محققان دانشگاه ییل یک عامل احتمالی التهاب مداوم را شناسایی کرده اند که باعث آسیب غیرقابل برگشت ریه در بیماران مبتلا به فیبروز کیستیک می شود، یک اختلال ژنتیکی که تنفس و هضم را مختل می کند.
به گزارش سیناپرس همدان، در یک مطالعه جدید، آنها کشف کردند که چگونه نوعی از گلبول های سفید خون به نام مونوسیت، زنجیره مولکولی از وقایع را آغاز می کند که منجر به التهاب پایدار در ریه ها و آسیب بافت ریه می شود. آنها همچنین دریافتند که دارویی که مونوسیت‌ها را هدف قرار می‌دهد، می‌تواند پیشرفت آسیب بافتی را در مدل موش فیبروز کیستیک کند کند، که نشان می‌دهد می‌تواند در آینده یک درمان موثر برای فیبروز کیستیک باشد.
فیبروز کیستیک یک بیماری ژنتیکی است که اندام های مختلف بدن را درگیر می کند. در ریه ها، این بیماری باعث تجمع مخاط می شود که باکتری ها را به دام می اندازد و بیماران را مستعد ابتلا به عفونت می کند. با گذشت زمان، با بدتر شدن علائم، عفونت ها اغلب در طول باقی مانده زندگی بیماران مزمن می شوند.
التهاب مزمن یکی دیگر از عوارض فیبروز کیستیک است. مطالعات نشان داده اند که در اوایل زندگی، قبل از اینکه عفونت ها به یک مشکل تبدیل شوند، التهاب از قبل شروع شده است. امانوئلا بروسیا، دانشیار اطفال در دانشکده پزشکی ییل و نویسنده ارشد این مطالعه، گفت: نوزادان مبتلا به فیبروز کیستیک با عملکرد طبیعی تنفسی کاملاً خوب به نظر می رسند، اما واقعیت این است که این بیماری در حال حاضر تأثیر دارد. در حال حاضر تجمع یافته است، و مناطقی در ریه با التهاب وجود دارد. و التهاب، اگر کنترل نشود، برای هر نوع بافتی مضر است.
در دهه گذشته، درمان‌های جدید برای فیبروز کیستیک به افزایش امید به زندگی به بیش از 50 سال کمک کرده است. این درمان‌ها که تعدیل‌کننده‌های CFTR نامیده می‌شوند، پروتئین ناکارآمد، CFTR یا تنظیم‌کننده هدایت عبوری غشایی فیبروز کیستیک، را هدف قرار می‌دهند که باعث علائم فیبروز کیستیک می‌شود. اما در حالی که تعدیل‌کننده‌های CFTR به پاکسازی مخاط در ریه‌ها و حفظ عملکرد ریه کمک می‌کنند، اما به طور کامل التهاب را برطرف نمی‌کنند.
در مطالعه جدید، محققان بافت ریه گرفته شده از بیماران مبتلا به فیبروز کیستیک پیشرفته را تجزیه و تحلیل کردند تا بهتر بفهمند چه چیزی باعث التهاب در ریه ها می شود. آنها دریافتند که در نواحی آسیب بافتی، تعداد زیادی مونوسیت وجود دارد، تا پنج تا 10 برابر بیشتر از آنچه در ریه های سالم یافت می شود. سپس، برای ارزیابی نقش مونوسیت ها در فیبروز کیستیک، آنها به مدل موشی التهاب مزمن ریه روی آوردند که سطوح آسیب ریه و کاهش عملکرد را نشان می دهد که مشابه آنچه در بیماران مبتلا به فیبروز کیستیک مشاهده شده است.سوال این بود که این سلول ها چگونه در این بیماری شرکت می کنند.
آنها دریافتند که مونوسیت ها، زمانی که از جریان خون به داخل ریه ها کشیده می شوند، مواد جذب کننده شیمیایی آزاد می کنند که نوع دیگری از سلول های ایمنی به نام نوتروفیل ها را به داخل ریه می کشاند. و نوتروفیل ها باعث آسیب بافتی می شوند.این می تواند در ریه های سالم نیز رخ دهد، از جمله در پاسخ به عفونت. اما هنگامی که کار نوتروفیل ها و مونوسیت ها انجام شد، آن سلول ها باید ترک شوند. محققان دریافتند در فیبروز کیستیک، اینطور نیست.
مونوسیت های پیش التهابی بخشی از پاسخ ایمنی طبیعی هستند، اما زمانی که وارد شدند و کار خود را انجام دادند، باید به آنها آموزش داده شود که ترک کنند و سکوت کنند. سپس آنها در محیطی قرار می گیرند که نمی توانند در آن ترک کنند و سکوت کنند، بنابراین در عوض، به تولید این واسطه های التهاب زا ادامه می دهند.
از آنجایی که مونوسیت ها و نوتروفیل ها نقش کلیدی در پاسخ ایمنی دارند، خلاص شدن از شر آنها به طور کلی مفید نخواهد بود، به ویژه برای بیماران مبتلا به فیبروز کیستیک که با عفونت های مزمن ریه مبارزه می کنند. در عوض، بروسیا و همکارانش چگونگی کاهش سطح مونوسیت‌های جذب شده در ریه و کاهش تعداد آنها به سطوح موجود در ریه‌های سالم را بررسی کردند.
آنها در مدل موش خود، یک مولکول کوچک به نام مهارکننده CCR2 را آزمایش کردند. مونوسیت هایی که بیش از حد در ریه های فیبروز کیستیک یافت می شوند پروتئینی به نام گیرنده کموکاین نوع 2 C-C یا CCR2 روی سطح خود دارند. پروتئین به عنوان یک آشکارساز سیگنال عمل می کند. و هنگامی که یک سیگنال ایمنی به نام کموکاین به CCR2 متصل می شود، باعث می شود مونوسیت به جایی که نیاز است حرکت کند. با مهار CCR2 با این دارو، محققان توانستند تعداد مونوسیت‌های جذب شده در ریه‌های موش را کاهش دهند و پیشرفت آسیب بافتی را کاهش دهند. نکته مهم این است که مهارکننده CCR2 همه مونوسیت ها را مسدود نمی کند. این فقط اعداد را به سطوح سالم نزدیک کرد. مهارکننده‌های CCR2 در حال حاضر تحت آزمایش‌های بالینی برای بیماری‌های دیگر مانند سرطان هستند. یافته های این مطالعه نشان می دهد که آنها می توانند در درمان التهاب مزمن موجود در فیبروز کیستیک نیز موثر باشند.
بروسیا و همکارانش به ارزیابی اثربخشی مهارکننده‌های CCR2 در مدل‌های فیبروز کیستیک ادامه می‌دهند، بررسی می‌کنند که چگونه در زمینه عفونت ریه کار می‌کنند و انواع مختلف را با هم مقایسه می‌کنند تا ببینند کدامیک مؤثرتر هستند.آنها همچنین به مطالعه آنچه در سطح ایمنی در ریه های بیماران مبتلا به فیبروز کیستیک روی می دهد، ادامه خواهند داد. بروسیا گفت: آنقدر در ریه ها اتفاق می افتد که ما هنوز نمی فهمیم. این فقط نوک کوه یخ است
منبع : medicalxpress
مترجم: سید سپهر ارومیهء