چگونه مغز، حافظه ترس از راه دور را ذخیره می کند
به گزارش سیناپرس همدان، خاطره ترس از راه دور، خاطره ای از وقایع آسیب زا است که در گذشته های دور، چند ماه تا چند دهه پیش، رخ داده است. یک مطالعه موش دانشگاه کالیفرنیا در ریورساید که در Nature Neuroscience منتشر شد، اکنون مکانیسم‌های اساسی را توضیح داده است که توسط آن مغز خاطرات ترس از راه دور را تثبیت می‌کند.
این مطالعه نشان می‌دهد که خاطرات ترس از راه دور که در گذشته‌های دور شکل گرفته‌اند، به طور دائم در اتصالات بین نورون‌های حافظه در قشر جلوی مغز یا PFC ذخیره می‌شوند.
جون هیونگ چو، دانشیار مولکولی سلولی و زیست‌شناسی سیستم‌ها، که این مطالعه را رهبری کردند گفت: این مدارهای حافظه پیش پیشانی هستند که به تدریج پس از حوادث تروماتیک تقویت می شوند و این تقویت نقش مهمی در چگونگی بلوغ خاطرات ترس به شکل های تثبیت شده در قشر مغز برای ذخیره سازی دائمی دارد. با استفاده از مکانیزم مشابه، سایر حافظه‌های راه دور بدون ترس نیز می‌توانند به طور دائم در PFC ذخیره شوند.
مغز از مکانیسم‌های مشخصی برای ذخیره خاطرات ترس اخیر در مقابل از راه دور استفاده می‌کند. مطالعات قبلی نشان داده اند که در حالی که شکل گیری اولیه حافظه ترس شامل هیپوکامپ می شود، به تدریج با گذشت زمان بالغ می شود و کمتر به هیپوکامپ وابسته می شود. تحقیقات زیادی در حال حاضر توضیح می دهد که چگونه حافظه ترس اخیر ذخیره می شود، اما اینکه چگونه مغز خاطرات ترس از راه دور را تثبیت می کند به خوبی درک نشده است.
محققان بر روی PFC تمرکز کردند، بخشی از قشر مغز که در مطالعات قبلی در تثبیت حافظه از راه دور نقش داشته است.
ما گروه کوچکی از سلول‌های عصبی یا نورون‌های درون PFC را پیدا کردیم که نورون‌های حافظه نامیده می‌شوند، در طول رویداد آسیب‌زای اولیه فعال بودند و در طول یادآوری حافظه ترس از راه دور دوباره فعال شدند. زمانی که ما به طور انتخابی این نورون‌های حافظه را مهار کردیم. PFC، از یادآوری حافظه ترس از راه دور، اما نه اخیر، از موش ها جلوگیری کرد، که نشان دهنده نقش حیاتی نورون های حافظه PFC در یادآوری خاطرات ترس از راه دور است.
در آزمایش‌ها، موش‌ها یک محرک بد در محیطی به نام زمینه دریافت کردند. آنها یاد گرفتند که محرک بد را با زمینه مرتبط کنند. هنگامی که یک ماه بعد در معرض همان زمینه قرار گرفتند، موش ها در پاسخ یخ زدند، که نشان می دهد می توانند خاطرات ترس از راه دور را به خاطر بیاورند. محققان نشان دادند که اتصالات (سیناپس) بین نورون های حافظه در PFC، که مدارهای حافظه پیش پیشانی نامیده می شوند، با گذشت زمان پس از یادگیری ترس به تدریج تقویت شدند و چنین تقویتی به PFC کمک کرد تا خاطرات ترس از راه دور را به طور دائم ذخیره کند.
در مرحله بعد، برای خاموش کردن حافظه ترس از راه دور در موش‌ها، محققان بارها موش‌ها را در همان زمینه پیش‌بینی ترس اما بدون محرک بد قرار دادند. نتیجه کاهش واکنش ترس به زمینه بود.
چو می گوید: جالب است که انقراض حافظه ترس از راه دور، مدارهای حافظه پیش پیشانی را که قبلاً برای ذخیره حافظه ترس از راه دور تقویت شده بودند، تضعیف کرد. علاوه بر این، دستکاری‌های دیگری که مانع از تقویت مدارهای حافظه PFC می‌شد، از فراخوانی حافظه ترس از راه دور نیز جلوگیری کرد.
چو در ادامه، توضیح داد که اختلال در تثبیت حافظه ترس می تواند منجر به ترس ناسازگار مزمن در PTSD شود که حدود 6 درصد از جمعیت را در مقطعی از زندگی تحت تاثیر قرار می دهد.
با توجه به اینکه بیماران PTSD از خاطرات ترسی که در گذشته‌های دور شکل گرفته رنج می‌برند، مطالعه ما بینش مهمی در توسعه استراتژی‌های درمانی برای سرکوب ترس مزمن در بیماران PTSD ارائه می‌کند.
در مرحله بعد، تیم چو قصد دارد به طور انتخابی مدارهای حافظه پیش پیشانی را تضعیف کند و بررسی کند که آیا این دستکاری باعث سرکوب یادآوری خاطرات ترس از راه دور می شود یا خیر.
چو گفت: ما انتظار داریم که نتایج به ایجاد مداخله موثرتری در PTSD و سایر اختلالات مرتبط با ترس کمک کند.جی هی لی، وونگ بین کیم و پارک اوی هو در این مطالعه به چو پیوستند. عنوان این مقاله “Engrams Synaptic Neocortical for Remote Contextual Memories” است.
منبع :medicalxpress
مترجم: کیانوش کرمی
