این محققان کانال‌هایی را پیدا کردند که از این دریا منشعب می‌شدند. بعضی از این کانال‌ها باریک و عمیق بودند. اما با بررسی‌های دقیق و پیچیده، آنها تایید کردند که این فرورفتگی‌ها باریکی و دراز توسط مایع حفاری شده‌اند.
در گذرهای قبلی، دانشمندان ناسا از رادار فضاپیمای کاسینی به عنوان یک ابزار تصویربرداری استفاده کردند تا از میان مه غلیظی که سطح تایتان را پوشانده به آن نگاه بیندازند. اما در سال ۲۰۱۳، آنها از این دستگاه به عنوان یک فرازسنج استفاده کردند تا عمق ویژگی‌های جغرافیایی در اطراف دریای لایجیا ماری را اندازه‌گیری کنند. سیگنال‌های این فضاپیما از کف این ژرف‌دره‌ها به شکل منحصر به فردی بازتاب کردند و مثل اعماق دریای متان این قمر سوسو می‌زدند. این نشان‌دهنده‌ی سطحی بود که با مایع صاف و صیقلی شده. دانشمندان محاسبه کردند که چند ثانیه طول می‌کشد تا پینگ‌های رادار به فضاپیما برگردند و به این ترتیب عمق کانال‌ها را برآورد کردند که حدودا بین ۲۴۰ تا ۵۶۹ متر زیر سطح دریا بود.
در حال حاضر کاسینی آخرین عبورش را از تایتان انجام می‌دهد و پس از آن در سپتامبر ۲۰۱۷، سفر ۲۰ ساله‌اش در اتمسفر زحل به پایان می‌رسد. محققان احتمالا از ترکیب رادار عمق‌سنجی و تصویربرداری برای آنالیز دیگر کانال‌ها هم استفاده می‌کنند.
منبع:digikala
No tags for this post.