یک مطالعه جامع شامل اعضای ارتش، به رهبری محققان دانشگاه دوک و دورهام VA، چهار ژن مرتبط با افزایش احتمال افکار و رفتارهای خودکشی را کشف کرده است.
به گزارش سینا پرس فارس، اگرچه تحقیقات بیشتری برای تعیین اینکه آیا این نشانگرهای ژنتیکی می‌توانند منجر به درمان‌های هدفمند شوند، مورد نیاز است، یافته‌های این مطالعه درک عمیق‌تری از چگونگی کمک عوامل خطر ارثی به ایجاد افکار و اقدامات خودکشی ارائه می‌دهد.
دکتر ناتان کیمبرل، دانشیار دپارتمان، می‌گوید: «توجه به این نکته مهم است که این ژن‌ها هیچ‌کس را برای مشکلات مقدر نمی‌کنند، اما درک این نکته نیز مهم است که خطرات بیشتری وجود دارد، به‌ویژه زمانی که با رویدادهای زندگی ترکیب شوند. روانپزشکی و علوم رفتاری در دوک و نویسنده ارشد این مطالعه که در 14 دسامبر به صورت آنلاین در مجله JAMA Psychiatry منتشر شد.
کیمبرل و همکارانش، از جمله نویسنده همکار آلیسون اشلی کوخ، استاد دپارتمان پزشکی در دوک، با استفاده از داده‌های 633778 کهنه سرباز ارتش ایالات متحده، تجزیه و تحلیل وسیع، متنوع و گسترده‌ای از ژنوم انجام دادند. از شرکت کنندگان، 71.4٪ از اجداد اروپایی بودند. 19.1% اصل و نسب آفریقایی؛ 8.1٪ اسپانیایی تبار؛ 1.3 درصد آسیایی شرکت کنندگان در مطالعه عمدتاً مرد و 9 درصد زن بودند.
در این گروه از جانبازان، 121211 مورد افکار یا اقدامات خودکشی از سوابق پزشکی شناسایی شد. شرکت کنندگان در صورتی که هیچ سابقه مستندی از رفتارهای خودآزاری در طول زندگی نداشتند، به عنوان گروه کنترل طبقه بندی می شدند.
ESR1، یک گیرنده استروژن، قبلا به عنوان یک ژن محرک ژنتیکی علت PTSD و افسردگی، که عوامل خطر برای رفتارهای خودکشی در میان جانبازان هستند، شناسایی شده است. استروژن همچنین به عنوان علت تفاوت جنسی در میزان افسردگی مشکوک است و از دست دادن ESR1 بر بافت مغز مردان تأثیر می گذارد.
DRD2، یک گیرنده دوپامین، با اقدام به خودکشی، اسکیزوفرنی، اختلالات خلقی، ADHD، رفتارهای پرخطر و اختلال مصرف الکل مرتبط است.
TRAF3 با رفتار ضد اجتماعی، مصرف مواد و ADHD مرتبط است. لیتیوم ، یک درمان استاندارد طلایی برای اختلال دوقطبی نشان داده شده که خطر خودکشی را کاهش می دهد، بیان TRAF3 و چندین ژن التهابی دیگر را تعدیل می کند.
از طریق تجزیه و تحلیل ژنومی نمونه‌های خون، محققان ژن‌های متعددی را شناسایی کردند که در میان شرکت‌کنندگان با موارد مستند افکار یا اقدامات خودکشی، بدون توجه به پیشینه اجدادی آنها مشهود بود. چهار ژن قوی ترین پیوندها را داشتند و قبلاً با شرایط روانپزشکی مرتبط بودند.
کیمبرل می‌گوید: «در حالی که ژن‌ها مقدار کمی از خطر را نسبت به سایر عوامل تشکیل می‌دهند، ما باید مسیرهای بیولوژیکی را که زیربنای خطر درگیر شدن در رفتار خودکشی است، بهتر درک کنیم.» خودکشی عامل بیش از 700000 مرگ در سال است و چهارمین علت مرگ و میر در بین افراد 15 تا 29 ساله است. هر چه بیشتر بدانیم، بهتر می توانیم از این مرگ های غم انگیز جلوگیری کنیم.»
مترجم: فاطمه خداپرست
منبع: scitechdaily