وی توانست بدون این که آسیبی ببیند، بعد از دو دقیقه در منطقه تعیین شده فرود بیاید.
ایکینز بیش از دو دهه است که به طور حرفه‌ای در زمینه چتربازی و بِیس جامپینگ (پرش از ارتفاع بدون طناب) فعالیت می‌کند و تا امروز نزدیک به 18 هزار بار، پرش از ارتفاع را تجربه کرده است. وی نخستین بار در 12 سالگی، موفق به سقوط آزاد دونفره شد و چهار سال بعد، به درجه‌ای از آمادگی رسید که توانست جلسات سقوط انفرادی را آغاز کند. ایکینز بعد از تجربه صدها بار سقوط آزاد در هر سال، بالاخره موفق شد بلندترین سقوط آزاد بدون چتر را به نام خودش ثبت کند.
استراتژی در سقوط آزاد بدون چتر
حتما می‌پرسید مگر می‌شود از چنین ارتفاعی بدون همراه داشتن تجهیزات ایمنی پرید و آسیب ندید؟ بله، دست‌کم استراتژی ایکینز که جواب داده است! فراهم‌سازی مقدمات این سقوط خیره‌کننده، دو سال طول کشید. ایکینز علاوه بر این که به چتر نجات مجهز نبود، از پوشیدن وینگسوت یا همان لباس خفاشی پرواز نیز امتناع کرد. تنها وسایل همراه وی عبارت بودند از مسیریاب، دستگاه برقراری ارتباط و کپسول اکسیژن. وی سعی کرد بعد از پرش از هواپیما، وضعیت خود را در جهت رو به زمین نگه دارد. صورت و شکم ایکینز در طول مسیر، به غیر از تقریبا یک ثانیه آخر سقوط، رو به زمین قرار داشت. سرعت وی در مدت خیلی کمی بعد از آغاز سقوط به حدود 240 کیلومتر بر ساعت (67 متر بر ثانیه) رسید.
ساخت محل فرود ایکینز که تله پرواز خوانده شده شش ماه زمان برده است. این محل مربعی شکل به ابعاد 5/30 متر در 5/30 متر حدود یک سوم زمین فوتبال وسعت دارد و از جنس نوعی طناب پُلی‌اِتیلنی با تراکم بالا ساخته شده که خاصیت کشسانی ندارد، اما دو برابر مقاوم‌تر از فولاد است. گوشه‌های این تور از رأس چهار جرثقیل در ارتفاع 61 متری آویزان شدند. ایکینز برای این که آسیبی نبیند، می‌بایست دقیقا در محدوده مرکزی تور فرود می‌آمد. وی به کمک مسیریابی که همراه داشت، توانست خودش را هنگام سقوط، مدام در زاویه‌ای قرار دهد که جز در محدوده ایمن فرود نیاید. داخل تور، نشانگرهای نوری نیز تعبیه شد تا ایکینز در تشخیص محل فرود اشتباه نکند. وی همچنین در 3048 متر آغاز سقوط از ماسک اکسیژن استفاده کرد و سپس کپسول اکسیژن خود را به یکی از اعضای تیم پشتیبانی سپرد. در این سقوط، سه چترباز دیگر در کنار ایکینز حضور داشتند. تیم پشتیبانی در فاصله تقریبا 1500 متری از زمین، چتر خود را باز کرده و از ایکینز فاصله گرفتند. ایکینز وقتی به 61 متری بالای تور رسید، یعنی زمانی که فقط حدود یک ثانیه با برخورد به تور فاصله داشت، به دور خود چرخید تا از پشت روی تور بیفتد.
فقط بدون چتر!
دقایقی قبل از سقوط، از ایکینز خواسته شد چتر نجات ببندد، اما وی مقاومت کرد و گفت حتی اگر مجبور به حمل چتر نجات باشد، زحمت باز کردنش را به خود نخواهد داد! وی همچنین گفت حمل محفظه چتر موجب به هم ریختن معادلاتش می‌شده و می‌توانسته احتمال سقوط ناموفق را چند برابر کند.
ایکینز درباره این که چطور تصمیم به انجام این پرش ماجراجویانه گرفت، گفت این ایده‌ای بوده که دو سال پیش از طرف یکی از دوستانش مطرح شد. ایکینز تعریف می‌کند که خودش ابتدا به این ایده خندید و به دوستش گفت که یک نفر را برای اجرای این نمایش معرفی خواهد کرد، اما قطعاً خودش حاضر به انجام این کار نیست! اما چند هفته بعد نظر ایکینز عوض شد و مقدمات این رویداد را فراهم کرد.
تب‌وتاب جذب بیننده
ورزشکارانی که در حوزه ورزش‌های هوایی نظیر چتربازی و بیس جامپینگ فعالیت می‌کنند، به دو گروه تقسیم می‌شوند. یک گروه، ورزشکارانی هستند که پخش حرکات نمایشی پرخطرشان از سوی شبکه‌های تلویزیونی پوشش داده می‌شود. این قبیل ورزشکاران اغلب از حمایت مالی اسپانسرها برخوردارند.
