مطالعه نشان می دهد مادران مبتلا به افسردگی زمان بیشتری برای پاسخ دادن به فرزندانشان نیاز دارند
به گزارش سیناپرس همدان، یک مطالعه اخیر در دانشگاه میسوری نشان داد که مادرانی که با افسردگی دست و پنجه نرم می کنند، پاسخ دادن به فرزندشان در طول گفت و گوی رفت و برگشتی بیشتر طول می کشد. این یافته‌ها مبنایی برای تحقیقات بیشتر برای تعیین اینکه آیا زمان پاسخ آهسته‌تر بر رشد زبان، واژگان یا نتایج تحصیلی کودکان تأثیر طولانی‌مدتی دارد یا خیر، فراهم می‌کند.
نیکلاس اسمیت، استادیار دانشکده بهداشت حرفه ای MU، و تیمش به مکالمات ضبط شده بیش از 100 خانواده که در برنامه Early Head Start شرکت داشتند، گوش دادند، این یک برنامه برای پایش رشد کودک، برای کودکانی که درآمد خانواده آنها زیر خط فقر فدرال یا کمتر زندگی می کنند است. برخی از مادران درگیر، با افسردگی دست و پنجه نرم می‌کردند، و تیم اسمیت مدت زمان زیادی را بین پاسخ‌های مادر و فرزندش در طول گفت‌وگوهای دو طرفه، ثبت کردند.
اسمیت گفت: ما دریافتیم که فاصله زمانی بین پاسخ‌ها، به طور کلی، با افزایش سن کودک بین مادر و کودک کوتاه‌تر می‌شود، و همچنین متوجه شدیم که زمان‌بندی مادر تمایل به پیش‌بینی زمان کودک دارد و بالعکس.
مادران و کودکان با هم هماهنگ هستند. کودکانی که دیرتر به مادرشان پاسخ می‌دهند، اغلب مادرانی داشتند که در پاسخ به کودک کندتر بودند و کودکانی که سریع‌تر به مادرشان پاسخ می‌دادند، مادرانی داشتند که سریع‌تر به کودک پاسخ می‌دادند. یافته جدید و مهم این بود که مادرانی که افسرده‌تر بودند، در مقایسه با مادرانی که کمتر با افسردگی درگیر بودند، زمان بیشتری برای پاسخ دادن به فرزندشان نیاز داشتند.
در مطالعه طولی، با استفاده از مکالمات ضبط شده، آنها زمان پاسخ گفت‌وگوی دوطرفه بین مادران و فرزندانشان را در زمانی که کودکان 14 ماهه و 36 ماهه بودند، مقایسه کردند. در ادامه، اسمیت قصد دارد زمان‌بندی پاسخ گفت‌وگو را برای همان افرادی که در این مطالعه ثبت شده بود، زمانی که بچه‌ها در مهدکودک بودند و همچنین زمانی که در کلاس پنجم بودند، مطالعه کند تا بررسی کند که چگونه این تأثیرات بعداً در توسعه کودکان ظاهر می‌شود.
اسمیت گفت: هدف کلی که امیدواریم به آن برسیم، درک بهتر نحوه عملکرد تعامل مادر و کودک و همچنین مکانیسم های اساسی و عوامل بالقوه در بازی است. زمانی که تشخیص دادیم چه عواملی منجر به نتایج موفقیت آمیز رشد می شود و چه عواملی به طور بالقوه رشد را مختل می کند، می توانیم کودکان در معرض خطر را بهتر شناسایی کنیم و سپس مداخلات بالقوه را برای آنهایی که می توانند از آنها بیشترین سود را ببرند، تطبیق دهیم.
این تحقیق در مجله Infant and Child Development منتشر شده است.
مترجم: کیانوش کرمی