این تفاهم‌نامه همکاری با بخش وِریلی آلفابت که پیشتر با عنوان گوگل لایف ساینسِز شناخته می‌شد، امضا شد. تمرکز این پروژه تحقیقاتی روی ساخت ایمپلنت‌های الکترونیک مینیاتوری قرار دارد که احتمال می‌رود در درمان آسم، دیابت و سایر بیماری‌های مزمن مؤثر واقع شوند.
به منظور اجرایی‌سازی این پروژه، جی‌اِس‌کی و وریلی در تأسیس شرکتی مشترک تحت عنوان گالوانی بیوالکترونیکس (Galvani Bioelectronics) سرمایه‌گذاری خواهند کرد. عنوان گالوانی از نام لوئیجی آلوسیو گالوانی، دانشمند قرن هجدهم میلادی گرفته شده است که از بنیانگذاران دانش بیوالکترونیک به شمار می‌رود. براساس اخبار منتشر شده، 55 درصد سهام گالوانی به جی‌اِس‌کی و 45درصد باقیمانده سهام به وریلی تعلق می‌گیرد. مقر اصلی گالوانی در مرکز تحقیق و توسعه جی‌اِس‌کی در شمال لندن بوده و مرکز تحقیقاتی دیگری نیز در محل استقرار وریلی در کالیفرنیا تأسیس خواهد شد. در ابتدای تأسیس، گالوانی با مجموع 30 دانشمند، مهندس و پزشک آغاز به کار خواهد کرد. به موجب قرارداد امضا شده، چنانچه همکاری جی‌اِس‌کی و گوگل به اهداف تعیین شده ختم شود، این دو شرکت در هفت سال آینده تا سقف 540 میلیون پوند (مبلغی بالغ بر دو تریلیارد و 500 میلیارد تومان) سرمایه‌گذاری خواهند کرد.
جی‌اِس‌کی از سال 2012 در زمینه تولید داروهای بیوالکترونیک فعالیت می‌کند و میلیون‌ها پوند در تحقیقات حوزه بیوالکترونیک سرمایه‌گذاری کرده است. این شرکت داروسازی ادعا می‌کند انعقاد تفاهم‌نامه همکاری با وریلی به روند ساخت داروهای بیوالکترونیک سرعت می‌بخشد. گفتنی است این همکاری، نخستین پروژه وریلی در حوزه بهداشت و درمان نیست. وریلی اکنون در چند پروژه تحقیقاتی دیگر نیز شرکت دارد که از جمله آنها می‌توان به ساخت لنز تماسی هوشمند در همکاری با شرکت داروسازی نووارتیس اشاره کرد.
روش درمانی بیوالکترونیک
در روش درمانی بیوالکترونیک، از دستگاه‌های مینیاتوری قابل کاشت در بدن برای اصلاح و کنترل سیگنال‌های الکتریکی استفاده می‌شود. بسیاری از فرآیندهایی که در بدن انسان جریان دارند، با سیگنال‌های الکتریکی برقرار شده بین دستگاه عصبی و اندام‌ها کنترل می‌شوند. پژوهشگران سعی دارند با ترکیب دانش روز دنیای زیست‌شناسی و فناوری به توسعه راهکار درمانی جدیدی دست پیدا کنند که به موجب آن بتوان سیگنال‌های عصبی معیوب را شناسایی و اصلاح کرد. در روش درمانی فوق، پزشک باید ایمپلنت‌هایی به ابعاد دانه برنج یا کوچک‌تر را به اعصاب مشخصی از بدن بیمار پیوند بزند. این ایمپلنت‌ها که به طور مستقیم در بدن جاگذاری می‌شوند با باتری کار می‌کنند و وقتی داخل بدن قرار گرفتند، می‌توانند سیگنال‌های عصبی معیوبی را که به موجب برخی بیماری‌های مزمن ایجاد می‌شوند، شناسایی و اصلاح کنند. این ایمپلنت‌ها علاوه بر ایجاد تحریکات عصبی، قادرند در برخی موارد از انتقال سیگنال‌های عصبی نیز جلوگیری کنند.
درمان بیماری‌های مزمن از طریق تکانه‌های الکتریکی، ایده جدیدی نیست. سال‌هاست دستگاه‌های الکتریکی در ابعاد بزرگ‌تر نظیر ضربان‌ساز قلب در درمان بیماری‌های مزمن کاربرد دارند. در روش تحریک عمقی مغز نیز که در درمان پارکینسون، افسردگی حاد و برخی اختلالات حرکتی عصبی مؤثر است، از دستگاه‌های الکتریکی کاشتنی استفاده می‌شود، اما پژوهشگران سعی دارند با بهره‌گیری از دانش مهندسان گوگل، ابعاد این دستگاه‌های کاشتنی را تا حد امکان کاهش دهند. زیرا هرچه ابعاد ایمپلنت‌ها کوچک‌تر باشد، به شارژ کمتری احتیاج داشته و دقیق‌تر عمل خواهند کرد.
