از نخستین ورزشکارهای زن و تولد پاراالمپیک گرفته تا حقوق سیاهان، همگی تعدادی از لحظات کلیدی در تاریخ مهم ترین رویداد ورزشی دنیاست.

ورزشکاران زن برای نخستین بار به رقابت برخاستند

زنان برای نخستین با در بازی‌های المپیک 1900 پاریس حاضر شدند و در آن بازی ها از مجموع 997 ورزشکار حاضر در المپیک، 22 تن زن بودند. در آن زمان به زنان اجازه داده شد فقط در پنج رشته ورزشی شرکت کنند و این رشته ها عبارت بودند از تنیس، قایق‌رانی، کروکت، سوارکاری و گلف.

با این حال از آن بازی ها تاکنون اوضاع تغییر کرده و بازی های سال 2012 در لندن نخستین المپیکی بود که در آن زنان در تمامی ورزش های حاضر رقابت کردند و هر ورزش جدیدی که وارد المپیک شد، ورزشکاران زن باید در آن حاضر شوند.

جسی اونز آدولف هیتلر را نفی می کند

از نخستین ورزشکارهای زن و تولد پاراالمپیک گرفته تا حقوق سیاهان، همگی تعدادی از لحظات کلیدی در تاریخ مهم ترین رویداد ورزشی دنیاست.

در بازی های تابستان سال 1936 که در آلمان نازی برگزار شد و قرار بود این بازی ها به عنوان ویترینی نمایشی برای برتری نژاد آریان عمل کنند، موفق ترین رقابت کننده، ورزشکار سیاهپوستی به نام جسی اونز بود. این ورزشکار امریکایی که هم اکنون یکی از بزرگترین ورزشکاران المپیک در همه دوران به شمار می آید در دوی 100 متر، 200 متر و دو امداد چهار در صد متر و پرش ارتفاع، مدال طلا را از آن خود کرد.

در رخداد بعدی، ورزشکار آلمانی به نام کارل لودویگ لانگ که نفر دوم این رقابت ها شد،اولین کسی بود که به اونز تبریک گفت و این دو برای گرفتن مدال‌ هایشان رفتند. اونز بعدها گفت "شجاعت زیادی می خواهد که جلوی هیتلر با من که سیاهپوستم دوست شوی. می توانید تمامی مدال ها و جام های من را بگیرید و آن ها ارزش لحظاتی را که با لانگ بودم ندارند.

ماراتونی برای ورزشکاران معلول

در سال 1984، سر لودیگ گوتمان نورولوژیستی که با سربازان جنگی کار می کرد که در انگلستان از آسیب های نخاعی رنج می بردند، ورزش هایی را وارد برنامه توانبخشی بیمارانش کرد. با گذشت زمان، واحدهای آسیب نخاعی دیگری شروع به تقلید از شیوه های گوتمان کردند و رقابت های ورزشی بین بیمارستان ها ساماندهی شد.

در بازی های المپیک سال 1960 در رم که برای نخستین بار از تلویزیون پخش شد، گوتمان 400 ورزشکار ویلچرنشین را برای رقابت ها در آن چه پارالل المپیک خوانده می شد، گرد هم آورد. از آن زمان به بعد پارالمپیک پیشرفت زیادی کرده و در سال 2012 در لندن، 4302 ورزشکار از 164 کمیته ملی پارالمپیک در 503 رقابت ورزشی شرکت کردند.

محمد علی کلی مشعل بازی های صدساله را روشن می کند

محمد علی کلی فقید، رابطه طولانی با بازی های المپیک دارد. وی که در بازی های المپیک رم کاسیوس کلی خوانده می شود، مدال طلای این بازی ها را به گردن آویخت و علی رغم تفرقه های نژادی در کشورش، یکی از حامیان متعصب هم تیمی های امریکایی  سیاهپوستش بود.

کلی عاشق بازی های المپیک بود و وقتی در امریکا او را به رستوران سفیدپوست ها راه ندادند، مدالش را به رودخانه انداخت. 36 سال بعد و پس از رنج زیاد او از بیماری پارکینسون، کلی مشعل بازی های 1996 آتلانتای امریکا را روشن کرد و این سال، صدمین سال برگزاری اولین بازی های المپیک مدرن در آتن بود و کمیته بین المللی المپیک هم مدال جایگزینی را به کلی اعطا کرد.

نمایش سیاهان در المپیک

شاید پر سر و صداترین تظاهرات سیاسی در تاریخ بازی های المپیک در بازی های نیومکزیکو و در سال 1968 اتفاق افتاده باشد. ورزشکاران افریقایی-امریکایی به نام های "تامی اسمیت" و "جان کارولز" پس از کسب به ترتیب مدال های طلا و برنز  در دو 200 متر و دو سرعت 200 متر، مشت هایشان را به نشانه قدرت سیاهان بالا بردند، در حالی که پرچم کشورشان در حال برافراشته شدن بود و سرود ملی شان هم در طول مراسم اعطای مدال هایشان پخش می شد.

نمایش آن ها در اوج جنبش حقوق مدنی در ایالات متحده رخ داد یعنی وقتی که تعدادی از رهبران حقوق مدنی از ورزشکاران سیاهپوست امریکایی خواستند این بازی ها را تحریم کنند. این در حالی بود که ژست غیرخشونت آمیز اسمیت و کارولز، توجه جامعه بین المللی به حقوق مدنی سیاهان معطوف کرد.

اسمیت بعدها ادعا کرد که این نمایش ادای احترامی به حقوق بشر و نه ادای احترام به قدرت سیاهان بود و تمامی سه مرد حاضر در این حرکت جالب توجه یعنی پیتر نورمان، ورزشکاران استرالیایی که از اسمیت و کارولز حمایت می کرد، در طول مراسم، مدال های پروژه حقوق بشر المپیک را به گردن داشتند..

کشورهای افریقایی بازی های المپیک سال 1976 را تحریم کردند

نیوزلند اوایل سال 1976 تیم راگبی خود را به تور افریقا بود این در حالی بود که این کشور هنوز از آپارتاید (تبعیض نژادی) رنج می برد. با این حال به نیوزلند اجازه داده شد در المپیک 1976 مونترئال شرکت کند؛ بنابراین 25 کشور افریقایی بازی ها را تحریم کردند و عراق و گویان نیز به این تحریم پیوستند.

در آن زمان وزیر خارجه کنیا به نام جیمز اسوگو در بیانیه ای گفت که دولت و مردم کنیا این دیدگاه را دارند که قوانین ارزشمندتر از مدال ها هستند. افریقای جنوبی هم به دلیل سیاست های آپارتاید از سال 1964 از اعزام تیم ورزشی به بازی های المپیک منع شده بود.

تحریم سال 1976 آخرین تحریم بازی ها در المپیک نبود و در سال 1980 هم ورزشکاران ایالات متحده در اعتراض به حمله شوروی به افغانستان به بازی های المپیک نرفتند.

کره جنوبی و کره شمالی مدت کوتاهی متحد شدند

در یک لحظه تاریخی المپیک، تیم های کره شمالی و کره جنوبی در مراسم افتتاحیه بازی های المپیک 2000 در سیدنی به عنوانی یک واحد تیم رژه رفتند.

 

مترجم: شه تاو ناصری

منبع: مجمع جهانی اقتصاد

 

 

No tags for this post.