برای مثال، سقوط خیره‌کننده ایکینز با پنج دقیقه تأخیر از شبکه تلویزیونی نشنال ژئوگرافیک پخش شد. وی مورد حمایت مالی یک شرکت تولیدکننده آدامس بود. نتیجه این شد که موفقیت ایکینز به گوش جهانیان رسید و حالا خیلی‌ها قصد دارند از این استراتژی در سقوط آزاد بدون چتر تقلید کنند.
در مثالی دیگر، سقوط آزاد فلیکس بامگارتنِر طی پروژه‌ای که ایکینز نیز در طراحی آن نقش عمده داشت، از سوی عموم مورد توجه قرار گرفت. بامگارتنر چهار سال پیش با یک بالن هلیومی تا اِستراتوسفِر (دومین لایه از جو زمین) بالا رفت و سپس از ارتفاع 38هزار و 969 متری از سطح زمین از بالن به پایین پرید و سقوط آزاد کرد. این رکورد دو سال بعد توسط آلِن یوستِس، یکی از مدیران اجرایی گوگل شکسته شد. یوستس موفق شد رکورد جدید پرش از بالن را به 41هزار و 419 متر برساند. گروه دوم، ورزشکارانی هستند که در گمنامی فعالیت می‌کنند و چون در رسانه‌های جمعی خبرساز نمی‌شوند، موفقیت‌هایی که کسب می‌کنند به گوش عده زیادی نمی‌رسد. از این رو، بسیاری از ورزشکاران حرفه‌ای ـ بویژه در حوزه ورزش‌های پرخطر ـ برای این که به چهره‌ای شناخته شده تبدیل شوند، نیاز به جذب اسپانسر دارند، زیرا هزینه ساخت برنامه‌هایی نظیر هِوِن سِنت که سقوط ایکینز را نمایش داد، گاهی به میلیون‌ها دلار می‌رسد. این روزها به مدد دوربین‌های دیجیتال جیبی با وضوح بالا، دیگر نیازی نیست ورزشکاران حرفه‌ای برای جذب مخاطب میلیونی فقط به حمایت مالی اسپانسرها و همکاری شبکه‌های تلویزیونی چشم بدوزند. ورزشکاران زیادی با استفاده از دوربین‌های سبک و کوچک از فعالیت‌های مهیج خود فیلم می‌گیرند و با انتشار این فیلم‌ها در شبکه‌های اجتماعی به مخاطب میلیونی دست پیدا می‌کنند. اولی اِمانوئلا، از حرفه‌ای‌های پرواز وینگسوت است که توانسته از این طریق به شهرت برسد. وی در ویدئویی که سال گذشته به اشتراک گذاشت از شکاف خیلی باریک یک صخره گذشت. این ویدئو تاکنون بیش از شش میلیون بازدیدکننده داشته است. اِمانوئلا در یکی دیگر از جدیدترین ویدئوهای خود از یک حلقه آتش به قطر سه متر رد شد. به گفته مَت گِردِس که خود از شناخته شده‌های چتربازی است، رد شدن از حلقه آتش و امثال اینها اگرچه مخاطب را به هیجان می‌اندازد، اما نوآورانه نیست. وی معتقد است این قبیل حرکات نمایشی، هیچ پیشرفت جدیدی در این رشته پدید نمی‌آورد.
مهیج اما مرگبار
تا به حال پیش نیامده کسی به قصد از ارتفاع مثلا 7000 متری بدون هیچ وسیله ایمنی بپرد و زنده بماند. البته، یک واقعه باورنکردنی از این نوع در کتاب رکوردهای گینس ثبت شده است. سال 1972، یک مهماندار 22ساله صربستانی، خودش را در حادثه انفجار هواپیما از ارتفاع 10160 متری به بیرون پرتاب کرد و زنده ماند. البته جزئیات این اتفاق ـ هرچند در گینس ثبت شده ـ هنوز جای بحث دارد. در هر صورت، پرش از ارتفاع هرقدر هم که حرفه‌ای باشید، بی‌خطر نیست. سالانه بسیاری از حرفه‌ای‌های ورزش‌های پرخطر در این راه جان خود را از دست می‌دهند. این در حالی است که فقط مرگ چهره‌های شناخته شده در رسانه‌ها بازتاب عمومی پیدا می‌کند. در پنج سال گذشته، تعدادی از بهترین‌های بیس جامپینگ از جمله ماریو ریچاردز، شان لیری، دین پاتِر و گراهام هانت در گمنامی جان سپردند. بسیاری دیگر نیز در نمایش‌های عمومی دچار سانحه شده و مقابل چشمان کنجکاو هزاران تماشاچی به کام مرگ فرورفتند. مرگبار بودن این رشته ورزشی است که هیجان آن را چند برابر می‌کند. به طور حتم، هیچ مخاطبی منتظر نیست صحنه‌های مهیج چتربازی و سقوط آزاد به مرگ ورزشکاران منتهی شود اما بی‌تردید عده زیادی از مخاطبان به علت ریسک بالای این رشته ورزشی پای تماشای حرکات نمایشی چتربازان می‌نشینند. ایکینز معتقد است با آموزش صحیح و انجام حرکات حساب شده می‌توان از شدت خطر به میزان قابل توجهی کاست. وی در این نمایش نشان داد انجام کارهایی که نشدنی به نظر می‌رسند، ممکن است و فقط باید راهش را پیدا کرد.
منبع:جام جم
No tags for this post.