به بیان دیگر، در کشور در بسیاری از حوزه ها توان انجام فعالیت های علمی و پژوهشی وجود دارد، مسوولان ما هم باید باور کنند که این توانمندی در داخل کشورمان وجود دارد.
بنابراین، شناسایی و معرفی این توانایی ها کاری است که یک رسانه علمی باید انجام دهد. علاوه بر انعکاس و بازنشر فعالیت ها آنچه که حوزه علمی کشور به آن احتیاج دارد این است که فعالیت های مثبت علمی بسیاری از سازمان های علمی و پژوهشی که از هیاهوهای سیاسی دور هستند، مغفول مانده که یک رسانه علمی باید به جد به معرفی این فعالیت ها بپردازد.
موضوع دیگر، مشکل برنامه ریزی درست در این زمینه است. نظام ملی نوآوری در کشور ما به شدت دچار مشکل است. به این معنا که در این نظام سیاستگذاری های علمی کشور انجام می گیرد، شامل اینکه علم چگونه تولید شود و در مرحله بعد چگونه به فناوری تبدیل شود؟ در مرحله بعد چگونه به محصول و خدمات تبدیل شود و سپس چگونه این محصول و خدمات وارد جامعه شده و موتور محرک اقتصاد کشور شود؟
با این تفاسیر یک رسانه علمی با کند و کاو و ریزبینی که مختص این نوع رسانه است، باید این نظام را ارزیابی کرده و مشکلات آن را بیان کند. باید با مسوولان و مدیران صحبت شود و مشکلات نظام ملی نوآوری را از زبان آنها شنید.
مسائل زیادی در حال حاضر در کشور ما وجود دارد که به طور جدی به حوزه علم و پژوهش لطمه می زند. به هر حال برنامه ریزی هایی در کشور در زمینه های منتخب در رابطه با تولید علم انجام می شود. فعالیت های اولویت دار کشور مشخص است اما، اگر دولت در این برنامه ریزی ها حضور نداشته باشد و آنها را قبول نداشته باشد به هیچ وجه این موارد مهم اجرایی نمی شود.
بنابراین، ایجاد وفاق و مطرح کردن این موضوعات بر عهده یک رسانه علمی و خبرنگاری است که به موضوعات و چالش های علم و پژوهش در کشور اشراف دارد.
متاسفانه گاهی اوقات اولویت های کشور و سهم علم در اقتصاد داخلی و اشتغالزایی فراموش می شود که فرهنگ سازی در این موارد و معرفی استراتژی های جدی در حوزه علم و فناوری کشور بر عهده یک رسانه علمی است که فارغ از دغدغه های حزبی و سیاسی فعالیت می کند. بنابراین، نمی توان کارکرد رسانه های علمی را در زمینه هایی مانند فرهنگ سازی در حوزه علم و فناوری، اقتصاد مقاومتی، تولید داخل و اشتغالزایی نادیده گرفت.
حمیدرضا طیبی/ رئیس جهاد دانشگاهی کشور
No tags for this post.