جهان دور کوچکی به نام کووآر (Quaoar) که در اساطیر بومیان آمریکا به نام خدای آفرینش نامگذاری شده است، در حال چرخش به دور پلوتون است که شگفتی هایی را برای اخترشناسان ایجاد کرده است.
به گزارش سیناپرس، محققان حلقه ای را شناسایی کرده اند:شبیه به حلقه ای در اطراف سیاره زحل است. اما حلقه اطراف کووآر با درک کنونی از جایی که چنین حلقه هایی می توانند تشکیل شوند، بسیار دورتر از آن چیزی قرار دارد که درک علمی کنونی اجازه می دهد.
فاصله حلقه از کووآر آن را در مکانی قرار می دهد، دانشمندان معتقدند ذرات باید به راحتی در اطراف یک جرم آسمانی گرد هم آمده و ماه را تشکیل دهند نه اینکه به عنوان اجزای جداگانه در یک قرص از مواد حلقه باقی بمانند.
در این رابطه برونو مورگادو (Bruno Morgado) ستاره شناس رصدخانه والونگو و دانشگاه فدرال ریودوژانیرو در برزیل و پژوهشگر ارشد این مطالعه گفت: این کشف حلقه ای است که در مکانی واقع شده است که نباید امکان پذیر باشد. او افزود: کووآر که در سال ۲۰۰۲ کشف شد، در حال حاضر به عنوان یک سیاره کوچک تعریف شده و به عنوان یک سیاره کوتوله درنظر گرفته می شود، اگرچه هنوز به طور رسمی توسط اتحادیه بین المللی نجوم، وضعیتی به آن نسبت داده نشده است.
به گزارش سیناپرس؛ قطر آن در حدود ۱۱۱۰ کیلومتر و حدود یک سوم قطر قمر زمین و نیمی از سیاره کوتوله پلوتو است و قمر کوچکی به نام Weywot، با قطر ۱۷۰ کیلومتر در اطراف حلقه دارد. کووآر در منطقه ای دور به نام کمربند کویپر است که توسط اجسام یخی مختلف پر شده و حدود ۴۳ برابر دورتر از فاصله زمین تا خورشید می چرخد.
حلقه کووآر با استفاده از تلسکوپ Cheops در مدار آژانس فضایی اروپا که هدف اصلی آن مطالعه سیارات فراتر از منظومه شمسی ما و همچنین تلسکوپ های زمینی است، مشاهده شد. این حلقه، یک دیسک توده ای است که از ذرات پوشیده از یخ ساخته شده است، در حدود ۴۱۰۰ کیلومتر دورتر از مرکز کووآر با قطر حدود ۸۲۰۰ کیلومتر قرار دارد.
به گفته مورگادو، سیستم های حلقه ای ممکن است به دلیل زباله های ناشی از همان فرآیند شکل گیری باشد که از بدنه مرکزی منشأ گرفته است یا ممکن است به دلیل موادی باشد که پس از برخورد با جسم دیگری به وجود آمده و توسط جسم مرکزی گرفته شده است.
ایزابلا پاگانو (Isabella Pagano) ستاره شناس و یکی از محققان این مطالعه گفت: بر خلاف هر حلقه شناخته شده دیگری در اطراف یک جرم آسمانی، کووآر در خارج از محدوده Roche قرار دارد. این موضوع به فاصله ای از هر جرم آسمانی با میدان گرانشی قابل توجهی اشاره می کند که در آن جسم نزدیک شده از هم جدا می شود. انتظار می رود که موادی که در مدار خارج از محدوده Roche قرار دارند در یک قمر جمع شوند.
شرح کامل این مطالعات و یافته های آن در آخرین شماره مجله تخصصی Nature منتشر شده است.
مترجم: مهدی فلاحی پناه
No tags for this post.