به گزارش سیناپرس همدان، جراحان Stanford Medicine با استفاده از عضوی از اهداکننده‌ای که دچار مرگ قلبی شده بود، قلب را در حالی که در حال تپش بود پیوند زدند، این اولین باری است که چنین روشی انجام می‌شود.
این تکنیک که در ابتدا توسط جوزف وو، استاد و رئیس جراحی قلب و قفسه سینه و تیمش در ماه اکتبر انجام شد، از آن زمان تاکنون پنج بار دیگر توسط جراحان دانشگاه استنفورد در بیماران بزرگسال و کودکان مورد استفاده قرار گرفته است.
توقف قلب قبل از پیوند می تواند به بافت قلب آسیب برساند، بنابراین تپش قلب در طول پیوند از آسیب بیشتر به اندام جلوگیری می کند.
وو، نویسنده ارشد در مطالعه ای که این روش را توصیف می کند که در مجله تکنیک های جراحی قفسه سینه و قلب و عروق (JTCVS Techniques) در ماه مارس منتشر شد، گفت: این می تواند انقلابی در این زمینه باشد. این یک زمان هیجان انگیز برای کل بخش ما است. این یک تیم بزرگ از افراد بسیار خلاق است که مایلند محدودیت های فناوری مدرن و مراقبت های بهداشتی را جابجا کنند.
حل معمای قلبی
در کشوری که در حال حاضر 3500 نفر در انتظار پیوند قلب هستند، افزایش تعداد اعضای سالم اهدایی ضروری است.
اهداکنندگان مرگ مغزی مدت‌هاست که اکثر پیوندهای قلب را تشکیل می‌دهند، زیرا با آن دسته از بیمارانی که قبل از تهیه تحت حمایت حیاتی قرار گرفته‌اند، تثبیت اندام و اطمینان از سلامت آن آسان‌تر بوده است. اما با پیشی گرفتن تقاضا از عرضه، دنیای پزشکی به دنبال رویکردهای جدیدتری است.
پیشرفت‌های تکنولوژیکی اخیر امکان پیوند موفقیت‌آمیز قلب را از اهداکنندگانی فراهم کرده است که در اثر آنچه به عنوان مرگ قلبی یا توقف گردش خون شناخته می‌شود، جان خود را از دست داده‌اند، که در آن قلب قبلاً یک بار متوقف شده است، یا به طور طبیعی یا به دلیل قطع حمایت از زندگی بیمار. چنین رویه‌هایی تعداد قلب‌های در دسترس برای پیوند را افزایش می‌دهند، اما نتایج برای دریافت‌کنندگان ضعیف‌تر است.
این قلب‌ها به‌طور سنتی دو بار متوقف می‌شوند، ابتدا در هنگام مرگ، سپس بلافاصله قبل از پیوند، پس از گذراندن زمان وصل شدن به دستگاهی که آنها را با خون اکسیژن‌دار تزریق می‌کند.
وو گفت: توقف قلب برای بار دوم، درست قبل از پیوند، باعث آسیب بیشتر می شود. پرسیدم چرا نمی‌توانیم آن را در حالی که هنوز می‌کوبد پیوند بزنیم؟
تیم استنفورد بر این باور بود که اجتناب از توقف دوم عضله، کیفیت قلب اهدایی را بهبود می بخشد، اما فهمیدن اینکه چگونه یک چالش است.
آراویند کریشنان، پزشک متخصص جراحی قلب و نویسنده اصلی مقاله که یافته‌های تیم را تشریح می‌کند، گفت: این کار کمی جسارت می‌طلبد، زیرا انجام این کار چالش‌برانگیز و فنی است.
جان مک آرتور، استادیار جراحی قلب قفسه سینه، و براندون گوئنتارت، استادیار بالینی جراحی قلب، نیز از این روش برای بزرگسالان استفاده کرده‌اند. مایکل ما، استادیار جراحی قلب قفسه سینه، اخیرا اولین مورد کودکان را انجام داد.
وو، پروفسور Norman E. Shumway در بخش جراحی قلب و عروق، گفت: با نشان دادن قابل ترجمه بودن آن به این معنی است که می تواند کل جامعه را تغییر دهد.
Guenthart اضافه کرد، هیجانی در اطراف جنبه بالینی آن وجود دارد. ما در آزمایشگاه کارهای زیادی انجام می دهیم تا آن را بیشتر مطالعه کنیم و آن را فراتر از آنچه اکنون انجام می دهیم، برداریم.
