به گزارش سیناپرس، یک مطالعه بحث برانگیز جدید اکنون ادعا می کند که عصر دایناسورها ممکن است در فصل بهار در مکزیک به پایان رسیده باشد که ممکن است به توضیح الگوی انقراض حاصل از آن کمک کند.
به گفته محققان، پس از تسلط بر سیاره به مدت تقریباً ۱۳۵ میلیون سال، سلطنت دایناسورها حدود ۶۶ میلیون سال پیش به پایان رسید و به احتمال زیاد سیارکی به عرض ۱۰ کیلومتر ضربه مرگباری را به کره زمین وارد کرد که نتیجه آن به وجود آمدن دهانه ای با عرض بیش از ۱۸۰ کیلومتر در نزدیکی شهر کنونی Chicxulub در شبه جزیره یوکاتان مکزیک بود.
پژوهشگران معتقدند که اصابت این شهاب سنگ به اندازه ۱۰۰ تریلیون تن تی ان تی انرژی آزاد کرد که بیش از یک میلیارد برابر بیشتر از بمب اتمی هیروشیما و ناکازاکی بود. این برخورد کیهانی تأثیرات جهانی داشت و حدود ۷۵ درصد از همه گونه های روی کره زمین از جمله همه دایناسورها به جز پرندگان و همچنین خزندگان بالدار معروف به پتروسارها و نرم تنان معروف به آمونیت را از بین برد.
اکنون دانشمندان، در حال تجزیه و تحلیل فسیل‌های ماهی‌ها، فکر می کنند که فصلی را که برخورد در آن رخ داده احتمالا فصل بهار در نیمکره شمالی بوده است. پژوهشگران معتقدند که یافته های آنها می تواند به توضیح اینکه چرا پرندگان و پستانداران زنده مانده اند، کمک کند.
در این راستا محققان فسیلی را که در داکوتای شمالی در بستر سنگی معروف به سازند نهر جهنمی کشف شده بود، بررسی کردند. در گذشته، زمانی که این حیوانات زنده بودند، این مکان که تانیس نام داشت، آب و هوای معتدل و مرطوب فصلی را تجربه می کرد که حداکثر دمای تابستانی آن تقریباً ۲۰ درجه سانتیگراد و پایین‌ترین دمای زمستانی ۵ درجه سانتیگراد بود. گفتنی است که امروزه، این منطقه می تواند تا ۴۵ درجه سانتیگراد گرم شود.
تانیس بقایای تمساح ها، کوسه ها، لاک پشت ها و سایر حیوانات را که ظاهراً به طور دسته جمعی در اثر نوعی موج معروف به سیچه مرده اند، حفظ کرده است. در این پژوهش ها، دانشمندان بر روی بقایای ماهیان خاویاری و ماهی پارویی، تمرکز کردند. محققان دانه‌های شیشه ای کروی شکل کوچکی را کشف کردند که پس از برخورد کیهانی در برآمدگی های استخوانی به نام شن کش‌های آبششی می باریدند که این ماهی‌ها از آن برای الک کردن ذرات غذا از آب استفاده می کردند. با این حال، این زباله‌ها در روده‌های آنها دیده نمی شد و این امر نشان می دهد که احتمالاً پس از زنده به گور شدن، مرده اند.
محققان همچنین الگوهای رشد سه بعدی استخوان های فک و خارهای باله ماهی را بررسی کردند. همانطور که حلقه های درخت از طریق تعداد و ترکیب خود می توانند سن درختان و شرایط رشد هر فصل را نشان دهند، این استخوان ها نیز تغییرات فصلی را از رشد جنینی تا مرگ این ماهی ها حفظ می کنند. در نتیجه دانشمندان دریافتند که تراکم و حجم سلول های استخوانی در حال افزایش است اما هنوز در طول سال مرگ به اوج خود نرسیده است، که نشان می دهد رشد ماهی در بهار متوقف شده است.
علاوه بر این، دانشمندان دو ایزوتوپ کربن را در یکی از ماهی‌های پارویی مورد بررسی قرار دادند. بر این اساس زئوپلانکتون‌هایی که طعمه انتخابی ماهی‌های پارویی بودند، از کربن ۱۳ غنی شده بودند که در تابستان به اوج خود می رسید. ایزوتوپ‌های کربن موجود در این فسیل نشان می دهند که فصل تغذیه آن هنوز به اوج نرسیده است و از تئوری مرگ بهاری حمایت می کند.
به گزارش سیناپرس، دانشمندان خاطرنشان کردند که احتمال برخورد Chicxulub در بهار در نیمکره شمالی ممکن است به توضیح اینکه چرا برخی از گروه‌های حیوانات منقرض شده اند در حالی که برخی دیگر زنده مانده اند، کمک کند. به عنوان مثال، در بسیاری از حیوانات، تولید مثل و رشد در فصل بهار انجام می شود و بیشتر دایناسورها احتمالاً در مقایسه با پرندگان به زمان‌های تولید مثل طولانی‌تری نیاز دارند که به طور بالقوه آنها را در برابر یک فاجعه در بهار آسیب پذیرتر می کند.
شرح کامل این مطالعات ویافته های آن در آخرین شماره مجله تخصصی Nature منتشر شده است.
مترجم: مهدی فلاحی پناه
No tags for this post.