هزاران انسان سالانه در اثر برخورد با مین‌های ضدنفر، عضو یا اندامی از بدن خود را از دست می‌دهند اما تنها شمار اندکی از این معلولان توان مالی خرید اندام مصنوعی (پروتز) را دارند.
تخمین‌زده می‌شود که ۸۰ درصد از انسان‌هایی که به دلایل گوناگون معلول شده‌اند در کشورهای در حال توسعه زندگی می‌کنند.
اکنون تصور کنید که یک گوشی هوشمند، یک دستگاه چاپگر سه بعدی و همچنین مواد خامی که از لیوان‌های پلاستیکی بازیافتی به دست آمده‌اند، همه لوازمی باشد که با آنها بتوان به معلولان کمک کرد.
"کریستین تساگل" که در رشته انفورماتیک تجاری (Business informatics) دانشگاه "ارلانگن" فعالیت می‌کند، سرپرستی گروهی تحقیقاتی را به عهده دارد که از یک سال و نیم گذشته مطالعات خود را روی امکان کمک به معلولان در کشورهای در حال توسعه و چگونگی آن متمرکز کرده‌اند.
تساگل قصد دارد سازه‌های مقرون به صرفه خود را برای معلولان با کمک چاپگرهای سه بعدی بسازد. مواد خام این اندام‌های ساختگی قرار است از لیوان‌های پلاستیکی بازیافتی تامین شود.
تنها کاری که طبق گفته تساگل به عهده پزشک درمانگر خواهد بود، اندازه‌گیری عضو آسیب‌دیده و گرفتن ۲۰-۳۰ عکس از آن و ارسال آنها به چاپگر است. یک نرم‌افزار، مسئول تهیه مدلی سه بعدی بر پایه این اندازه‌هاست. به گفته این متخصص، هیچ اندامی شبیه دیگری نخواهد بود، چون هر یک از تولیدات بر اساس نیازها و اندازه گیری دقیق محل قطع یا آسیب عضو ساخته شده است.
تساگل توضیح می‌دهد که تمام سیستم باید به گونه‌ای طراحی شده باشد و عمل کند که کار کردن با آن آسان باشد و دانش ویژه‌ای طلب نکند.
اندام‌های ساختگی به قیمت ۱۰ یورو
قیمت دستگاه چاپگر هم اکنون ۴۵۰۰ یوروست. زمان چاپ یک عضو به این روش، ۳۰ ساعت تخمین زده می‌شود. دستگاه‌های چاپگر حساس‌اند و فشار هوا و دما در طول چاپ باید ثابت بماند. بهای ماده‌ای که چاپگر به آن نیاز دارد نیز زیاد است. به همین خاطر تساگل به فکر استفاده از پلاستیک بازیافتی افتاده است.
اما برای ذوب کردن این پلاستیک ارزان‌قیمت و تبدیل آن به فرمی که چاپگر سه بعدی بتواند با آن کار کند، به دستگاهی به نام "اکستروژن" نیاز است که بهای آن هم در اروپا حدود ۴۰۰۰ یوروست. میانگین بهای پروتزهای معمولی در اروپا حدود ۱۵۰ یوروست. هدف تساگل این است که اندام‌های ساختگی تولید کند که حدود ۱۰ یورو قیمت داشته باشند.
تساگل و همکارانش می‌خواهند اندام‌های چاپی‌شان را امسال آزمایش و سال دیگر روانه بازار کنند.
هزینه انتقال اندام‌های مصنوعی توسط چاپگر به کشورهای در حال توسعه از جمله مواردی است که این گروه تحقیقاتی در پی حذف آنها پس از شروع تولید است. یک راه برای کم کردن هزینه‌ها استقرار چاپگرهای سه بعدی در خود کشورهای در حال توسعه است.
به گزارش ایسنا، هم اکنون حدود ۰.۵ درصد جمعیت جهان به یک اندام مصنوعی یا به یک "ارتز" احتیاج دارند. ارتز وسیله‌ای است که عملکرد یک اندام یا عضو را بهبود می‌بخشد یا درد را در آن عضو یا اندام کاهش می‌دهد.
اما طبق همین گزارش تنها ۲۰ درصد از نیازمندان به برسازه یا ارتز در کشورهای جهان سوم، هم اکنون به این امکانات دسترسی دارند.
تصاویر حیواناتی با اندام‌های مصنوعی
این پروتزها و اندام‌های مصنوعی در عین حال برای حیوانات آسیب‌دیده و قطع عضو شده نیز می‌توانند کاربرد داشته باشند:
