محققان تدفین های قرون وسطایی را در یک گورستان آلمانی بررسی کردند و یک جامعه روستایی را کشف کردند که از بیماری رنج می برد.
به گزارش سیناپرس همدان، یک مطالعه جدید نشان می دهد که بیش از یک سوم از افرادی که در یک گورستان اوایل قرون وسطی در آلمان دفن شده بودند از بیماری های عفونی رنج می بردند.
محققان دانشگاه کیل در آلمان، DNA و بقایای اسکلتی 70 نفر را که در گورستان محلی واقع در لاخهایم میتلهوفن، شهری در آلمان کنونی دفن شده بودند، بررسی کردند. همه تدفین ها زمانی در دوره مرووینگ (بین قرن پنجم و هشتم پس از میلاد) انجام شد. این تیم کشف کرد که بیش از 30 درصد از متوفیان به هپاتیت B، پاروویروس B19 (که می تواند منجر به بثورات پوستی شود)، ویروس واریولا (ویروسی که باعث آبله می شود)؛ یا مایکوباکتریوم لپره (یکی از دو باکتری عامل جذام) مبتلا بودند و هفت نفر از افراد نیز آلودگی ترکیبی از دو بیماری را داشتند.
محققان با استفاده از DNA استخراج شده از ریشه دندان های هر فرد، تشخیص دادند که هر فرد چه بیماری هایی دارد. بن کراوس کیورا، یکی از نویسندگان این مطالعه و بیوشیمی‌دان و باستان‌شناس دانشگاه کیل گفت: آنها استخوان‌های متوفیان را نیز بررسی کردند، اگرچه فقط برخی بیماری‌ها آثار واضحی بر روی استخوان‌ها باقی می‌گذارند.
کراوس-کیورا گفت: ریشه دندان ها در طول زندگی خود به خوبی از خون تغذیه می شود، بنابراین پاتوژن هایی که در آنها می یابیم احتمالاً در جریان خون گردش می کنند. برای بازسازی استخوان در پاسخ به عفونت، زمان مشخصی طول می‌کشد. این مورد، برای مثال، در مورد جذام، یک روند نسبتاً آهسته است.
کراوس-کیورا گفت: از نظر هپاتیت B که در DNA به جای بقایای اسکلتی نشان داده می شود، این بیماری به التهاب کبد و در موارد نادر به نارسایی کبد یا سرطان کبد منجر می شود. پاروویروس و همچنین آبله هیچ اثری از خود به جای نمی گذارند. در مورد نوع این آبله باستانی نیز مشخص نیست که دقیقا چگونه کار می کند، زیرا از نظر ژنتیکی با آبله معمولی دوران مدرن متفاوت است.
وی افزود: ما می‌خواستیم نشان دهیم که کدام پاتوژن‌ها در جمعیت اولیه قرون وسطی در گردش بودند و میزان آلودگی چقدر بالا بود.
یک اسکلت به ویژه در میان اجساد برجسته بود: یک مرد جوان که از سه عامل بیماری زا رنج می برد که شامل هپاتیت B، پاروویروس B19 و M. leprae بود.
کراوس-کیورا گفت: این پسر از جهت دیگر نیز خاص است، زیرا جذام در شمال کوه‌های آلپ در قرن‌های 7 و 8 هنوز گسترده نشده بود. پاتوژن جذام M. leprae و چگونگی تکامل آن در قرن های آینده رشد یافت.
بنابراین، چرا بسیاری از مردم در این جامعه کوچک و روستایی به انواع بیماری ها مبتلا بودند؟ کراوس-کیورا گفت، محققان به این نتیجه رسیدند که تعدادی از عوامل می‌توانند نقش داشته باشند، مانند تغییرات آب و هوایی در دوران یخبندان کوچک باستانی متأخر (قرن ششم و هفتم پس از میلاد)، که منجر به کمبود گسترده محصولات کشاورزی و قحطی شد.
کراوس-کیورا گفت: از طریق بازسازی های اقلیمی، ما از یک وخامت کلی آب و هوا در این دوره زمانی خبر داریم. او افزود که دما در نیمکره شمالی به طور متوسط حدود 3.6 درجه فارنهایت (2 درجه سانتیگراد) کاهش یافته بود.
او گفت: این مرحله از آب و هوای بد همچنین می‌تواند به تضعیف عمومی جمعیت از طریق کمبود محصولات غذایی منجر شود. این افزایش حساسیت به بیماری می تواند این امکان را برای بیماری ها فراهم کند که از حیوانات به انسان ها بپرند و با آنها به عنوان میزبان های جدید سازگار شوند. این می تواند توضیح قابل قبولی از چگونگی ایجاد پاتوژن ها در جمعیت های انسانی باشد و پس از چندین قرن در قرون وسطی منجر به شیوع گسترده بیماری همه گیر شد.
این یافته ها در مجله Genome Biology منتشر شد.
منبع: livescience
مترجم: کیانوش کرمی