این پیشرفت ها سرمایه های انبوهی را راهی شرکت های داروسازی می کنند و به صدها آزمایش بالینی منجر می شوند.
** ایمونوتراپی
ایمونوتراپی به هر گونه درمانی اشاره دارد که در آن از سیستم ایمنی برای مبارزه با بیماری ها از جمله سرطان استفاده می شود.
برخلاف شیمی درمانی که سلول های سرطانی را می کشد، ایمونوتراپی روی سلول های سیستم ایمنی عمل کرده و به آنها برای حمله به سرطان کمک می کند.
**انواع ایمونوتراپی
داروهای موسوم به 'مهارکننده های کنترلی' پرمصرف ترین داروها در ایمونوتراپی برای درمان سرطان هستند و مانع از مکانیسمی می شوند که سلول های سرطانی برای از کار انداختن سیستم ایمنی استفاده می کنند.
همین امر موجب می شود که سلول های 'تی' — یک بخش بسیار مهم در سیستم ایمنی — برای حمله به تومور آزاد شوند.
اداره نظارت بر دارو و غذای آمریکا چهار مهار کننده کنترلی را تایید کرده است که به صورت وریدی تزریق می شوند.
شکل دیگری از ایمونوتراپی سلول درمانی نامیده می شود. در این روش سلول های ایمنی از بیمار گرفته می شود، تغییراتی به صورت ژنتیکی روی آنها برای کمک به مبارزه با سرطان صورت می گیرد و پس از تکثیر سپس در آزمایشگاه، به صورت تزریقی به بیمار منتقل می شوند.
این نوع درمان به صورت فردی (شخصی) برای هر بیمار انجام می شود و هنوز در مرحله آزمایشی قرار دارد.
اما آنتی بادی ها با فعالیت دوگانه ( Bispecific antibodies) جایگزینی برای سلول درمانی هستند و به کارگیری ان مستلزم شخصی سازی درمان برای هر بیمار نیست.
این آنتی بادی ها پروتیین هایی هستند که می توانند به یک سلول سرطانی و سلول تی بچسبند، به طوری که آنها را به هم نزدیک می کنند تا سلول های تی بتواند به سرطان حمله کنند.
یک داروی ارائه شده که Blincyto نامیده می شود، برای درمان یک نوع نادر سرطان خون مورد تایید قرار گرفته است.
نوع دیگر ایمونوتراپی استفاده از واکسن است اما میزان موفقیت آن کمتر از سایر روش ها است.
برخلاف واکسن های دوران کودکی که هدف از آنها پیشگیری از ابتلا به بیماری هایی مانند سرخک و اریون است؛ هدف از واکسن های سرطان درمان این بیماری پس از ابتلای فرد به سرطان است.
ایده استفاده از واکسن های سرطان تقویت سیستم ایمنی برای حمله به سلول های سرطانی از طریق روبه رو کردن آن با یک مورد کوچک سرطان است.
**کاربردهای ایمونوتراپی
برخی مهارکننده های کنترلی برای درمان سرطان پیشرفته پوست (ملانوما)، لنفوم، سرطان های ریه، کلیه و مثانه تایید شده اند؛ مطالعه اثربخش بودن این داروها روی بسیاری از دیگر انواع سرطان ادامه دارد.
کاربرد سلول درمانی نیز تاکنون بیشتر برای سرطان های خون مانند لوسمی و لنفوم بوده است.
** میزان تاثیرگذاری ایمونوتراپی
با وجود کارایی فوق العاده ایمونوتراپی در برخی موارد، اما تاثیر ان هنوز به اقلیتی از بیماران محدود مانده است.
به طور کلی مهارکننده های کنترلی به 20 تا 40 درصد بیماران کمک می کنند، هر چند تاثیر این داروها در افراد مبتلا به ملانوم می تواند بیشتر باشد.
برخی بیماران در مرحله پیشرفته سرطان نیز با استفاده از مهارکننده های کنترلی، بهبودهایی به دست آورده اند که چند سال طول کشیده است.
در برخی موارد ترکیب دو داروی مهارکننده کنترلی تاثیر مضاعف دارد، اما در برخی افراد، این داروها کاملا بی اثر هستند و یا تاثیر موقت دارند.
سلول درمانی هم می تواند در 25 تا 90 درصد بیماران مبتلا به لنفوم و لوسمی بهبودی کامل ایجاد کند که تاثیر آن به نوع سرطان بستگی دارد.
در برخی موارد، این بهبودها می تواند سال ها طول بکشد اما در موارد دیگر بیماری در عرض یکسال عود می کند.
**عوارض جانبی ایمونوتراپی
مهار کننده های کنترلی می توانند مشکلات جدی ایجاد کنند که اساسا بیماری های 'اتو ایمن' (خود ایمن) هستند که در آنها سیستم ایمنی به هر دو بافت سالم و سرطانی حمله می کند. از عوارض آن بروز التهاب است و در ریه ها می تواند مشکلات تنفسی ایجاد کند و در روده موجب بروز اسهال شود.
درد مفصل و عضله و آرتریت روماتوئید از دیگر عوارض جانبی ایمونوتراپی است؛ سیستم ایمنی همچنین می تواند به غده های حیاتی مانند تیروئید و هیپوفیز حمله کند.
گرچه این واکنش ها خطرناک هستند، اما اغلب می توان آنها را با داروهای استروئیدی کنترل کرد.
سلول درمانی همچنین می تواند به واکنش های جدی و بالقوه کشنده ای منجر شود که تحریک بیش از حد سیستم ایمنی را در پی دارد. این واکنش ها را معمولا می توان کنترل کرد اما ممکن است بیماران به درمان در واحدهای مراقبت ویژه نیاز داشته باشند.
منبع:ایرنا
No tags for this post.