به گزارش سیناپرس همدان، تحقیقات جدید به رهبری موسسه تحقیقات پزشکی گاروان نشان می دهد که سلول های سرطانی یک تصادف ذاتی در توانایی پاسخ به شیمی درمانی دارند، که ابزار دیگری در زرادخانه مقاومت در برابر درمان است.
درک اینکه چرا برخی از سلول های تومور به شیمی درمانی مقاوم می شوند یک چالش اصلی در تحقیقات سرطان است، زیرا شیمی درمانی هنوز یک درمان اولیه برای اکثر سرطان ها است.
تحقیقات جدید نشان می‌دهد که سلول‌های تومور ناشی از نوروبلاستوم، سرطانی که در سیستم عصبی سمپاتیک “ستیز و گریز” بدن ایجاد می‌شود، می‌توانند بین حالت‌های پاسخ یا عدم پاسخ به شیمی‌درمانی تغییر کنند.
دانشیار دیوید کروچر، رئیس آزمایشگاه شبکه زیست شناسی در گاروان می گوید: ما نشان دادیم که در فرآیند مرگ سلولی اختلال وجود دارد، چیزی که برای سلول‌های سرطانی با درمان شیمی‌درمانی اتفاق می‌افتد، و این اختلال ذاتی یا تصادفی بودن در سیستم بیان ژن جنبه مهمی از مقاومت شیمیایی است. حدود 15 درصد از افراد مبتلا به نوروبلاستوما به درمان شیمی درمانی پاسخ نمی دهند.
دکتر شاریسا لاتهام، نویسنده ارشد این مطالعه می‌گوید: یافته‌های ما نشان می‌دهد که ژنتیک همه چیز را در نظر نگرفته است؛ لایه‌های دیگر تنظیم و سایر مکانیسم‌های پیشرفت تومور نیز می‌توانند زیربنای پاسخ دارویی باشند، بنابراین باید آنها را نیز در نظر بگیریم.
این تیم نشان داد که وقتی سلول‌های نوروبلاستوما به حالت مقاومت در برابر شیمی‌درمانی می‌رسند، نمی‌توانند به عقب برگردند، و این نشان می‌دهد که یک پنجره کوچک وجود دارد که درمان می‌تواند روی سلول تومور قبل از اینکه آن در قفل شود کار کند.
پروفسور کروچر می گوید: ترکیب شیمی درمانی با داروهایی که این اختلال را در داخل تومورها هدف قرار می دهند، ممکن است بهترین نتایج را به عنوان اولین درمان پس از تشخیص، قبل از اینکه تومورها در حالت مقاومت قرار گیرند، داشته باشد. این پروتکل معمولی برای آزمایش‌های بالینی در سرطان را به تصویر می‌کشد که در آن درمان جدیدی به بیمارانی داده می‌شود که تمام گزینه‌های درمانی دیگر را امتحان کرده‌اند.
اختلال در سیستم تومور
محققان از مدل‌سازی ریاضی برای محدود کردن سیگنال‌های اختلال در مسیرهای مرگ سلولی در تومورهای نوروبلاستوما استفاده کردند. سپس آنها آن را روی نمونه‌های سلولی بیمار اعمال کردند و با استفاده از تصویربرداری پیشرفته به سلول‌های منفرد نگاه کردند تا سلول‌هایی را که به درمان پاسخ نمی‌دادند از نظر بصری جدا کنند.
آنها یک نشانگر برای مقاومت پیدا کردند، مجموعه ای از پروتئین های درگیر در روند مرگ سلولی که به عنوان آپوپتوز شناخته می شود.
دکتر لاتام می‌گوید: ما می‌خواستیم بفهمیم چه چیزی زمینه‌ساز این تصادفی‌بودن است. این سلول‌ها چیست و آیا می‌توان هر چیزی را دستکاری کرد تا آنها را وادار به واکنش کند.
این تیم کلاس های خاصی از داروهای تایید شده را شناسایی کردند که ممکن است با روند های شیمی درمانی ترکیب شوند تا بیان ژن های دخیل در مرگ سلولی را تثبیت کنند، یا با تغییر آستانه ذاتی که ممکن است سلول تومور را به حالت مقاوم تبدیل کند. مرحله بعدی شروع کار به سمت آزمایشات بالینی است.
مطالعه جدید در مجله Science Advances منتشر شده است.
مترجم: سید سپهر ارومیهء