تیمی از پژوهشگران رشته های باستان شناسی، انسان شناسی و ژنتیک موفق شدند، دی ان ای یک انسان باستانی منقرض شده متعلق به ۲۰ هزار سال پیش را بازیابی کرده و اطلاعات مرتبط با این فرد را استخراج کنند.
به گزارش سیناپرس، دی ان ای باستانی بازیابی شده از آویز دندان آهو با قدمت ۲۰ هزار سال که در غار دنیسوا روسیه یافت شده است، نشان می دهد: این آویز تزئینی زمانی توسط یک زن از مردم ساکن در شمال اوراسیا استفاده شده است. این یافته ها با استفاده از یک روش غیرمخرب ابتکاری به منظور استخراج دی ان ای برای ارائه شواهد ژنتیکی مستقیم برای هویت فردی که در زمان های قدیم با یک شیء تماس داشته، به دست آمده است.
به طور کلی مصنوعات ساخته شده از سنگ، استخوان و دندان بینش هایی را در مورد رفتارها و فرهنگ انسان در دوران پارینه سنگی ارائه می دهد. اشیاء ساخته شده از استخوان یا دندان حیوانات برای مطالعات انسان شناسی بسیار مفید محسوب می شوند، زیرا این اجسام دارای بافتی متخلخل هستند و اجازه نفوذ مایعات بدن مانند عرق، خون یا بزاق که حاوی دی ان ای فرد است را می دهند. مطالعه این نمونه ها می تواند برای بررسی ژنتیکی سازندگان یا استفاده کنندگان از چنین اشیایی استفاده شود.
طی این مطالعه گروهی بزرگ از محققان به سرپرستی سه دانشمند به نام های النا ایسل (Elena Essel) متیاس میر (Matthias Meyer) و مری سورسی (Marie Soressi) از یک روش غیر مخرب استخراج دی ان ای استفاده کردند که در آن اجسام در یک بافر فسفات سدیم غوطه ور شده و دمای محیط به تدریج افزایش پیدا می کند. به این ترتیب دی ان ای به دام افتاده در مصنوعات استخوان و دندان های باستانی در محلول آزاد می شود و توالی یابی و تجزیه و تحلیل بیشتر را امکان پذیر می کند.
به گزارش سیناپرس، محققان این تیم مطالعتی از روش فوق برای بررسی آویز دندان آهو از غار دنیسوا در جنوب سیبری روسیه بهره برده و موفق شدند، دی ان ای یک واپیتی (نوعی گوزن) و یک انسان باستانی را بازیابی کنند. تجزیه و تحلیل دی ان ای های فوق به آن ها اجازه داد تا سن آویز را در حدود ۱۹ تا ۲۵ هزار سال تخمین بزنند.
تجزیه و تحلیل بیشتر دی انی انسانی استخراج شده از این شی زینتی نشان داد فردی که از آن استفاده می کرده یک زن باستان بود که رابطه ژنتیکی نزدیکی با گروهی از افراد اوراسیا شمالی که در همان زمان زندگی می کرده‌اند، داشته است.
به گزارش سیناپرس، نویسندگان نتیجه می گیرند: روش جدید مورد استفاده آن ها پتانسیل آثار باستانی را به عنوان منبعی از دی ان ای باستانی انسان که قبلاً دست نخورده بود نشان می دهد که می تواند مستقیماً اطلاعات ژنتیکی و فرهنگی را به هم مرتبط کند.
آن ها همچنین پیشنهاد می کنند: باستان شناسان پروتکل هایی را برای به حداقل رساندن کار در حین و پس از حفاری اعمال کنند، زیرا آلودگی دی ان ای سطحی می تواند این تجزیه و تحلیل ها را مختل کند.
مترجم: احسان محمدحسینی
منبع: natureasia
No tags for this post.