در بالای زمین، کوه‌های ماسه سنگی زیبایی منطقه البه در جنوب شرقی آلمان را ظاهری شگفت‌انگیز می بخشد که با دره ای همراه با رودخانه ای مارپیچ و ستون‌های صخره ای تکمیل شده است. اما در زیر زمین، این کوه‌ها ماده خامی به نام اورانیوم را پنهان می کنند که می توان از آن نیروی فوق العاده ای استخراج کرد.
به گزارش سیناپرس، در دهه ۱۹۶۰، یک محفظه اورانیوم پنهان در کوه ها به یک معدن مولد تبدیل شد و عنصر عظیمی که به عنوان سوخت هسته ای استفاده می شد، بیش از ۱۰۰۰ تن در سال استخراج می شد. اما در سال ۱۹۹۰، تولید معدن کونیگشتاین کاهش یافت و بخش اعظمی از معدن به عنوان بخشی از تلاش های اصلاحی برای پاکسازی مواد شیمیایی اسیدی مورد استفاده برای آزادسازی اورانیوم از بین رفت.
سپس اشکال عجیب و غریبی از حیات شروع به رشد حرکت کردند و نگهبانان معدن را بر آن داشت تا دانشمندان را برای تجزیه و تحلیل عوامل متقابل دعوت کنند.
چیزی که محققان پیدا کردند برای اکثر ما بیگانه به نظر می رسد. زیرنشتین (I. Zirnstein) یکی از پژوهشگران تیم تحقیقاتی می گوید: در محیط مرطوب، تاریک، اسیدی و مملو از اورانیوم، بیوفیلم‌هایی متشکل از میکروب‌ها شکل گرفته بود. به گزارش سیناپرس، جریان های اسیدی نارنجی که شبیه کرم‌های دراز و نازکی هستند که با سختی در کانال‌های زهکشی مایع تکان می خورند. لجن های قهوه ای و سفید مانند استالاکتیت از سقف‌ها تراوش کرده و این تصور را ایجاد می کردند که دیوارها در حال ذوب شدن هستند. جالب اینجاست که در این مکان زیرزمینی بایر رادیواکتیو، زندگی و حیات به معنای واقعی کلمه بیداد می کرد.
او می افزاید: میکروب های یافت شده در لجن ها نه تنها شامل باکتری های تک سلولی بلکه یوکاریوت های چند سلولی می شدند. همچنین محققان دانشگاه های نزدیک درسدن آمیب های تغییر شکل دهنده، هترولوبوزای ماهی مرکب مانند، استرامنوپیل های ساقه مانند، تاژک داران چند ضمیمه، مژک داران چندشکل و قارچ های خزنده را کشف کردند.
به گفته دانشمندان، مجموعه متنوعی از حیات میکروسکوپی اکوسیستم خاص خود را در زیرزمین محروم از نور تشکیل داده بود. در این مکان باکتری های اسید دوست از کاهش آهن و گوگرد انرژی می گیرند و در حین تکثیر، استالاکتیت های لزج را تشکیل می دهند. یوکاریوت های ریز مانند تاژک داران سپس از این باکتری ها تغذیه می کنند که به نوبه خود توسط مژه های بزرگتر خورده می شوند. به گزارش سیناپرس،آمیب ها و قارچ ها به دنبال آن میکروارگانیسم های کوچکتر را مصرف می کنند یا بقایای مرده خود را تجزیه می کنند. روتیفرهای بسیار بزرگتر راس خواران هستند و هم ریزه های آلی را مصرف کرده و هم تک یاخته ها را شکار می کنند.
به گزارش سیناپرس، معدن اورانیوم کونیگشتاین تنها محیط رادیواکتیو نیست که حیات میکروسکوپی پیشرفته ای در آن شکوفا شده است. در سال ۱۹۹۱، دانشمندان قارچ های سیاهی را کشف کردند که روی دیواره‌های رآکتور هسته ای شماره ۴ در چرنوبیل رشد می کردند. تجزیه و تحلیل بعدی این قارچ ها نشان داد که آنها به احتمال زیاد تشعشعات را جذب کرده و آن را به انرژی شیمیایی برای رشد تبدیل می کنند.
شرح کامل این مطالعات در مجله Big Think منتشر شده است.
مترجم: مهدی فلاحی پناه
No tags for this post.