تروما می تواند تأثیر عمیقی بر زندگی فرد داشته باشد. تحقیقات اخیر نشان داده است که چگونه رویدادهای آسیب زا می توانند ساختار فیزیکی مغز ما را تغییر دهند. این تغییرات به دلیل آسیب فیزیکی نیست، بلکه به دلیل توانایی مغز برای سازگاری و تنظیم مجدد خود پس از این تجربیات است.
به گزارش سینا پرس فارس، آزمایشگاه ZVR در مؤسسه علوم اعصاب دل مونته در دانشگاه روچستر، به رهبری استادیار بنجامین سوارز-خیمنز، دکترا، به درک مکانیسم های پشت این تغییرات و چگونگی یادگیری مغز در مورد محیط خود، پیش بینی پتانسیل اختصاص یافته است. تهدید می کند و ایمنی را تشخیص می دهد.
ما در حال یادگیری بیشتر در مورد این هستیم که چگونه افرادی که در معرض آسیب‌های روحی قرار می‌گیرند، یاد می‌گیرند بین چه چیزی ایمن و چه چیزی غیرقابل تشخیص است تمایز قائل شوند. سوآرز-خیمنز، گفت: مغز آنها به ما بینشی می‌دهد که در مکانیسم‌های خاصی که تحت تأثیر قرار گرفتن در معرض تروما قرار می‌گیرند، چه چیزی نادرست است. ، دکترا، استاد مرکز پزشکی ایروینگ دانشگاه کلمبیا.
تحقیقات آنها که اخیراً در Communications Biology منتشر شده است، تغییراتی را در شبکه برجسته ی مکانیزمی در مغز که برای یادگیری و بقا استفاده می‌شود، در افراد در معرض آسیب (با و بدون آسیب‌شناسی روانی، از جمله PTSD، افسردگی و اضطراب) شناسایی کرد. محققان با استفاده از fMRI، فعالیت را در مغز شرکت‌کنندگان در حین نگاه کردن به دایره‌های با اندازه‌های مختلف ثبت کردند – تنها یک اندازه با یک شوک (یا تهدید) کوچک مرتبط بود.
همراه با تغییرات در شبکه برجسته، محققان تفاوت دیگری را پیدا کردند، این تفاوت در گروه تاب‌آور در معرض آسیب. آنها دریافتند که مغز افرادی که بدون آسیب‌شناسی روانی در معرض آسیب‌های روحی قرار گرفته‌اند، تغییرات در فرآیندهای مغزی آنها را با درگیر کردن شبکه کنترل اجرایی – یکی از شبکه‌های غالب مغز – جبران می‌کند.
سوارز خیمنز گفت: “دانستن اینکه وقتی کسی در معرض ضربه قرار می گیرد به دنبال چه چیزی در مغز باشد می تواند به طور قابل توجهی درمان ها را پیشرفت دهد.” کاغذ. در این مورد، ما می دانیم که یک تغییر در کجا در مغز اتفاق می افتد و چگونه برخی از افراد می توانند روی آن تغییر کار کنند. این نشانگر انعطاف پذیری است.»
افزودن عنصر احساس
احتمال تهدید می تواند نحوه واکنش فردی را که در معرض ضربه قرار می گیرد تغییر دهد، محققان دریافتند که این مورد در افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) وجود دارد، سوارز خیمنز، و همکارش و نریا، دریافتند که بیماران مبتلا به PTSD می‌توانند همان وظیفه‌ای را انجام دهند که فرد بدون قرار گرفتن در معرض تروما، زمانی که هیچ احساسی درگیر نیست، انجام دهد. با این حال، زمانی که احساسات ناشی از تهدید به کار مشابه اضافه شد، افراد مبتلا به PTSD در تشخیص تفاوت‌ها مشکل بیشتری داشتند.
سوارز خیمنز گفت: بیماران مبتلا به PTSD تنها زمانی که یک مولفه عاطفی وجود داشته باشد، دارای مشکلات تمایزآمیز هستند. در این مورد، ما هنوز باید تأیید کنیم که آیا این برای سایر احساسات مانند غم، انزجار، شادی و غیره صادق است یا خیر.»
مترجم: مهدی ایزدی
منبع: scitechdaily