یافته های تحقیقات اخیر نشان می دهد: ۱۷۰ هزار سال پیش، هومو ساپینس ها از گوشت پخته شده حلزون های غول پیکر زمینی به عنوان منبع غذایی چرب و غنی از پروتئین، تغذیه می کردند.
به گزارش سیناپرس، مطالعه پوسته های حلزون حفاری شده از سایت باستان شناسی معروف غار مرزی در آفریقای جنوبی، نشان می دهد:نرم تنان مغذی بخش مهمی از رژیم غذایی انسان برای ۱۰۰ هزار سال بوده اند.
این یافته ها شکاف عجیبی را در موضوع فسیلی پر می کند. تا به حال، جدیدترین شواهد از مصرف انسان از حلزون ها در حدود ۴۹ هزار سال پیش بود که با توجه به اینکه جمع آوری و آماده سازی آن ها چقدر آسان و بی خطر است، عجیب به نظر می رسید.
تغذیه از حلزون قبلاً به عنوان گسترش منابع معیشتی در پاسخ به فشارهای جمعیتی تفسیر می شد. گروهی از باستان شناسان به سرپرستی مارین وویسیزاک (Marine Wojcieszak) از دانشگاه ویتواترسرند در آفریقای جنوبی اکنون دریافتند: حلزون ها برای مدت بسیار طولانی تری منبع غذایی محسوب می شدند.
انسان ها و اجداد انسان برای مدت بسیار طولانی در غار مرزی ساکن بوده اند، با سابقه ای که به بیش از ۲۲۷ هزار سال قبل و تا همین اواخر به ۶۰۰ سال پیش بازمی گردد.
به گزارش سیناپرس، جدیدترین کاوش‌ها چیز عجیبی پیدا کرد که شامل تعداد زیادی تکه‌های صدف حلزون، از لایه‌های زیادی بود که در زمان‌های مختلف مدفون شده بودند. این تکه‌ها از خانواده Achatinidae یا حلزون‌های غول‌پیکر زمینی بود، اما چگونگی و چرایی وجود آنها در غار ناشناخته بود.
وویسیزاک و همکارانش متوجه شدند: این قطعات به طور قابل توجهی از نظر رنگ متفاوت هستند. به گفته محققان این تنوع رنگ می تواند زمانی رخ دهد که پوسته ها گرم می شوند.
محققان قطعات صدف حلزون عقیق لب قهوه‌ای (Metachatina kraussi) را در یک کوره و تحت شرایط حرارتی متفاوتی قرار دادند که دمای آن بین ۲۰۰ تا ۵۵۰ درجه سانتیگراد است.
در مرحله بعد، پوسته ها با استفاده از اشعه مادون قرمز، رامان و میکروسکوپ الکترونی روبشی به دقت مورد مطالعه قرار گرفتند. پژوهشگران تغییرات ناشی از گرما را در مواد معدنی موجود در پوسته ها ردیابی کرده و تأیید کردند که تغییرات در قطعات یافت شده در غار محصول گرما است نه محیط. این تغییرات شامل تغییر رنگ و درخشندگی، ایجاد ترک های دقیقه ای و کاهش آب و وزن است.
پژوهشگران اعلام کردند: بیشتر قطعات به دست آمده از غار نشانه هایی از گرم شدن را نشان می دهند که احتمالاً به دلیل پخته شدن روی اجاق بوده است. از آنجایی که پوسته ها به طور یکنواخت گرم نمی شدند، این عامل می تواند توضیح دهد که چرا برخی از قطعات نپخته به نظر می رسیدند.
به گزارش سیناپرس، این یافته نشان می دهد: افرادی که در غار مرزی زندگی می کردند، حلزون‌ها را جمع آوری کرده و برای تغذیه جمعی به خانه می آوردند. حلزون ها به آرامی حرکت می کنند و جمع آوری آنها خطری ندارد. اگرچه ممکن است انگل های خطرناکی را در خود جای دهند، اما رسیدگی دقیق به آن ها به جلوگیری از بیماری کمک می کند، به علاوه این موجودات سرشار از ویتامین ها و مواد معدنی هستند و همانطور که محققان اشاره می کنند، حلزون های غول پیکر هنوز هم یک منبع غذایی محبوب در کشورهای غرب آفریقا به شمار می روند.
شرح کامل این تحقیق در مجله تخصصی Quaternary Science Reviews منتشر شده است.
مترجم:ندا جوادهراتی
No tags for this post.