درمان مبتنی بر ایمونوتراپی برای سرطان ریه

نتایج سرطان ریه با درمان مبتنی بر ایمونوتراپی که قبل و بعد از جراحی انجام شد به طور قابل توجهی بهبود یافت.

به گزارش سیناپرس همدان، رژیم ایمونوتراپی و شیمی درمانی قبل از جراحی و به دنبال آن ایمونوتراپی پس از جراحی به طور قابل توجهی بقای بدون رویداد (EFS) و میزان پاسخ کامل پاتولوژیک (pCR) را در مقایسه با شیمی درمانی به تنهایی برای بیماران مبتلا به سرطان ریه سلول غیر کوچک قابل عمل (NSCLC) بهبود بخشید. با توجه به نتایج آزمایش فاز سوم که امروز توسط محققان مرکز سرطان اندرسون MD دانشگاه تگزاس در نشست سالانه انجمن آمریکایی تحقیقات سرطان (AACR) در سال 2023 ارائه شد.

کارآزمایی AEGEAN دوروالوماب را که بعد از عمل تجویز می‌شود، ارزیابی کرد، به این معنی که درمان قبل و بعد از جراحی انجام می‌شود. شرکت‌کنندگان در کارآزمایی دوروالوماب قبل از جراحی (نئوادجوانت) و شیمی‌درمانی مبتنی بر پلاتین و به دنبال آن دوروالوماب (کمکی) پس از جراحی یا دارونما نئوادجوانت و شیمی‌درمانی و سپس دارونما کمکی دریافت کردند.

اینها اولین داده های ارائه شده در مورد مزایای ایمونوتراپی بعد از عمل برای NSCLC قابل برداشتن را نشان می دهد و به شواهد رو به رشدی می افزاید که از مزایای ایمونوتراپی نئوادجوانت و ایمونوتراپی کمکی برای این بیماران حمایت می کند.

محقق اصلی جان هیماچ، رئیس انکولوژی پزشکی قفسه سینه/سر و گردن در MD Anderson گفت: هدف ما افزایش درمان برای سرطان ریه است. در طول دهه ها تحقیق با شیمی درمانی کمکی و نئوادجوانت، ما تنها موفق به افزایش حدود 5٪ درمان شدیم. این یک مطالعه به تنهایی پتانسیل افزایش قابل توجه این درصد را دارد و ما مشتاقانه منتظر پیشرفت های بیشتری در آینده هستیم.

از بیمارانی که دوروالوماب بعد از عمل دریافت کردند، 17.2 درصد دارای pCR بودند در حالی که فقط 4.3 درصد از بیمارانی به تنهایی شیمی درمانی دریافت می کردند. در اولین تجزیه و تحلیل موقت EFS، با میانگین پیگیری 11.7 ماه، میانگین EFS در گروه دارونما 25.9 ماه بود، اما در گروه دوروالوماب هنوز به آن نرسیده بود.

این داده‌ها در مقایسه با شیمی‌درمانی به تنهایی، با 32 درصد کمتر احتمال تجربه عود بیماری، رویدادهای پیشرفت یا مرگ با درمان مبتنی بر ایمونوتراپی مطابقت دارد. تقریباً چهار برابر تعداد بیمارانی که تحت درمان با دوروالوماب همراه با شیمی درمانی قرار گرفتند، در مقایسه با بیمارانی که به تنهایی تحت درمان با شیمی درمانی قرار گرفتند، به pCR دست یافتند.

دوروالوماب، یک مهارکننده ایست بازرسی ایمنی که PD-L1 را هدف قرار می دهد، قبلا برای درمان بیماران خاص مبتلا به سرطان مجرای صفراوی، سرطان کبد، سرطان ریه سلول کوچک و NSCLC تایید شده است. در حال حاضر، دوروالوماب برای درمان بیماران مبتلا به NSCLC محلی پیشرفته و غیرقابل برداشت پس از شیمی درمانی قطعی و برای بیماران مبتلا به NSCLC متاستاتیک در ترکیب با ترملیموماب و شیمی درمانی مبتنی بر پلاتین استفاده می شود.

برای NSCLC قابل برداشت، مطالعات قبلی فوایدی را از استفاده از ایمونوتراپی کمکی یا نئوادجوانت نشان داده‌اند، اما Heymach توضیح داد که این مزایا تا کنون بسیار کم بوده است. دکتر اندرسون در تلاش های چند رشته ای طولانی مدت برای استفاده از درمان های نئوادجوانت برای بهبود نتایج برای بیماران است. مطالعات بالینی متعددی مانند کارآزمایی‌های NEOSTAR و NeoCOAST، ایمونوتراپی نئوادجوانت و ترکیب‌های جدید را برای از بین بردن تومورهای زنده قبل از جراحی و کاهش میزان عود ارزیابی می‌کنند.

کارآزمایی فاز III AEGEAN یک مطالعه تصادفی شده، دوسوکور و کنترل شده با دارونما برای ارزیابی مزایای دوروالوماب بعد از عمل اضافه شده به شیمی درمانی مبتنی بر پلاتین در بزرگسالان مبتلا به مرحله درمان نشده مرحله IIA-IIIB NSCLC است. در مجموع 802 بیمار به صورت تصادفی 1:1 در هر گروه قرار گرفتند. نقاط پایانی اولیه این مطالعه عبارتند از pCR، ارزیابی شده توسط آزمایشگاه مرکزی، و EFS با استفاده از یک بررسی مرکزی مستقل کور.

بیماران مبتلا به جهش EGFR/ALK از جمعیت اصلاح شده قصد درمان حذف شدند. در مجموع 740 بیمار در آنالیز اثربخشی وارد شدند، از جمله 366 بیمار در گروه دوروالوماب و 374 بیمار در گروه دارونما. میانگین سنی شرکت کنندگان در هر بازو 65 سال و 71.6 درصد مرد بودند. بیماران 53.6 درصد سفیدپوست، 41.5 درصد آسیایی و 4.9 درصد دیگر نژادها بودند.

به طور کلی، درمان ها به خوبی تحمل شدند و عوارض جانبی مطابق با مطالعات قبلی بود. محققان حداکثر درجه 3-4 هر گونه عوارض جانبی را به ترتیب در 42.3% و 43.4% از بیماران در گروه های دوروالوماب و دارونما مشاهده کردند.

مزایا در هر دو pCR و EFS تا حد زیادی در بین زیر گروه‌های از پیش تعریف‌شده بیماران سازگار بود، و کارآزمایی به ارزیابی طولانی‌مدت EFS و همچنین بقای عاری از بیماری و پیامدهای بقای کلی ادامه می‌دهد.

هیماچ گفت: این مطالعه نشان می دهد که ترکیبی از نئوادجوانت و دوروالوماب کمکی برای بیماران مفید است و ممکن است پتانسیل تغییر استاندارد مراقبت برای بیماران مبتلا به سرطان ریه سلول غیر کوچک قابل برداشت را داشته باشد. در ادامه، ما با مجموعه‌ای از پرسش‌ها در مورد چگونگی ایجاد رژیم‌های مؤثرتر بدون انجام درمان بیش از حد لازم روبرو هستیم.

هیماچ توضیح داد که مطالعات آینده باید مشخص کند که کدام بیماران بیشترین سود را از درمان نئوادجوانت دریافت می کنند و ممکن است بتوانند از درمان بیشتر اجتناب کنند و همچنین کسانی که در معرض خطر بالای عود هستند و ممکن است به رژیم های کمکی فشرده تری نیاز داشته باشند.

منبع: University of Texas M. D. Anderson Cancer Center

مترجم: سید سپهر ارومیهء