شناسایی افراد در معرض خطر بالای خودکشی برای اعمال مداخلات و درمان های نجات دهنده حیاتی است. با این حال، تشخیص اینکه چه کسی در معرض بیشترین خطر است بسیار دشوار است و تنها پیشرفت‌های اندکی در شناسایی افراد پرخطر طی 50 سال گذشته انجام شده است. یکی از راه های جدید برای شناسایی افراد در معرض خطر بالای خودکشی، بررسی و شناسایی نشانگرهای مغزی است.
به گزارش سیناپرس همدان، محققان VA و BU دریافته‌اند که ارتباط عملکردی بین شبکه‌های مغزی درگیر در کنترل شناختی و پردازش فکر خودارجاعی، در میان کهنه سربازانی که سابقه اقدام به خودکشی داشتند، حتی قبل از اینکه تلاش کنند به زندگی خود پایان دهند، در مقایسه با افراد دارای سطوح مشابه علائم روانپزشکی، اما بدون سابقه خودکشی، تفاوت داشت.
آدریانا جگر-ریکلز، محقق اصلی در مرکز ملی PTSD در سیستم بهداشت و درمان VA بوستون و استادیار روانپزشکی در دانشکده پزشکی چوبانیان و آودیسیان دانشگاه بوستون توضیح داد: مطالعه ما شواهدی را ارائه می دهد که نشانگر ارتباط مغزی ممکن است قبل از اقدام به خودکشی قابل شناسایی باشد، و نشان می دهد که می تواند به شناسایی افرادی که در معرض خطر خودکشی هستند کمک کند. این همچنین می تواند منجر به درمان های جدیدی شود که این مناطق مغز و عملکردهای اساسی آنها را هدف قرار می دهد.
شرکت‌کنندگان در این مطالعه شامل کهنه سربازان پس از 11 سپتامبر بودند که در یک مطالعه طولی در مرکز تحقیقات ترجمه‌ای VA Boston برای آسیب‌های مغزی تروماتیک و اختلالات استرس (TRACTS) شرکت کردند که سلامت مغز، شناختی، جسمی و روانی را اندازه‌گیری می‌کند. به عنوان بخشی از این مطالعه، کهنه سربازان یک اسکن MRI عملکردی “در حال استراحت” را انجام دادند که ارتباط درونی بین مناطق و شبکه های مغز را اندازه گیری می کند. از این مجموعه داده، آنها گروهی از کهنه سربازانی را شناسایی کردند که در یک ارزیابی پیگیری یک تا دو ساله، اقدام به خودکشی را گزارش کردند، اما در هیچ یک از ارزیابی‌های قبلی خود، اقدام به خودکشی نداشته اند.
سپس گروه دیگری را شناسایی کردند که علائمی معادل افسردگی و اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) داشتند، اما اقدام به خودکشی را گزارش نکردند. داشتن این گروه مقایسه به محققان این امکان را داد تا ارتباط مغزی مرتبط با اقدام به خودکشی را به جای سایر عوامل مانند PTSD و افسردگی جدا کنند. آنها سپس اتصال مغز را در گروه اقدام به خودکشی قبل و بعد از اقدام به خودکشی بررسی کردند و آنها را با گروه کنترل همسان مقایسه کردند.
این مقایسه نشان داد که ارتباط مغزی بین کنترل شناختی و شبکه‌های پردازش خودارجاعی در گروه اقدام به خودکشی بی‌نظم بود. به طور بحرانی، این علامت اتصال مغزی خطر خودکشی هم قبل و هم بعد از تلاش وجود داشت، که نشان می‌دهد این نشانگر مغزی ممکن است یک عامل خطر جدید خاص برای خودکشی باشد.
یکی از چالش‌های موجود در ارزیابی خطر خودکشی این است که اساساً بر روش خود گزارش‌دهی متکی است. جگر-ریکلز گفت: در نتیجه، مداخلات برای کاهش خطر خودکشی محدود به افرادی است که به اندازه کافی برای افشای (خود گزارش دهی) افکار و رفتارهای خودکشی احساس راحتی می کنند. شناسایی اقداماتی که نیازی به افشای افکار و رفتارهای خودکشی ندارند، ممکن است به ما در شناسایی افرادی که نادیده گرفته شده‌اند کمک کند، و همچنین ممکن است به توسعه درمان‌های جدید با هدف قرار دادن مکانیسم‌های مغزی زیربنای افکار و رفتارهای خودکشی کمک کند.
این مطالعه همچنین نشان داد که اتصال آمیگدال راست، ناحیه ای از مغز که برای یادگیری ترس و تروما مهم است، بین گروه اقدام به خودکشی و گروه کنترل مشابه متفاوت است، اما تنها پس از گزارش اقدام به خودکشی. او اضافه کرد: این نشان می‌دهد که تغییرات مغزی پس از اقدام به خودکشی رخ می‌دهد که می‌تواند به عوامل استرس‌زای پیرامون اقدام به خودکشی یا به دلیل آسیب‌های ناشی از خود اقدام به خودکشی مرتبط باشد. این نشان می دهد که خود اقدام به خودکشی بر مغز تأثیر می گذارد که می تواند خطر خودکشی در آینده را افزایش دهد.
منبع: Journal of Affective Disorders
مترجم: سید سپهر ارومیهء