کارشناسان می گویند: مومیایی کردن ممکن است هرگز برای حفظ اجساد مصریان باستان پس از مرگ نبوده باشد، بلکه در تضاد شدید با درک عمومی از این عمل است.
به گزارش سیناپرس،در این رابطه تعداد فزاینده ای از باستان شناسان معتقدند: اثرات حفاظتی مومیایی به احتمال زیاد تصادفی بوده و مصر شناسان را به دلیل انتشار یک سوء تفاهم بر اساس شواهد کمی سرزنش می کنند.
در عوض، تئوری جدید اعتقاد دارد که مومیایی کردن اجساد را به گونه ای تغییر می داد که بر این نظریه رایج که اجساد در زندگی پس از مرگ دوباره زنده شده، تکیه می کند. بنابراین کارشناسان می گویند، مصری ها قصد داشتند فراعنه خود را به آثار هنری با اهمیت مذهبی و مجسمه تبدیل کنند.
مصر شناسانی که این دیدگاه را پیش می برند، می گویند: ویکتوریایی ها که برای اولین بار مومیایی ها را مطالعه کردند به این نتیجه رسیدند که هدف رسیدن به زندگی پس از مرگ است. این رویکرد نشان می دهد که مصریان معتقد بودند پادشاهان و ملکه ها خدایان زنده هستند و تبدیل بدن آنها به مجسمه پس از مرگ راهی برای بازگرداندن شکل واقعی آنهاست. این مصر شناسان می گویند که نقاب های طلایی که در تابوت های سلطنتی یافت می شود، نسخه هایی ایده آل و خداگونه از متوفی خواهند بود.
به گفته کمبل پرایس (Campbell Price) متصدی موزه منچستر در بریتانیا، این یک تمایز ظریف، اما یک تمایز مهم است. پرایس در ادامه گفت: این ایده که روح به بدن باز می گردد، یا به نوعی بدن را جان دوباره می بخشد، به صراحت بیان نشده است و این رویکرد در آینده بررسی می شود.
یکی از استدلال‌هایی که این نظریه را تأیید می کند این است که به نظر نمی رسد مومیایی های برخی از طبقات حاکمه برجسته برای حفظ و نگهداری باشند. به عنوان مثال، جسد پادشاه توت عنخ آمون در ته تابوت او گیر کرده بود.
پرایس در این باره می گوید: تولید یک تصویر واقعی و قابل تشخیص، در واقع هیچگاه در وهله اول هدف اصلی مومیایی نبوده است و مصریان باستان مجسمه ها را خدایی می دانستند. به نظر می رسد که دو دنیا وجود داشته که یکی دنیای زندگان و مردم بوده که به زندگی روزمره خود می پرداختند و سپس دنیای تصاویر و بازنمایی، مجسمه ها، نقش برجسته ها و نقاشی ها و خدایان که نوعی بت هستند.
سوابق باستان شناسی نشان می دهد که بت های خدایان با روغن‌ها و عطرها مسح می شدند. آنها همچنین گاهی اوقات در پارچه کتان پیچیده می شدند، بنابراین تصور می شد که باندهای مومیایی نوعی الوهیت به شخص متوفی می دهند. مصریان ممکن است با قرار دادن اعضای بدن در کوزه‌های مزین به سر خدایان در طول فرآیند مومیایی کردن، به جای نگه داشتن آنها برای زندگی پس از مرگ، قصد داشته اند که روح خدایی پادشاه متوفی را لمس کنند.
استفان باکلی (Stephen Buckley) باستان شناس و شیمیدان تحلیلی در دانشگاه یورک در این رابطه گفت: حفظ فیزیکی بدن بسیار مهم بود و در این مورد بحثی وجود ندارد. برخی از مومیایی ها مانند توتانخ آمون، آمنهوتپ سوم و آخناتون واقعا شبیه مجسمه هستند.
باکلی گفت: اما برخی دیگر مانند توتموزیس III، توتموسیس چهارم، آمنهوتپ دوم و ملکه تی مومیایی شدند تا بیشتر شبیه به حالت خواب به نظر برسند، که نشان دهنده توجه نزدیک‌تر به بدن فیزیکی درون است. او افزود: این تصاویر شامل برخی نقص‌ها بود، شاید به این دلیل که روح بتواند خود را بشناسد و بنابراین خانه ای داشته باشد که به طور دوره ای به آن بازگردد.
به گزارش سیناپرس، پرایس در خاتمه می گوید: بسیاری از مطالبی که ما هنگام توصیف مصر باستان می گوییم، کمتر به آنچه در مصر باستان رخ داده است، مربوط می شود و بیشتر درباره مفروضات محققان طبقه متوسط ویکتوریایی است.
شرح کامل این مطالعه در مجله تخصصی Business Insider منتشر شده است.
مترجم: مهدی فلاحی پناه
No tags for this post.