شواهد متعددی وجود دارد که نشان می دهد برخی از شهاب سنگ های یافت شده روی زمین در واقع دارای منشاء مریخی دارند. این موضوع سبب شده تا پرسش مهمی در ذهن ستاره شناسان ایجاد شود که این شهاب سنگ های مریخی چگونه به زمین رسیده اند.
به گزارش سیناپرس، بررسی های دانشمندان نشان دهنده وجود تعداد زیادی سنگ مریخی روی زمین است. محققان به طور معمول برای تعیین سن این تکه های سنگ از تکنیکی به نام «تاریخ گذاری رادیومتری» استفاده می کنند.
این روش، که مشابه تاریخ گذاری رادیو کربن مواد آلی است، به بررسی نسبت ایزوتوپ های رادیواکتیو خاص در شهاب سنگ‌ها می پردازد. از آنجایی که ایزوتوپ ها با سرعت های مشخصی دچار فروپاشی می شوند، مقایسه نسبت های آن ها زمان تشکیل شهاب سنگ یا حداقل زمان آخرین گرم شدن آن ها را نشان می دهد.
مطالعات انجام شده نشان می دهد، بیشتر شهاب سنگ های فوق حدود ۴ میلیارد و ۵۶۰ میلیون سال سن دارند زیرا از سیارک هایی می آیند که مربوط به زمان پیدایش منظومه شمسی در این بازه زمانی است. به گفته ستاره شناسان، هر چیزی جوان تر از این تاریخ می تواند دارای منشا یک سیاره یا ماه باشد زیرا این مناطق تنها جاهایی در منظومه شمسی هستند که می توانستند سنگ های جوان تر از ۴ میلیارد و ۵۶۰ میلیون سال را تشکیل دهند.
دانشمندان همچنین دریافتند: نسبت ایزوتوپ های اکسیژن در شهاب سنگ ها برای هر سنگ متفاوت است. دلایل این امر هنوز نامشخص است، اما احتمالاً به نحوه شکل گیری اولیه منظومه شمسی مربوط می شود.
به گزارش سیناپرس، شهاب سنگ های مریخی دارای ترکیبات ایزوتوپی هستند که با سنگ های مریخ مطابقت دارند. علاوه بر این، در داخل برخی از شهاب سنگ های مریخ گاز هایی به دام افتاده‌اند که ترکیب ایزوتوپی آن ها دقیقاً مطابق با اتمسفر مریخ است. در مجموع، این رشته شواهد منشأ شهاب سنگ ها را کاملاً مشخص می کنند، آنها از مریخ به اینجا رسیده اند.
حال سوال این است که اگر این تکه های شهاب سنگ از مریخ هستند، چگونه به زمین رسیده‌اند؟ دانشمندان بر این باورند که احتمالا یک شهاب سنگ بزرگ به مریخ برخورد کرده و میلیون ها تکه سنگ در فضا پخش شده و تعداد کمی از آنها می توانند در مدارهایی قرار گیرند که آنها را در مسیر برخورد با زمین قرار دهد. این تکه ها به اندازه کافی بزرگ هستند که پس از عبور از جو زمین به سطح زمین می رسند. تا به امروز، حدود ۲۷۷ شهاب سنگ مریخی از این دست روی زمین پیدا شده است.
مترجم: احسان محمدحسینی
منبع: sciencefocus
No tags for this post.