برنامه نویسی کردن ربات های هوایی برای اعمال کردن دقیق و کارآمد محموله ای از جوهر برای هر یک از آن ها نیازمند الگوریتم های پیچیده ای جهت برنامه ریزی کردن رویکردهای پرواز و تنظیم کردن آن ها برای مکانیابی خطاهاست. در این جا حتی جریان بسیار جزئی هوا می تواند پهپادهای دارای وزن پر را از جریان اصلی خارج کند.
این پهپادها به اندازه ای کوچک اند که در کف دست جای می گیرند و دارای بازوی مینیاتوری هستند که مجهز به قطعه اسفنجی حاوی جوهرند. زمانی که پهپادها نزدیک سطحی که باید رنگ شود، پرواز می کنند، حسگرهای داخلی شان و یک سیستم شکار حرکت، به آن ها در مکانیابی کمک کرده تا جوهر را در جای درست قرار دهند.
تاکنون این پهپادها توانسته اند پرتره هایی از آلن تورینگ و چگوارا را روی کاغذ خلق کنند و هر طراحی متشکل از صدها تا هزاران نقطه مشکی با اندازه های مختلف است.
پاول کرای این ایده را چند سال پیش ارائه داد و چند کواپکوپتر ریز را به صورت آنلاین خریداری کرد و در سال 2014 با یکی از دانشجویانش به عنوان یک پروژه تابستانی، شروع به کار روی آن کرد.
او بعدها به همراه دانشجویان دوره کارشناسی ارشد خود به نام های برندان گالی و «احسان کیا»، این پروژه را توسعه داد. آن‌ها معمولا شب ها و ساعاتی از صبح کار می کردند تا آثار هنری پهپادها تحت تاثیر توربالانس هوای دانشجویانی که به آزمایشگاه تردد می کنند، قرار نگیرد.
این پروژه در سمپوزیم بین المللی زیبایی شناختی محاسباتی در گرافیک و تصویربرداری در لیسبون، بهترین عنوان را از آن خود کرد.
کرای بر این باور است پهپادهای بزرگ تر را می توان برای خلق نقاشی دیواری بر روی سطوح خارجی دارای دسترس پذیری سخت از جمله نماهای خشن و خمیده به کار برد.
مترجم: شه تاو ناصری
No tags for this post.