تیمی از پژوهشگران با ارائه یک طرح جدید حامل دانه زیست تخریب پذیر با الهام از رفتار خود حفاری دانه های ارودیوم تلاش می کنند به طبیعت کمک کرده و از آسیب دیدگی پوشش گیاهی جلوگیری کنند.
به گزارش سیناپرس، محققان موفق به طراحی نوعی دانه های جدید با الهام از طبیعت شده اند که قابلیت کاشته شدن در مناطق دور از دسترس و تنها از طریق ریختن از هوا به وسیله هواپیما را دارد. در این مطالعات مشخص شد دانه های طراحی شده حامل بذر درصد موفقیت کاشت بالاتری نسبت به دانه های ارودیوم (Erodium) دارند. این فناوری ممکن است اثربخشی بذرکاری هوایی را برای مقابله با تنش های کشاورزی و محیطی در مناطق تخریب شده طبیعی بهبود بخشد.
لازم به توضیح است که بذرکاری هوایی یک راه حیاتی برای پوشش مناطق بزرگ و غیرقابل دسترس بوده و می تواند احیای جنگل ها یا زمین های بکر را پس از آتش سوزی تسهیل کند. با این حال، هنگامی که یک بذر روی سطح قرار می گیرد، می تواند در شرایط آب و هوایی عادی آسیب دیده یا توسط حیوانات مختلف خورده شود و در نتیجه این روش در حالت عادی سرعت جوانه زنی پایینی دارد.
به گزارش سیناپرس، محققان با علم بر این موضوع که دانه های گونه های مختلف چمن از جمله ارودیوم می توانند خود را در محیط دفن کرده و شرایط مناسبی برای رشد خود فراهم کنند، این ایده را مطرح کردند که اگر این توانایی برای انواع مختلف بذر استفاده شود سودمند خواهد بود.
به همین دلیل لاینینگ یائو و همکارانش یک حامل دانه زیست تخریب پذیر مبتنی بر چوب طراحی کردند که از عملکرد دانه های ارودیوم تقلید می کند، گونه ای از گیاهان با دانه هایی که دم های پیچ خورده خود را باز می کنند تا به عنوان مته ای برای کاشت در زمین عمل کند. این حامل بذر دارای سه دم مارپیچ است که در صورت مرطوب شدن باز شده و می توانند دانه هایی به بزرگی درختان کاج پوست سفید را که حدود ۱۱ میلی متر طول و حدود ۷۲ میلی گرم وزن دارند را با خود حمل کند. افزایش تعداد دم های بازشونده تضمین می‌ک ند که مته برای سوراخ کردن زاویه بهتری نسبت به سطح دارد.
به گزارش سیناپرس، بررسی های انجام شده نشان داد حاملان بذر ۸۰ درصد موفق به وارد کردن دانه ها به زمین در بخش های هموار و چالش برانگیزترین مناطق کره زمین شدند. به طور معمول در مناطق مسطح خطر جا به جا شدن آن ها بر اثر باد یا خورده شدن توسط حیوانات بیشتر است و این روش به خوبی توانست این خطر را کاهش دهد.
شرح کامل این پژوهش در آخرین شماره مجله تخصصی Nature منتشر شده است.
مترجم: نیروانا محمدحسینی
No tags for this post.