چند روز گذشته شهر کلیولند میزبان کنوانسیون ملی حزب جمهوری‌خواه بود که بر نامزدی دانلد ترامپ برای کسب مقام ریاست جمهوری و مایک پِنس، برای مقام معاونت اولی ریاست جمهوری، مهر تائید زد و به شکل رسمی این دو را نامزد خود در رقابت‌های ریاست جمهوری معرفی کرد.
از فردا نیز حزب دموکرات کنوانسیون خود را در فیلادلفیا برگزار خواهد کرد تا این بار هیلاری رادهام کلینتون و تیم کِین، از سوی این حزب به‌طور رسمی به‌عنوان نامزدهای مقام ریاست جمهوری و معاون اولی ایلات متحده در انتخابات امسال معرفی شوند.
کنوانسیون‌های احزاب اصلی در آمریکا شاید بزرگ‌ترین نمایش‌های سیاسی هر یک از احزاب باشد. رویدادهای نمایشی که به‌دقت برنامه‌ریزی‌شده و برای این احزاب فرصت مناسبی است که در طول چند روز با پوشش زنده تلویزیونی با مردم ارتباط برقرار کنند.
شاید در اکثر دوره‌ها – مگر سال‌هایی که نامزد موردنظر اکثریت آرا را در دوره مقدماتی به دست نیاورده باشد و اصطلاحاً کنوانسیون باز برگزار شود – اهمیت این نشست‌ها در معرفی نامزدها – که قبلاً مشخص‌شده‌اند – یا سخنرانی‌های تبلیغی و هیجانی و حمله به حزب مخالف نباشد. این‌ها بخش‌هایی است که بیش از هر قسمتی پوشش پیدا می‌کنند، اما شاید آنچه مهم‌تر باشد، تصویب پلت فرم یا برنامه عمل حزب برای 4 سال آینده است. تعهدات و خطوط کلی سیاست‌های که احزاب در صورت پیروزی در انتخابات در دستور کار خود قرار می‌دهند.
امسال انتخابات ایالات‌متحده، که چه دوست داشته باشیم یا نه، تأثیر مستقیمی بر سیاست و زندگی مردم در سراسر جهان خواهد گذاشت، به رویدادی غیرعادی بدل شده است. آمارها نشان می‌دهد برای نخستین بار در طی چند دهه اخیر هر دو نامزد اصلی دارای بیشترین میزان عدم محبوبیت در بین رأی‌دهندگان هستند. از سوی دیگر دیدگاه‌های تند و افراطی، زبان تند و گزنده نامزد جمهوری‌خواهان که حتی درون این حزب هم با واکنش‌های منفی زیادی همراه است، نگرانی‌ها را درباره آینده این انتخابات بیشتر می‌کند.
پس از موفقیت‌های ترامپ در دور مقدماتی انتخابات جمهوری‌خواهان حالا همگان ناچارند او را رقیبی جدی و گزینه‌ای محتمل برای ریاست جمهوری به شمار آورند.
گروه‌های زیادی از زوایای مختلف نسبت به تصویری که ریاست جمهوری ترامپ می‌تواند در سپهر سیاسی رسم کند نگران هستند و یکی از نگرانی‌های جدی در زمینه مسائل محیط زیستی است.
در طول روزهایی که کنوانسیون حزب جمهوری‌خواه برگزار می‌شد، هیچ سخنی از گرمایش زمین به میان نیامد. در عوض تأکید فراوانی برای بازگشت به بهره‌برداری حداکثری از سوخت‌های فسیلی مطرح شد. یکی از پوسترهای تبلیغاتی که در بین حامیان ترامپ در این کنوانسیون پرطرفدار بود بر حمایت او از فعال کردن بیشتر صنایع استخراج زغال‌سنگ تأکید داشت.
هم ترامپ و هم نامزد معاون اول او بارها و بارها علیه فعالیت برای مهار گرمایش زمین و پیمان‌های زیست‌محیطی سخن گفته‌اند. مایک پنس در مواضع پیشین خود ایده گرمایش زمین را رد کرده است و در تبلیغات مقدماتی آن‌ها علیه تعهدات آمریکا درزمینه مقابله با گرمایش زمین و به‌طور خاص توافق پاریس سخن گفته‌اند.
توافق پاریس که اگرچه یکی از مهم‌ترین اسناد و توافق‌های جهانی در زمینه مبارزه با گرمایش زمین به شمار می‌رود، باوجود ضعف‌های فراوانی که دارد و باوجوداینکه برخی از اقلیم شناسان آن را – حتی در صورت اجرای کامل – ناکافی می‌دانند، اما مهم‌ترین سند جامع موردقبول فعلی در جهان برای اصلاح وضعیت گرمایش زمین است.
این توافق ضعیف در حالتی شکننده قرار دارد. کافی است چند کشور اصلی از آن خارج شوند تا شالوده توافقی که برای دست یافتن به آن سال‌ها بحث و تلاش صورت گرفته است از هم بپاشد و هیچ‌گاه رنگ واقعیت به خود نبیند.
تهدید علنی جمهوری‌خواهان به رد این پیمان، نگرانی‌های وسیعی به همراه دارد. خروج آمریکا از توافق پاریس می‌تواند در حکم پایان زودهنگام روند اجرایی این توافق باشد.
محیط‌زیست تنها موضوع مورد مناقشه در حوزه علم برای جمهوری‌خواهان نیست. از واکسیناسیون و اهمیت آن برای کودکان گرفته تا تلاش برای توسعه شبکه سلامت تا هزینه برای پژوهش و آموزش مقاطع تکمیلی و پژوهش‌های بنیادی مواردی است که حداقل در این دوره جمهوری‌خواهان، روی خوشی به آن نشان نداده‌اند.
بدین ترتیب انتخابات این دوره ایالات‌متحده فراتر از تأثیرات سیاسی و اجتماعی که در ابعاد ملی، منطقه‌ای و بین‌المللی به همراه خواهد داشت، شاید تعیین‌کننده مسیر پیش روی محیط‌زیست جهانی حداقل در 8 سال آینده باشد.
در دنیای امروز مرزهای جغرافیایی توان محدود نگاه‌داشتن سیاست‌های ملی را ندارد و مردم در سراسر جهان از تصمیمات دیگران تأثیر می‌گیرند. شاید به همین دلیل انتخابات کشوری مانند آمریکا فرارت از عرصه سیاسی، برای کسانی که نگرانی علم و آینده محیط‌زیست را دارند به صحنه‌ای مهم و مسئله تبدیل شده است که با چشمان نگران و از نزدیک باید آن را دنبال کنند.
پوریا ناظمی/ روزنامه نگار علم
No tags for this post.