راهکاری برای درمان تومورهای کبدی

مرگ سلولی وابسته به آهن می تواند کلید درمان ترکیبی جدید باشد.

به گزارش سیناپرس همدان، ده سال پیش، نوع جدیدی از مرگ سلولی برنامه ریزی شده کشف شد: مرگ سلولی وابسته به آهن یا به عبارت علمی فروپتوزیس. برخلاف آپوپتوز، نوع شناخته شده ای از مرگ برنامه ریزی شده سلولی، در فروپتوز سلول مقادیر بیشتری آهن را جذب می کند. آهن در سلول متابولیزه می شود و در نهایت منجر به تخریب غشای سلولی می شود. چنین انواع مرگ سلولی از جمله مکانیسم های کنترلی مهم بدن هستند، به عنوان مثال در فرآیندهای رشد و از بین بردن سلول های معیوب یا منحط.

چند سالی است که ایمونوتراپیست ها خود را به عنوان یک گزینه درمانی در نبرد با سرطان معرفی کرده اند. در اینجا سیستم دفاعی خود بدن تحریک می شود تا در برابر سلول های سرطانی عمل کند. تعدادی از این روش های ایمونوتراپی‌ با موفقیت نقاط کلیدی در سیستم ایمنی را هدف قرار می‌دهند که به عنوان نقاط بازرسی شناخته می‌شوند، جایی که سیستم ایمنی در آن تضعیف می‌شود.

نقاط بازرسی ایمنی نوعی «دکمه خاموشی» روی سطح سلول‌های T (سلول‌های ایمنی مبارزه‌کننده با سرطان) هستند که با آن‌ها می‌توان فعالیت آن‌ها را کاهش داد. این دکمه خاموشی توسط پروتئین های کلیدی خاصی کار می کند. بسیاری از تومورها برای محافظت از خود در برابر حملات سلول های T، چنین پروتئین های کلیدی را تشکیل می دهند. به همین دلیل است که مسدود کردن دکمه خاموشی با استفاده از داروها، به عنوان مثال، مهارکننده های ایست بازرسی ایمنی، اکنون بخشی از درمان استاندارد در برخی از انواع سرطان است. متأسفانه، در سایر انواع سرطان، مانند سرطان کبد، پاسخ به محاصره ایست بازرسی ایمنی کم است.

محققان در Georg-Speyer-Haus، با همکاری بیمارستان دانشگاه فرانکفورت و دانشگاه گوته فرانکفورت، اکنون در موش های مبتلا به سرطان روده بزرگ مشاهده کرده اند که ماده ای که باعث فروپتوز می شود منجر به فعال شدن برخی سلول های ایمنی (سلول های T) می شود. چنین سلول های T می توانند به طور سیستماتیک سلول های سرطانی را از بین ببرند. این مطالعه در مجله Gut منتشر شده است.

مشکل این بود که دو مکانیسم مستقل بلافاصله دوباره فعالیت سلول‌های T را متوقف می‌کردند: اولاً، سلول‌های سرطانی یک پروتئین کلیدی را برای کار کردن دکمه خاموشی سلول‌های T (گیرنده PD-L1 ایست بازرسی ایمنی) تشکیل دادند. ثانیا، سلول های دیگر سیستم ایمنی، که به عنوان سلول های سرکوبگر میلوئید شناخته می شوند، به صحنه آمدند که وظیفه آنها به همان اندازه مهار پاسخ ایمنی بدن است.

با این حال، هنگامی که محققان به موش های بیمار ترکیبی سه گانه از یک فعال کننده فروپتوز، یک مهارکننده ایست بازرسی ایمنی و ماده ای دادند که از جذب سلول های سرکوبگر میلوئیدی جلوگیری می کند، رشد تومورهای کبدی را به میزان قابل توجهی کاهش داد.

در آزمایش‌های بیشتر روی موش‌ها، دانشمندان دریافتند که درمان ترکیبی همچنین می‌تواند تعداد متاستازهای کبدی ناشی از یک تومور متاستاز کننده کولورکتال را کاهش دهد. با این حال، خود تومور کولورکتال به درمان ترکیبی پاسخ نداد.

پروفسور فابیان فینکلمایر، یکی از دو نویسنده اول این مطالعه، می‌گوید: درمان ترکیبی ظاهراً به ریزمحیط کبد و نه به تومور اولیه وابسته است. این نشان می دهد که درمان ترکیبی ما می تواند در برابر متاستازهای کبدی ناشی از هر نوع سرطان موثر باشد.

دکتر Claire Conche، دومین نویسنده اول، توضیح می دهد: با این ترکیب درمانی جدید، ما از سه طرف به سیستم ایمنی حمله می کنیم. ابتدا سلول های T مبارزه کننده با سرطان را نسبت به سلول های تومور واکنشی تر می کنیم. سپس موانع پیش روی سلول های T مبارزه کننده با سرطان را از بین می بریم: سلول های سرکوب کننده و محافظ توسط PD-L1.

پروفسور فلوریان گرتن، مدیر Georg-Speyer-Haus و سخنگوی موسسه سرطان فرانکفورت مرکز LOEWE، می گوید: این مطالعه بر نقش محوری ریزمحیط تومور در درمان سرطان تاکید می کند. ما در اینجا بر روی بخش ایمنی ریزمحیط تومور و نحوه تعدیل سیستم ایمنی در جهت یک پاسخ قوی ضد تومور تمرکز کرده‌ایم. داده‌های ما در مدل‌های بالینی، مبنایی تشویق‌کننده برای بهبود گزینه‌های ایمونوتراپی برای بیماران مبتلا به سرطان کبد و متاستازهای کبدی است.

این مطالعه در مجله Gut منتشر شده است.

مترجم: سید سپهر ارومیهء