به گزارش سیناپرس همدان، محققان در بیمارستان دانشگاهی بُن (UKB) اکنون توانسته‌اند مکانیسمی را که زمینه ساز مقاومت سیس پلاتین در سرطان بیضه است را روشن کنند. آنها با استفاده از قیچی ژن CRISPR، ژن NAE1 را به عنوان محرک آن شناسایی کردند. مهار این واسطه مقاومت با افزودن بازدارنده NAE1 MLN4924 نه تنها اثر سیس پلاتین را بازیابی می کند، بلکه یک اثر کشنده اضافی روی سلول های تومور نیز دارد. نتایج این مطالعه اکنون در British Journal of Cancer منتشر شده است.
سرطان بیضه که با نام تومورهای سلول زایای بیضه (TGCT) نیز شناخته می شود، شایع ترین نوع سرطان در مردان جوان است. در صورت درمان با سیس پلاتین، رشد سلول های تومور متوقف شده و می میرند. این به این دلیل است که داروی سیتواستاتیک باعث آسیب به DNA، حامل اطلاعات ژنتیکی می شود و در نتیجه چرخه سلولی را متوقف می کند.
پروفسور هوبرت شورل از موسسه آسیب شناسی در UKB می گوید، برای انجام توقف تقسیمات سلولی، سلول، از جمله، به ژن‌های به اصطلاح سرکوبگر تومور نیاز دارد که دقیقاً این نوع آسیب را مهار کند و رشد سلولی را تا زمانی که ترمیم نشده است، آزاد نکند. شانس درمان با این نوع شیمی درمانی برای سرطان بیضه بسیار زیاد است. با این حال، در برخی از بیماران تومور مقاومت به سیس پلاتین ایجاد می کند که با کاهش نرخ بقا همراه است.
ژن بیش فعال NAE1 ترمز تقسیم سلولی را می کشد
برای پی بردن به دلایل مقاومت به سیس پلاتین در سرطان بیضه، تیم تحقیقاتی بُن از قیچی ژن CRISPR استفاده کردند. آنها از آن برای فعال کردن هر ژن یک بار در سلول های سرطانی بیضه استفاده کردند. آنها سپس کشت سلولی اصلاح شده ژنتیکی را با سیس پلاتین درمان کردند و سلول هایی را که زنده مانده بودند و در نتیجه، داروی سیتواستاتیک دیگر در آنها موثر نبود، شناسایی کردند.
نویسنده اول کای فونکی، دانشجوی پروفسور شورل می گوید: با تجزیه و تحلیل DNA این سلول ها، ما متوجه شدیم که قیچی ژن در کجا فعال بوده و قادر به شناسایی ژن های مسئول مقاومت به سیس پلاتین است. علاوه بر ژن هایی که قبلاً برای مقاومت به سیس پلاتین شناخته شده بودند، در کمال تعجب ما ژن NAE1 را پیدا کردیم که تنظیم کننده آبشار ندیلاسیون است.
یک سلول باید بتواند دقیقاً نوع و مقدار پروتئین های مختلف را کنترل کند. علاوه بر تنظیم تولید پروتئین، کنترل بر تخریب هدفمند پروتئین ها نیز مهم است. در اینجا، آبشار ندیلاسیون پروتئین‌هایی را که برای تجزیه قرار دارند مشخص می‌کند.
پروفسور شورل ، که همچنین یکی از اعضای منطقه تحقیقات بین رشته ای (TRA) “زندگی و سلامت” در دانشگاه بُن است، توضیح می دهد: به نظر می رسد که پروتئین های سرکوبگر تومور، که به عنوان ترمز رشد سلولی در حضور آسیب DNA عمل می کنند، هدف مهم ندیلاسیون هستند. بر این اساس، آنها به میزان بیشتری تخریب می شوند و اثر کاهنده آنها زمانی که آبشار ندیلاسیون بیش از حد فعال باشد به دلیل ژن تنظیم شده NAE1 کاهش می یابد.
انسداد ندیلاسیون باعث افزایش حساسیت تومورهای سلول زایای بیضه به سیس پلاتین می شود
به نوبه خود، مهار آبشار ندیلاسیون منجر به تجمع پروتئین های سرکوبگر و در نتیجه توقف تقسیم سلولی می شود. بنابراین محققان بُن با افزودن مهارکننده NAE1 MLN4924، حساسیت مجدد به داروی سیتواستاتیک را در سلول های سرطانی بیضه مقاوم به سیس پلاتین مشاهده کردند. این واقعیت که سلول‌های بافت همبند تحت تأثیر درمان قرار نگرفته‌اند، امیدواری می‌دهد که در صورت اعمال، تنها عوارض جانبی ضعیفی وجود داشته باشد.
بنابراین، محققان بن اثر افزایشی مهار NAE1 توسط MLN4924 در ترکیب با سیس پلاتین را به عنوان یک گزینه درمانی جدید برای سرطان بیضه برجسته می کنند. پروفسور شورل می گوید: ما در اینجا برای اولین بار ندیلاسیون را به عنوان یک هدف درمانی در تومورهای سلول زایای بیضه توصیف می کنیم. مهار ندیلاسیون در حال حاضر در انواع دیگر تومورها در آزمایشات بالینی مورد بررسی قرار گرفته است. در سرطان پانکراس نیز نشان داده شده است که MLN4924 دارای اثر افزایشی با سیس پلاتین است.
منبع: British Journal of Cancer
مترجم: کیانوش کرمی