کوچک ترین تغییری در منظومه شمسی آن را نابود می کند

همانطور که فهرست منظومه های سیاره ای در کهکشان راه شیری رشد می کند، به طور فزاینده ای مشخص می شود که منظومه شمسی ما چقدر می توانست متفاوت باشد.

به گزارش سیناپرس، در واقع، از نزدیک به ۴۰۰۰ منظومه سیاره‌ ای که تا به امروز شناسایی شده‌ اند، هیچ یک از آنها نظم و ترتیب سیاراتی را که به دور خورشید ما می ‌چرخند را نشان نمی دهند. این موضوع می تواند به این دلیل باشد که آنالوگ های منظومه شمسی در حال حاضر خارج از توانایی تشخیص ما هستند. اما با توجه به آنچه ما می توانیم در آنجا تشخیص دهیم، به نظر می رسد که سیستم های سیاره ای تنوع فوق العاده ای از ترتیبات را پوشش می دهند.

اکنون، استفان کین (Stephen Kane) اخترفیزیکدان دانشگاه کالیفرنیا، نشان داده است: اگر ما فقط یک تغییر ایجاد کنیم، کل منظومه شمسی از بین می رود. این تغییر حتی یک تغییر بزرگ نیست و می تواند شامل اضافه شدن یک سیاره دیگر از نوعی که اغلب در منظومه های دیگر دیده می شود، باشد.

به گفته محققان، این سیاره فرضی باید یک ابر زمین یا مینی نپتون باشد، جهانی که در محدوده جرمی بین زمین و نپتون قرار دارد و جرم آن ۱۷ برابر زمین است. به گزارش سیناپرس،علیرغم اینکه آنها در جاهای دیگر کهکشان رایج هستند، ما یک ابرزمین یا مینی نپتون در منظومه شمسی نداریم که باعث ایجاد شکاف توده ای بین جهان های زمینی سنگی و جهان های گازی شود.

چیزی که ما در منظومه شمسی داریم یک شکاف بزرگ بین جهان‌های سنگی و گازی است که شامل یک شکاف فیزیکی بین مدارهای مریخ و مشتری است که توسط یک کمربند سیارکی مشخص شده است. کین توضیح می  ‌دهد: سیاره ‌دانان اغلب آرزو می ‌کنند که ای کاش چیزی بین این دو سیاره وجود داشت. کین شبیه ‌سازی‌هایی ایجاد کرد که در آن سیاره ‌ای را با طیفی از جرم‌ها بین مریخ و مشتری درست در آن فضا ترسیم کرده و هرج و مرج را تماشا کرد.

کین می ‌گوید: این سیاره خیالی جاذبه ای به مشتری می ‌دهد که برای بی‌ثبات کردن همه چیز کافی است. بسته به جرم و مکان این جهان شبیه سازی شده در فضای بین مریخ و مشتری، هرج و مرج می تواند منجر به پرتاب سیارات فعلی به خارج از منظومه شمسی شود. میانگین مدار مریخ در فاصله ۱٫۵ واحد نجومی از خورشید و مشتری در ۵٫۲ واحد نجومی قرار دارد. سیاره ای که در ۳ واحد نجومی قرار می گیرد، می تواند کاملاً بی خطر باشد.

در بدترین حالت، زهره، عطارد، زمین، مریخ، اورانوس و نپتون همگی از منظومه شمسی خارج می شوند. تغییرات کوچکتر باعث می شود که مدار زمین به شدت از مسیر فعلی خود منحرف شده و سیاره ما را کمتر قابل سکونت می کند.

محققان معتقدند:در حال حاضر مواد کافی در کمربند سیارکی برای تشکیل یک سیاره وجود ندارد. جرم کل این کمربند تنها ۰٫۰۴ درصد جرم زمین تخمین زده می شود. با این حال، پیش از این در تاریخ منظومه شمسی، کمربند سیارکی به طور قابل توجهی وزن بیشتری داشته است.

ستاره شناسان معتقدند که معماری منظومه شمسی می تواند تعادل بسیار ظریفی باشد که حفظ آن دشوار است. کین می ‌گوید: منظومه شمسی ما بسیار دقیق‌تر از آنچه قبلاً می دانستیم تنظیم شده است که مانند چرخ دنده های ساعت پیچیده عمل می کند.

به گزارش سیناپرس،شرح کامل این تحقیق در مجله The Planetary Science منتشر شده است.به گزارش سیناپرس،شرح کامل این تحقیق در مجله The Planetary Science منتشر شده است.

مترجم: سامیه خسروی زاده

No tags for this post.