سلول های مقاوم به استرس، نقطه شروع تشکیل تومورهای پانکراس
محققان دانشکده پزشکی دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو، مسیر مولکولی جدیدی را کشف کرده اند که نقطه آغاز تشکیل تومورهای پانکراس محسوب می شود. این مکانیسم همچنین به مقاوم شدن بیماری در برابر درمان و تمایل آن به متاستاز کمک می کند.
به گزارش سیناپرس، یافته های این مطالعه، نشان داد: سلول های آغاز کننده تومور پانکراس، باید ابتدا با ایجاد ریزمحیط تقویت کننده تومور خود، بر «استرس جداسازی» محلی غلبه کرده و سپس سلول های اطراف را در این شبکه، به کار گیرند. هدف قرار دادن این مسیر که نقطه شروع سرطان پانکراس است، می تواند به توسعه درمان های جدید برای جلوگیری از پیشرفت، عود و گسترش این بیماری بینجامد.
سرطان لوزالمعده، یکی از کشنده ترین سرطان هاست که در برابر درمان مقاوم است و تقریباً همه بیماران مبتلا به سرطان پانکراس، متاستاز را تجربه می کنند.
در مراحل اولیه تشکیل تومور، سلول های سرطانی (سلول هایی با جهش های سرطانی به نام انکوژن ها)، چسبندگی به سلول های دیگر و ماتریکس خارج سلولی – شبکه ای از گلیکوپروتئین ها و سلول ها که پیرامون سلول ها را در بر می گیرد، را از دست می دهد. به گزارش سیناپرس، این جداسازی، منجر به کمبود موضعی اکسیژن و مواد مغذی می شود. با اینکه اکثر سلول ها از این فرآیند که به آن استرس جداسازی گفته می شود، جان سالم به در نمی برند، اما گروه خاصی از سلول ها می توانند بر آن غلبه کنند.
سلول های آغاز کننده تومور (TIC) نقش عمده ای در تشکیل، عود و گسترش متاستاتیک تومورها دارند. چیزی که این سلول ها را از سایر سلول های سرطانی متمایز می کند، انعطاف پذیری آنها در برابر این شرایط غیر عادی اولیه است.
محققان گفته اند: ما به دنبال این بودیم که بفهمیم این سلول های آغاز کننده تومور، چه ویژگی های خاصی دارند و آیا می توان با مختل کردن آنها، رشد و گسترش سرطان را کنترل کرد یا خیر.
برای یافتن پاسخ این سوالات، تیم تحقیقاتی، خطوط سلولی پانکراس را در معرض اشکال مختلف استرس، از جمله سطوح پایین اکسیژن و قند قرار داد. محققان سپس سلول هایی که توانستند با شرایط سخت سازگار شوند را شناسایی کرده و بررسی کردند که کدام ژن ها و مولکول ها در این سلول ها تغییر یافته اند.
به گزارش سیناپرس، سلول های آغاز کننده تومور مقاوم در برابر استرس، دارای سطوح کمتری از یک microRNA سرکوب کننده تومور، به نام miR-139-5p بودند؛ این به نوبه خود منجر به افزایش بیان گیرنده لیزوفسفاتیدیک اسید 4 (LPAR4)، یک گیرنده جفت شونده با پروتئین G، در سطح سلول شد.
پژوهشگران اضافه کرده اند: LPAR4 در محیط های استرس زا برای کمک به زنده ماندن سلول ها فعال می شود، که این امر به ویژه برای سلول های آغاز کننده تومور، مفید است.
محققان دریافتند: بیان LPAR4 باعث تولید پروتئین های ماتریکس خارج سلولی جدید می شود و به سلول های سرطانی اجازه می دهد تا ریزمحیط تومور خود را بسازند.
ماتریکس خارج سلولی جدید، غنی از فیبرونکتین بود؛ پروتئینی که به گیرنده های غشایی به نام اینتگرین در سلول های اطراف متصل می شود. به گزارش سیناپرس، به محض این که اینتگرین های روی این سلول ها، فیبرونکتین را حس کردند، سیگنال هایی را به سلول ها ارسال کردند تا ژن های آغاز کننده تومور خود را بیان کنند؛ سرانجام، این سلول ها، در ماتریکس فیبرونکتین که توسط سلول های آغاز کننده تومور ایجاد شده بود، قرار گرفتند و یک تومور تشکیل شد.
دانشمندان اظهار داشته اند، یافته های ما نشان داده اند که LPAR4 نقش مهمی را در آغاز تشکیل تومور پانکراس و احتمالا سایر سرطان های اپیتلیال مانند سرطان ریه، ایفا می کند.
آزمایش های بیشتر همچنین نشان دادند که استفاده از آنتاگونیست های اینتگرین، به منظور مسدود کردن توانایی سلول ها برای استفاده از ماتریکس فیبرونکتین، بیان LPAR4 را معکوس کرد. بنابراین، دانشمندان پیشنهاد می کنند که هدف قرار دادن مسیر LPAR4 یا ایجاد اختلال در تعامل فیبرونکتین/اینتگرین می تواند در جلوگیری از رشد، گسترش و مقاومت دارویی تومورهای پانکراس مؤثر باشد.
به گزارش سیناپرس، نتایج تحقیقاتی این مطالعه در مجله Nature Cell Biology منتشر شده اند.
مترجم: سنا دلفیه
No tags for this post.
