محققان با مطالعه بقایای اسکلت های انسانی یافت شده در گوردخمه هایی به نام کورگان که بین ۴۵۰۰ تا ۵۰۰۰ سال قدمت داشتند، شواهدی از اسب سواری کشف کردند.
به گزارش سيناپرس، این گوردخمه های خاکی کشف شده متعلق به فرهنگ یامنایا بود. یامنای ها از استپ های پونتیک-کاسپین برای یافتن مراتع سرسبزتر در کشورهای امروزی رومانی و بلغارستان تا مجارستان و صربستان مهاجرت کرده بودند. یامنایان گاوداران و گله‌داران متحرکی بودند که اکنون گمان می رود که سوارکار اسب بوده اند.
پروفسور ولکر هید (Volker Heyd) باستان شناس دانشگاه هلسینکی و یکی از اعضای تیم بین المللی که این کشف را انجام دادند، می گوید: به نظر می رسد اسب‌سواری نه چندان دور پس از اهلی‌سازی فرضی اسب‌ها در استپ‌های اوراسیا غربی در طول هزاره چهارم پیش از میلاد تکامل یافته است. این امر قبلاً در بین اعضای فرهنگ یامنایا بین سال‌های ۳۰۰۰ تا ۲۵۰۰ قبل از میلاد رایج بود.
به گفته او، این مناطق در غرب دریای سیاه یک منطقه تماس را تشکیل می دهند که در آن گروه‌های متحرک گله‌داران از فرهنگ یامنایا برای اولین بار با جوامع کشاورز قدیمی سنت‌های نوسنگی پسین و کالکولیتیک مواجه شدند.
پروفسور هید می افزاید: با ظهور تحقیقات دی ان ای باستانی، تفاوت بین این مهاجران از شرق و اعضای جوامع محلی بیشتر شد. اکنون تحقیقات ما تصویری دقیق تر از تعاملات آنها ارائه می کند. به عنوان مثال، یافته های خشونت فیزیکی همانطور که انتظار می رفت عملاً در پرونده استخوانی تاکنون وجود نداشته است. ما همچنین شروع به درک فرآیندهای مبادله پیچیده در فرهنگ مادی کرده ایم. بیانکا پردابالانیکا (Bianca Preda-Bălănică) یکی دیگر از اعضای این تیم پژوهشی از دانشگاه هلسینکی، توضیح می دهد که آداب و رسوم دفن بین تازه واردان و افراد محلی در ۲۰۰ سال پس از اولین تماس آنها مشخص است.
به گفته محققان، استفاده از حیوانات برای حمل و نقل، به ویژه اسب، نقطه عطفی در تاریخ بشریت بود. افزایش قابل توجه تحرک و مسافت تأثیرات عمیقی بر استفاده از زمین، تجارت و جنگ داشت. تحقیقات فعلی بیشتر بر روی خود اسب ها متمرکز شده است. با این حال، اسب سواری تعاملی از دو جزء است و بقایای انسان در تعداد بیشتر و شرایط کامل تر از بقایای اسب های اولیه موجود است. از آنجایی که اسب سواری بدون تجهیزات تخصصی امکان پذیر است، عدم وجود یافته های باستان شناسی با توجه به اسب سواری های اولیه دور از انتظار نیست.
پردابالانیکا اضافه می کند:ما بیش از ۲۱۷ اسکلت را از ۳۹ مکان مورد مطالعه قرار دادیم که حدود ۱۵۰ اسکلت یافت شده در تپه های تدفین متعلق به یامنایان است. تشخیص الگوهای فعالیت در اسکلت‌های انسان بدون ابهام نیست. هیچ ویژگی منحصر به فردی وجود ندارد که نشان دهنده یک شغل یا رفتار خاص باشد.
در ادامه تیم محققان بین المللی تصمیم گرفت از مجموعه ای از شش معیار تشخیصی استفاده کند که به عنوان شاخص های فعالیت سوارکاری تعیین شده است که عبارتند از: محل اتصال عضلات در لگن و استخوان ران، تغییر در شکل معمولی گرد سوکت های ران، نشان دادن علائم ناشی از فشار لبه استابولوم روی گردن و استخوان ران، قطر و شکل استخوان ران، دژنراسیون مهره ناشی از ضربه عمودی مکرر و در نهایت ضربه ای که معمولاً می تواند در اثر افتادن، لگد یا گاز گرفتن اسب ایجاد شود.
به گزارش سیناپرس، برای افزایش قابلیت اطمینان تشخیصی، تیم همچنین از روش فیلترینگ سخت‌گیرانه‌تری استفاده کرد و یک سیستم امتیازدهی ایجاد کرد که ارزش تشخیصی، متمایز بودن و قابلیت اطمینان هر علامت را در نظر می گیرد. در مجموع، از ۱۵۶ فرد بالغ کل نمونه، حداقل ۲۴ نفر را می توان به عنوان سواران احتمالی طبقه بندی کرد. محققان می گویند: شیوع نسبتاً بالای این صفات در اسکلت، به ویژه با توجه به کامل بودن محدوده کلی، نشان می دهد که این افراد به طور منظم اسب سواری می کردند.
شرح کامل این مطالعه و یافته های آن در مجله Science Advances منتشر شده است.
مترجم: ندااظهری
No tags for this post.