محققان دانشگاه تورکو فنلاند، یک انفجار ابرنواختری را کشف کرده اند که درک ما از مراحل بعدی زندگی ستارگان پرجرم را گسترش می دهد.
به گزارش سیناپرس، انفجارهای ابرنواختری در اثر مرگ ستارگان پرجرم ایجاد می شوند. عناصری که در یک ابرنواختر دیده می شوند، نشان دهنده ترکیب ستاره در حال مرگ در زمان انفجار هستند. ستاره ها، توپ های گازی درخشانی هستند که عمدتاً از هیدروژن، سبک ترین عنصر در طبیعت، تشکیل شده اند.
دانشمندان توضیح داده اند: ستارگان پرجرم، که جرمی حدود 8 برابر یا بیشتر از خورشید دارند، دارای ساختارهایی پیاز مانند هستند که لایه هایی از عناصر مختلف درون آنها قرار دارد. وقتی به عمق یک ستاره می رویم، با لایه هایی از عناصر سنگین تر از هیدروژن، مانند هلیوم، سپس کربن، اکسیژن و غیره مواجه می شویم.
یک ستاره ممکن است در طول عمر خود، بخش کم یا زیادی از جرم خود را از دست بدهد. این اتفاق اغلب از طریق خارج شدن جریانی از گاز از بخش بالای جو ستاره، اتفاق می افتد؛ فرآیندی که به بادهای ستاره ای معروف است و در مورد خورشید نیز رخ می دهد. برخی از ستارگان، با شدت بیشتری جرم خود را از دست می دهند و ممکن است تمام پوشش هیدروژنی خود را به طور کامل از بین ببرند. جرم از دست رفته ستاره، ممکن است در مجاورت ستاره باقی بماند و ماده دور ستاره ای را ایجاد کند.
ستاره شناسان، قبلاً ابرنواخترهایی را با ماده دور ستاره ای غنی از هیدروژن و همچنین هلیوم، شناسایی کرده بودند. اخیراً، در سال 2021 نیز محققان ابرنواخترهایی با ماده دور ستاره ای کربن-اکسیژن کشف کردند. این گونه های مختلف اجرام، دنباله ای از جدا شدن پوشش ستاره ای و انباشته شدن ماده جداشده در اطراف ستاره را نشان می دهند که از سبک ترین و بیرونی ترین عنصر، یعنی هیدروژن، شروع می شود.
اکنون، محققان، ابرنواختری را کشف کرده اند که درک ما را از این توالی که در آن ستاره های پرجرم، جرم خود را از دست می دهند، فراتر می برد. ابرنواختر 2021ocs SN در یک بررسی با استفاده از تلسکوپ بسیار بزرگ (VLT) رصدخانه جنوبی اروپا (ESO) در شیلی مشاهده شد.
دانشمندان اظهار داشتند: طیف مشاهده شده، به هیچ عنوان شبیه به چیزی نبود که قبلا دیده بودیم و دارای نشانه های قوی از اکسیژن و منیزیم بود. مشاهدات ما نشان داده اند که گاز منبسط شونده غنی از اکسیژن ناشی از انفجار SN 2021ocs ممکن است در حال برخورد به ماده دور ستاره ای باشد.
چنین ماده دور ستاره ای می تواند از طریق کاهش جرم ستاره تنها در حدود 1000 روز قبل از انفجار ابرنواختر تشکیل شده باشد. بنابراین، این مشاهدات، مانند ماشین زمان عمل می کنند و فعالیت های ستاره در حال مرگ را کمی قبل از انفجار نهایی نشان می دهند.
به گزارش سیناپرس، ستاره شناسان اضافه کرده اند: با مشاهده انواع جدیدی از ابرنواخترها، اطلاعات ارزشمندی در مورد مراحل بعدی زندگی ستارگان عظیم به دست می آوریم. این موضوع، همچنین درک ما از تکامل ستارگان را فراتر می برد.
یافته های تحقیقاتی در مجله The Astrophysical Journal Letters منتشر شده اند.
مترجم: ندا جوادهراتی
No tags for this post.