کاربرد ایمپلنت‌های بیوالکترونیکی
باز شدن مسیرهای تنفسی بیماران مبتلا به آسم، کاهش گرگرفتگی روده ناشی از بیماری کرون و درمان دیگر بیماری‌های مزمن نظیر آرتروز، ازجمله پیامدهای اصلاح سیگنال‌های عصبی معیوب گزارش شده است. با توسعه روش درمانی بیوالکترونیک، دامنه کاربرد این ایمپلنت‌ها افزایش خواهد یافت. انتظار می‌رود ایمپلنت‌های بیوالکترونیک در آینده در درمان عدم تعادلات ماهیچه‌ای در بیماری‌های ریوی نیز کاربرد پیدا کنند. این ایمپلنت‌های بیوالکترونیک در حال حاضر فقط روی نمونه‌های جانوری آزمایش شد‌ه‌اند. ایمپلنت‌های بیوالکترونیک قرار است در درمان دیابت و دو بیماری دیگر آزمایش شوند. به نظر می‌رسد دو بیماری دیگر که هنوز اعلام نشده‌اند، از بیماری‌های خودایمنی و اختلالات غدد درون‌ریز انتخاب شوند. آزمایش‌های جدید در 12 تا 18 ماه آینده آغاز خواهند شد. پیش‌بینی شده است امکان انجام این آزمایش‌ها روی نمونه‌های انسانی تا حداکثر سه سال آینده امکان‌پذیر باشد. ایمپلنت‌های بیوالکترونیک، مکمل یا جایگزین مناسبی برای داروهای خوراکی با عوارض پرخطر محسوب می‌شوند. یکی از مزیت‌های روش درمانی بیوالکترونیک این است که بیمار نیازی به یادآوری زمان مصرف دارو ندارد. ایمپلنت بویژه در بیمارانی که در مصرف مداوم دارو مشکل دارند، مفید واقع خواهد شد. شواهد نشان داده است حدود نیمی از بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، پس از شش ماه اقدام به قطع خودسرانه دارو می‌کنند، اما با دریافت ایمپلنت‌های بیوالکترونیک می‌توانند از عوارض قطع مصرف دارو در امان بمانند.
چرا وریلی؟
در وریلی، پژوهشگران رشته‌های مختلف گرد هم آمده‌اند تا در مورد راهکارهای درمانی نوین تحقیق کنند. برخورداری از پیشرفته‌ترین تجهیزات تحقیقاتی و قدرت محاسباتی داده‌های بزرگ ازجمله مهم‌ترین شاخصه‌های این مجموعه پژوهشی به شمار می‌رود. تیم سخت‌افزاری و ریلی روی ساخت دستگاه‌ها و ابزارهایی کار می‌کنند که کوچک‌تر، پرقدرت‌تر و کاربردی‌تر از نمونه‌های مشابه فعلی هستند. هر چه ابعاد این قبیل دستگاه‌ها که قرار است داخل بدن کار گذاشته شوند، کوچک‌تر باشد، کارآمدی‌شان در پایش شرایط زیستی بیمار و ارسال سیگنال هنگام شناسایی عیوب افزایش خواهد یافت. همان طور که پیشتر نیز اشاره شد، پژوهشگران وریلی اکنون در حال ساخت نوعی لنز تماسی هستند که به حسگر گلوکز مجهز است. لنزهای تماسی هوشمند به بیماران دیابتی کمک خواهد کرد تا به راحتی با اندازه‌گیری مداوم سطح گلوکز اشک چشم از وضعیت جسمانی خود آگاه‌تر باشند. پژوهشگران وریلی همچنین سعی دارند به اطلاعات دقیق‌تری پیرامون فرآیندهایی که به بروز سرطان، بیماری‌های قلبی و دیابت منجر می‌شوند، دست پیدا کنند.
دورنمای بهداشت و درمان با ایمپلنت‌های بیوالکترونیک
بعید نیست یکی از گزینه‌های درمانی پیش روی بیمارانی که ده سال دیگر به پزشک مراجعه می‌کنند، استفاده از ایمپلنت‌های بیوالکترونیکی باشد. در گذشته، حتی در تصور نمی‌گنجید روزی برسد که بیماری‌های مهلک بدون مصرف دارو و فقط با تکانه‌های الکتریکی درمان شوند، اما به مدد پیشرفت‌های اخیر به تحقق کامل این رویا نزدیک‌تر می‌شویم. به عبارت دیگر مرز بین فناوری و علوم زیستی در حال از میان رفتن است و پژوهشگران تمام حوزه‌ها در جهت تحقق هدفی مشترک گام برمی‌دارند.
منبع:جام جم
No tags for this post.