در حالی که عموما موضوع پناهندگی و مهاجرت به عنوان موضوعات سیاسی و اجتماعی مورد توجه قرار دارند، جنبه زیست محیطی این مساله کمتر مورد توجه قرار گرفته و یافته های جدید محققان نشان دهنده ارتباط این پدیده و بحران آب است.
به گزارش سیناپرس، یافته های جدید پژوهشگران نشان می دهد: افرادی که به دنبال وضعیت پناهندگی در کشوری ثالث هستند تأثیر قابل توجهی بر تقاضای آب در کشور میزبان دارند. بر این اساس اعلام شد: ردپای آبی روند جابجایی پناهندگان در سطح جهان بین سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۶ تقریباً ۷۵ درصد افزایش یافته است.
این یافته ها نشان می دهد: افزایش تقاضای منابع آبی در چند کشور کم آب از جمله پاکستان، ایران، ترکیه، لبنان و اردن به طور مشهودی متمرکز شده است که همه این کشورها کم و بیش به تولید غذای محلی وابسته هستند. در این میان باید توجه داشت که نتایج این مطالعه نشان می دهد، استرس آبی مرتبط با افزایش مصرف مواد غذایی در اکثریت قریب به اتفاق کشور های اتحادیه اروپا، موضوع مهمی نیست.
پژوهشگران پیشنهاد می کنند: تغییرات کوچک در تجارت مواد غذایی و سیاست های اسکان مجدد پناهندگان می تواند تأثیر جابجایی پناهندگان را بر تنش های آبی در کشورهای آسیب پذیر در این رابطه دهد.
باید توجه داشت بیشتر آب مصرفی افراد در روند تولید غذای مستتر است. از سوی دیگر تعداد پناهندگان آواره در سراسر جهان از 12.1 به 23.1 میلیون بین سال های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۶ رسیده که نشان از دو برابر شدن این آمار دارد.
آمارهای رسمی همچنین نشان می دهد: میلیون ها نفر از مردمی که به دلیل درگیری های سیاسی و نظامی آواره شده اند به کشورهای کم آب پناه برده اند، با این حال، تأثیر این امر بر ردپای آب کشور ها که در این مورد به عنوان مقدار آب برداشت شده در کشور میزبان تعریف می شود، هنوز نامشخص است.
به گزارش سیناپرس، طی این پروژه تحقیقاتی، دکتر مارک مولر و همکارانش برای بررسی اثرات مهاجرت پناهندگان بر ردپای آب کشور های میزبان، داده های جهانی بین سال های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۶ را با بررسی تعداد افراد آواره و سرانه ردپای آب کشور میزبان در هر سال تجزیه و تحلیل کردند.
با توجه به موقعیت درگیری های ژئوپلیتیکی بین سال های فوق الذکر که باعث جابجایی پناهجویان شد، آن ها دریافتند که افزایش تنش آبی در کشورهایی که از قبل تحت فشار آب بودند در خاورمیانه متمرکز شده است. به عنوان مثال، مشخص شد که جنبش پناهجویان به افزایش تنش آبی در اردن تا ۷۵ درصد کمک کرده است.
اگرچه این تنش در حال حاضر در اکثر کشورها بسیار ناچیز است، اما نویسندگان پیشنهاد می کنند که این پیامد ها می تواند در کشور هایی مانند ایران که در حال حاضر با استرس شدید آب مواجه هستند و عمدتاً به منابع آب محلی برای تولید غذا متکی هستند، بسیار شدید باشد.
این موضوع بدان معنی است که انتقال تقاضای آب مرتبط با جابجایی پناهندگان به سمت کشورهای مقصد در حال حاضر به طور قابل توجهی توسط روند تجارت جهانی کاهش نمی یابد و کشورهای فوق که شاهد حضور پناهندگان هستند، علی رغم ورود تعداد زیادی پناهجو همچنان با همان منابع محدود آبی و غذایی خود باید نیازهای جدیدشان را بر طرف کنند.
به گزارش سیناپرس، پژوهشگران به این نتیجه رسیدند که در برخی کشورها، تقاضای آب افزوده مرتبط با مواد غذایی مصرف شده توسط پناهندگان، این پتانسیل را دارد که تنش های آبی را که قبلاً شروع شده و گسترش یافته است، بی ثبات تر کند. به همین دلیل متخصصین توصیه می کنند مداخلات برای بهبود بهره وری مصرف آب در تولید غذای محلی، در کنار افزایش واردات غذاهای پرمصرف آب از کشورهای دارای آب فراوان، رویکرد های امیدوار کننده ای برای کاهش بحران های قریب الوقوع آب در کوتاه مدت است.
شرح کامل این پژوهش در آخرین شماره مجله تخصصی Nature Communications منتشر شده است.
مترجم: فاطمه کردی
منبع: natureasia
No tags for this post.