از جعبه انتقال تا قفسه سینه
در پیوند اهداکنندگان مرگ مغزی، قلب متوقف شده، از اهداکننده فوت شده خارج شده و روی یخ به مرکز پیوند منتقل می‌شود. اگرچه ممکن است مدت زمان زیادی طول بکشد تا قلب دوباره در گیرنده بیدار شود، اما فقط یک بار متوقف شده است.
از سوی دیگر، اندام‌هایی که پس از مرگ قلبی از یک اهداکننده بهبود می‌یابند، پس از توقف ضربان قلب، درجاتی از کمبود اکسیژن را تجربه می‌کنند، قبل از شروع تهیه. و مطالعات نشان داده اند که یک دوره طولانی بدون گردش خون در قلب عملکرد آن پس از پیوند را مختل می کند و نتایج بقا را کاهش می دهد.
به همین دلیل است که این اندام ها به جای قرار دادن روی یخ به کمک دستگاه پرفیوژن نیاز دارند. این دستگاه حفظ اندام، یک اختراع نسبتاً جدید که به عنوان “قلب در جعبه” شناخته می شود، دوباره آن را وادار به پمپاژ می کند و در حین انتقال آن را با خون گرم و اکسیژن دار پخش می کند.
بیماران استنفورد نتایج بهتری را در انتهای کاشت نشان دادند و بیمارستان را زودتر از حد معمول ترک کردند زیرا قلب و میزبان جدید آن سریع‌تر به هم متصل شدند.
مک آرتور می گوید: ما فکر می کردیم که توقف مجدد قلب برای تضعیف آن کافی است. به نظر می رسد که تپش قلب با زمان کمتری که در دستگاه قلب و ریه صرف می شود، تفاوتی در قدرت قلب ایجاد می کند.
ما که در اوایل این ماه از این روش برای اولین بیمار کودک استفاده کرد، گفت که دستاوردها در قسمت جلویی، عملکرد مداوم اندام که منجر به گذراندن زمان کوتاه‌تری در بیمارستان توسط گیرنده می‌شود، فوری است. و بهبود نتایج دراز مدت برای اندام و میزبان جدید آن اجتناب ناپذیر است.
او گفت: ما برای مدت طولانی نمی‌توانیم آن را ثابت کنیم، اما مزایای بی‌شماری از این تکنیک وجود دارد. من برای استفاده از این روش که توسط جو و تیمش پیشگام بود، بسیار هیجان زده بودم. این تجربه واقعاً ارزشمندی بود.
ضربان ادامه دارد
اولین پیوند قلب تپنده که توسط وو و اعضای تیم جراحی Chawannuch Ruaengsri، استادیار بالینی جراحی قلب و عروق، همراه با کریشنان و پاتپیلای کاسینپیلا، دکتر، رزیدنت جراحی قلب انجام شد، چهار ساعت به طول انجامید.
در آن روز، تیم مراقبت بهداشتی استانفورد آماده دریافت قلبی بود که از اهداکننده مرگ قلبی تهیه شده بود و از طریق قلب در یک جعبه منتقل شده بود.
تیم به سرعت قلب را به دستگاه بای پس قلبی ریوی منتقل کردند که از قبل از بیمار پشتیبانی می کرد. دستگاهی که خون و اکسیژن را در سراسر بدن پمپاژ می کند، جریان بی وقفه خون گرم را تضمین می کند. وو سپس فرآیند چالش برانگیز دوختن قلب تپنده را به گیرنده شروع کرد.
کریشنان گفت که تیم از این که بدانند دستگاه به عنوان پشتیبان در آنجا وجود دارد، در صورتی که خیلی دشوار باشد، احساس راحتی می‌کنند. اما این کار را نکرد و تیم مراقبت های بهداشتی استانفورد به حفظ ریتم قلب نگاه کردند.
حال هر شش بیمار خوب است. و این دپارتمان مشتاق ادامه دادن کار به سوی مرزهای ممکن است.
وو که سلفش نورمن ای. شاموی اولین پیوند قلب بزرگسالان را در ایالات متحده در سال 1968 در بیمارستان استنفورد انجام داد، گفت: برای انجام این کار، ما مجبور بودیم دانش خود را به چالش بکشیم. نوآوری‌ها به این ترتیب رخ می‌دهند.
Guenthart اضافه کرد: ما به دنبال راه هایی هستیم که هرگز مجبور نباشیم قلب را متوقف کنیم، این مرحله بعدی است.
منبع: ژورنال JTCVS Techniques
مترجم: سید سپهر ارومیهء