشم و مهندسی بافت مورد ارزیابی قرار گرفت.
به گفته وی، در این طرح پژوهشی دو نوع داربست پلیمری از جنس PCL با دو روش الکتروریسی و ریخته‌گری تولید و از لحاظ مورفولوژی و ایجاد شرایط رشد سلولی با هم مقایسه شده‌اند که نتایج به دست آمده بیانگر بهتر بودن عملکرد داربست‌های تهیه شده به روش الکتروریسی در مقایسه با روش ریخته‌گری بوده است.
این تحقیقات حاصل تلاش‌های دکتر الهام حویزی عضو هیأت علمی دانشگاه شهید چمران اهواز، دکتر سمیه ابراهیمی باروق عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران، دکتر شیما توکل عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران و دکتر محمد نبیونی عضو هیأت علمی دانشگاه خوارزمی تهران است و نتایج آن در مجله "Journal of Biomedical Materials Research Part A " به چاپ رسید.
No tags for this post.