نتایج تحقیقات جدید نشان می دهد: بیش از ۴۷ میلیون سال پیش، مورچه های گوشتخوار غول پیکر در طبقات جنگلی ماقبل تاریخ آمریکای شمالی به دنبال طعمه بودند. برخی از این کلنی های باستانی توسط ملکه هایی به اندازه یک مرغ مگس خوار اداره می شدند.
به گزارش سیناپرس، این مورچه ها حتی بزرگترین مورچه هایی نیستند که تا به حال روی سطح زمین قدم گذاشته اند. بزرگترین ملکه مورچه ای که تاکنون زندگی کرده، اخیرا به شکل فسیلی در آلمان پیدا شده است. این مورچه بیش از ۵ سانتی متر طول داشته و بال هایی داشته که ۱۶ سانتی متر امتداد داشتند. گمان می رود که ارتش کارگران این ملکه می توانستند هر جنبنده ای از جمله مارمولک‌ها، پستانداران و پرندگان را شکار کنند.
مانند مورچه های امروزی، این حشرات باستانی به احتمال زیاد گرماگیر بودند، به این معنی که آنها برای زنده ماندن بدون مقدار قابل توجهی گرما در محیط خود تلاش می کنند.به گزارش سیناپرس، در حالی که حیواناتی که می توانند دمای خود را تغییر دهند در آب و هوای سردتر با به حداکثر رساندن جرم خود و به حداقل رساندن پوست خود مقاومت می کنند، حیواناتی که نیاز به جذب گرما از محیط خود دارند با سطح بیشتر و حجم کمتر بهتر عمل می کنند. امروزه، برای مثال، ملکه های مورچه های بزرگتر در نزدیکی مناطق استوایی یافت می شوند.
در سال ۲۰۱۱، محققان دریافتند: یک پل زمینی وجود داشته تا در طول دوره های کوتاه گرمایش جهانی که این دروازه ممکن است باز شده باشد، موجودات خونسرد مانند مورچه ها به راحتی از قاره ای به قاره دیگر مهاجرت کنند. اما اکنون فسیل تازه کشف شده از یک ملکه مورچه باستانی این فرضیه را پیچیده می کند.
محققان معتقدند:مورچه های غول پیکر به آب و هوای گرم نیاز دارند و تنها می توانستند در طول دوره ای از گرم شدن زمین از دروازه آب و هوای پل زمینی برینگ عبور کنند. اندازه گیری های مورچه بزرگتر نشان می دهد که این مورچه های باستانی بیش از آنچه ما فکر می کردیم تحمل سرما داشتنه و می توانستند هر لحظه از پل خشکی عبور کنند.
به گزارش سیناپرس،شرح کامل این مطالعه در The Canadian Entomologist منتشر شده است.
مترجم: مهدی فلاحی پناه
No tags for this post.