این اولین تلاش اروپایی‌ها برای فرود آوردن یک مریخ‌نشین روی این سیاره از سال ۲۰۰۳ است. این سازمان در سال ۲۰۰۳ فضاپیمای «بیگل ۲» (Beagle) را می‌خواست فرود بیاورد که این پروژه با شکست مواجه شد. شیاپارلی بخشی از پروژه «اگزومارس» (ExoMars) اروپا است.
این منطقه مریخ که با نام «فلاته‌ی نیم‌روز» شناخته می‌شود نسبتا تخت است به همین دلیل می‌تواند برای فرود امن و بی‌خطر باشد. این منطقه به خوبی مورد بررسی و مطالعه قرار گرفته و شواهد خوبی نشان می‌دهد حاکی از اینکه زمانی با آب پوشیده شده بود. در این منطقه رسوب خاک رس و سولفات وجود دارد که احتمالا در حضور آب تشکیل شده‌اند. همچنین تعدادی کانال وجود دارد که توسط آب حفر شده‌اند.
شیاپارلی عمدتا با هدف آزمایش ورود به اتمسفر، پایین آمدن و نشستن بر مریخ طراحی شده، اما به تعدادی حسگر هم مجهز است. این دستگاه در اصل ایستگاه هواشناسی مریخ برای اروپا خواهد بود و اطلاعات مهم درباره عوامل موثر در پیدایش طوفان‌های شن ارسال می‌کند.
این دستگاه باید سریع کار کند چون هیچ پنل خورشیدی ندارد و فقط می‌تواند از ذخیره باتری استفاده کند. باتری شیاپارلی بین دو تا هشت روز مریخی ذخیره انرژی دارد. سفینه‌ی فضایی که شیاپارلی بر آن سوار است Trace Gas Orbiter نام دارد.
این فضاپیما در تاریخ ۱۴ مارس ۲۰۱۶ پرتاب شد و در ماه اکتبر وارد مدار مریخ می‌شود و مطالعه‌ی جامعش درباره اتمسفر این سیاره را آغاز می‌کند. ماموریت آن هم حداقل تا سال ۲۰۲۲ ادامه دارد.
ناسا در دهه‌های اخیر در تحقیقاتش برای حیات روی مریخ محتاط بوده است. این سازمان تصمیم گرفته تا به جستجو برای آثاری از وجود آب در گذشته و حال حاضر روی مریخ تمرکز کند. اما پروژه «اگزومارس» سازمان فضایی اروپا جسورانه‌تر است. آنها می‌خواهند به دنبال آثار حیات بگردند.
منبع:digikala
No tags for this post.