با نگاهی به داده‌های وویجر ۲ ناسا که در طول پرواز کاوشگر فضایی عمیق اورانوس در ژانویه ۱۹۸۰ جمع‌آوری شد، دانشمندان به این نتیجه رسیده اند که چهار قمر از ۲۷ قمر شناخته شده سیاره ممکن است اقیانوس‌هایی در زیر پوسته‌های یخی خود داشته باشند.
به گزارش سیناپرس، یکی از اکتشافات هیجان انگیزتر از ارسال کاوشگرهای رباتیک به سیارات بیرونی منظومه شمسی این است که تعدادی از قمرهای بزرگتر نه تنها پوسته هایی از یخ داشتند، بلکه ممکن است در زیر سطوح یخی آنها اقیانوس های غول پیکری وجود داشته باشد که تمام هسته را در بر می گیرد.
داده‌های وویجر همچنین نشان می دهد:قمرهای اورانوس، آریل، آمبریل، تیتانیا و اوبرون می توانند نه تنها آب، بلکه اقیانوس‌های کامل داشته باشند. مطالعه جدید ناسا بخشی از تلاش برای کشف بیشتر در مورد منظومه شمسی و ارائه معیارهایی برای برنامه ریزی ماموریت های سیاره ای آینده است.
در این مورد، دانشمندان از داده‌های وویجر ۲ همراه با مشاهدات زمینی برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد ساختار قمرهای بزرگتر اورانی استفاده کردند. به گفته ناسا، قبلاً گمان می رفت که بزرگترین قمر، تیتانیا، با قطر ۱۵۸۰ کیلومتر آنقدر بزرگ باشد که بتواند گرمای کافی تولید شده توسط فروپاشی عناصر رادیواکتیو برای آب مایع را حفظ کند، اما تصور می شد که سه قمر دیگر خیلی کوچک هستند.
برای انجام این آزمایش، تیم تحقیقاتی مدل‌های رایانه ای ساختند که شامل یافته‌های مأموریت‌های گالیله، کاسینی، طلوع و افق‌های نو ناسا بود که داده‌هایی را درباره شیمی و زمین‌شناسی قمر زحل، انسلادوس، پلوتو و قمر آن شارون و سرس بررسی می کرد.
با بررسی میزان متخلخل بودن پوسته‌های خارجی قمرهای اورانی، این مطالعه نشان داد که آنها عایق کافی برای حفظ گرمای داخلی آزاد شده از گوشته های صخره ای قمرها شرایط لازم را به اندازه کافی برای حمایت از اقیانوس‌ها فراهم می کنند. به گزارش سیناپرس، در واقع، اقیانوس‌های تیتانیا و اوبرون ممکن است به اندازه ای گرم باشند که دربرگیرنده حیات باشند. از بین پنج قمر بزرگ، تنها میراندا به نظر می رسید که برای حفظ گرمای مورد نیاز برای جلوگیری از یخ زدن یک بدنه آبی بسیار کوچک است.
علاوه بر معادله گرما، این اقیانوس ها ممکن است وجود خود را مدیون وجود آمونیاک و سایر کلریدها باشند که به عنوان ضد یخ عمل می کنند. این دانش همچنین به برنامه ریزان مأموریت کمک می کند تا طیف سنج‌هایی را برای مطالعه قمرها و همچنین ابزارهایی که می توانند جریان‌های الکتریکی را که در میدان مغناطیسی ماه شناسایی کنند را توسعه دهند.
به گزارش سیناپرس، جولی کاستیلو-روگز (Julie Castillo-Rogez) از آزمایشگاه رانش جت ناسا گفت: وقتی صحبت از اجرام کوچک به میان می آید، دانشمندان سیاره شناس قبلاً شواهدی از اقیانوس‌ها در چندین مکان غیرمحتمل از جمله سیارات کوتوله سرس و پلوتون و قمر زحل میماس پیدا کرده اند. این تحقیق بررسی می کند که آن ها در واقع چه چیزی می توانند باشند و چگونه با بسیاری از اجسام در منظومه شمسی که می توانند سرشار از آب باشند اما گرمای داخلی محدودی دارند، مرتبط هستند.
شرح کامل این مطالعه در Journal of Geophysical Research: Planets منتشر شده است.
مترجم: فاطمه امینی