مدتی پیش باستان شناسان اعلام کردند سازه های زیرآبی جالب توجهی را در آن سوی جزیره یونانی زاکینتوس در یونان کشف کرده اند اما به تازگی مدعی شده اند این سازه ها بخشی از شهر گمشده آتلانتیس نیست.
با این حال این سازه ها که به ستون هایی از تخت سنگ ها و پایه های ستون شباهت دارند، دارای منشا جذابی هستند. آن ها در واقع توسط میکروب هایی ساخته شده اند که حول منافذ طبیعی متان جمع شده اند و نوعی سیمان طبیعی را در بستری نرم ایجاد کرده اند.
این سازه ها تا حدی محصول تصادف هستند و از طریق تعامل میکروارگانیسم ها با محیط های طبیعی و فیزیکی شان به وجود آمده اند. با این حال، آن ها نشان دهنده قابلیت پیچیده ای هستند که در حالت عادی به ارگانیسم های تک سلولی دارای کمتر از قطر 0.0002 سانتی متر ربط داده نمی شوند. بنابراین چنانچه باکتری ها بتوانند "شهرهای" خودشان را رشد دهند آیا می توان از آن ها در ساخت شهرهای انسان ها استفاده کرد؟
دانشمندان هم اکنون در حال آزمایش کردن قابلیت های ساخت و ساز باکتری ها در دنیای انسانی هستند. به طور مثال می توان بتن های خود ترمیم شونده ای ساخت که از باکتری ها برای پر کردن و ترمیم ترک ها استفاده کنند. همچنین می توان سیمان های زیستی باکتری محوری را با استفاده از فرآیندی شبیه به آنچه سازه های پیدا شده در آن سوی جزیره زاکینتوس صورت می دهند، ایجاد کرد.
هر دوی این سیستم ها از فرآیندی موسوم به کانی سازی زیستی استفاده می کنند که در آن باکتری ها موجب شکل گیری بلورهای معدنی می شوند و این کار را از طریق تغییر دادن ترکیب شیمیایی محیط شان انجام می دهند. در حالت بتن های خودترمیم شونده و سیمان های زیستی، آنها کلیسم موجود در محیط شان را با کربن موجود در دی اکسید کربن هوا ترکیب می کنند. زیبایی این فرآیند در آن است که برخلاف فرآیند تولید بتن های عادی که دی اکسید کربن زیادی تولید می کند، این فرآیند در واقع کربن جو را جذب می کند.
دانشمندان تحقیقات خود در این مورد را یک گام فراتر بردند و به دنبال استفاده از توانایی میکروارگانیسم ها در درک و واکنش نشان دادن به محیط شان هستند. چنانچه بتوان سایت یک ساختمان را با باکتری هایی انباشت کرد که در صورت حس کردن فشار مکانیکی با متصل کردن دانه های خاک احاطه کننده به این موضوع واکنش نشان دهند، پیشرفت مهمی در معماری ایجاد خواهد شد. این بدین معناست که می توان پی خودسازنده ای را فقط با اعمال میزان مناسب فشار به زمین ایجاد کرد و در نتیجه نیاز به حفاری های هزینه بر و ورقه های بتنی تقویت شده رفع خواهد شد.
چنین سیستمی شاید در آینده امکان پذیر شود اما دانشمندان گام اول را برداشته اند. آن ها از طریق رشته نوظهور زیست شناسی مصنوعی توانسته اند ژن هایی را در باکتری هایی خاص شناسایی کنند که در واکنش به فشار فعال می شوند. دانشمندان همچنین از مهندسی ژنتیک برای طراحی کردن باکتری هایی استفاده کرده اند که با قرار گرفتن در معرض فشار می درخشند. گام بعدی آن ها استفاده از این قابلیت سنجش فشار باکتری ها برای ایجاد فرآیند و تولید مواد اتصالی جدید مانند پلیمرهاست.
مکان مورد بحث در آن سوی جزیره زاکینتوس شاید از لحاظ باستان شناسی برای کارشناسان ناامیدکننده باشد اما نکاتی مهم را درباره ساخت ساختمان ها در آینده به دانشمندان می گوید.
مترجم: شه تاو ناصری
منبع: مجمع جهانی اقتصاد
No tags for this post.