محققان آزمایشگاه لیستون در موسسه بابراهام توانستند با اصلاح مسیرهای سیگنالینگ در سلول های پانکراس برای جلوگیری از مرگ سلولی ناشی از استرس، از بروز دیابت در موش ها جلوگیری کنند. این درمان مسیری را هدف قرار می دهد که برای هر دو نوع دیابت مشترک است، و آن را به یک گزینه درمانی امیدوارکننده با پتانسیل درمانی بزرگ تبدیل می کند.
به گزارش سینا پرس فارس، دکتر Kailsah Singh، محقق سابق آزمایشگاه لیستون، یافته‌های خود را چنین توضیح داد: «نتایج ما نشان می‌دهد که MANF می‌تواند با جلوگیری از التهاب در جزایر، که مشخصه دیابت نوع 1 است، از آسیب سلول‌های بتا جلوگیری کند.»
برای بیش از 35 سال تلاش های ناموفق برای جلوگیری از ابتلا به دیابت نوع 1 وجود داشته است، رویکردهای قبلی به دنبال هدف قرار دادن ماهیت خودایمنی این بیماری بودند، اما دکتر آدریان لیستون، رهبر ارشد گروه در برنامه تحقیقاتی ایمونولوژی، می‌خواست بررسی کند که آیا این وخامت در مراحل بعدی بیشتر از پاسخ ایمنی است یا خیر.
آزمایشگاه لیستون به دنبال درک نقش مرگ سلولی در ایجاد دیابت بود و بنابراین با شناسایی مسیرهایی که تصمیم می‌گیرند سلول‌های تحت استرس تولید انسولین پانکراس زنده باشند یا بمیرند و در نتیجه توسعه بیماری را تعیین می‌کنند، به این مشکل نزدیک شد.
امید آنها یافتن راهی برای توقف این مرگ ناشی از استرس و جلوگیری از کاهش دیابت بدون نیاز به تمرکز صرف بر روی سیستم ایمنی بود. ابتدا، محققان باید می‌دانستند که کدام مسیرها بر تصمیم مرگ یا زندگی سلول بتا تأثیر می‌گذارد. در تحقیقات قبلی، آنها توانستند Manf را به عنوان یک پروتئین محافظ در برابر مرگ سلولی ناشی از استرس و Glis3 که سطح Manf را در سلول ها تعیین می کند، شناسایی کنند. در حالی که دیابت نوع 1 و 2 در بیماران معمولاً علل مختلف و ژنتیک متفاوت دارد، مسیر GLIS3-MANF یک ویژگی مشترک برای هر دو بیماری است و بنابراین یک هدف جذاب برای درمان است.
به منظور دستکاری مسیر Manf، محققان یک سیستم تحویل ژن را بر اساس یک ویروس اصلاح شده به نام سیستم تحویل ژن AAV توسعه دادند. AAV سلول‌های بتا را هدف قرار می‌دهد و به این سلول‌ها اجازه می‌دهد تا پروتئین حامی بقا Manf را بیشتر بسازند و تصمیم مرگ یا زندگی را به نفع ادامه بقا منعکس می‌کند. محققان برای آزمایش درمان خود، موش هایی را که مستعد ابتلا به دیابت خود ایمنی بودند، درمان کردند. درمان موش های پیش دیابتی منجر به کاهش نرخ ابتلا به دیابت از 58٪ به 18٪ شد. این تحقیق روی موش ها اولین گام کلیدی در توسعه درمان برای بیماران انسانی است.
دکتر آدریان لیستون توضیح می دهد: “یک مزیت کلیدی هدف قرار دادن این مسیر خاص، احتمال زیاد کارکرد آن در دیابت نوع 1 و نوع 2 است.” در دیابت نوع 2، در حالی که مشکل اولیه عدم حساسیت به انسولین در کبد است، بیشتر عوارض شدید در بیمارانی رخ می دهد که سلول های بتا پانکراس به دلیل نیاز به ساخت بیشتر و بیشتر انسولین به طور مزمن تحت فشار قرار گرفته اند. با درمان دیابت نوع 2 اولیه با این رویکرد یا روشی مشابه، ما این پتانسیل را داریم که از پیشرفت به سمت عوارض جانبی اصلی در دیابت نوع 2 در مرحله آخر جلوگیری کنیم.
مترجم: مهدی ایزدی
منبع: scitechdaily