قطب های ماه غنی از هیدروژن

تیمی از محققان در آکادمی علوم چین، با همکاری یکی از همکارانش از دانشگاه پاریس، دریافتند که غلظت هیدروژن در پوشش سنگی روی ماه در عرض های جغرافیایی بالاتر بیشتر است. آنها مطالعه خود را در Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر کرده اند.

به گزارش سیناپرس همدان، تحقیقات قبلی نشان داده است که وقتی باد خورشیدی به سنگ سنگی روی سطح ماه برخورد می‌کند، یون‌های هیدروژن تمایل دارند به لایه‌های بیرونی مواد دانه‌دار بچسبند. تحقیقات قبلی همچنین نشان داده است که مقداری که در پوشش سنگی باقی می ماند ثابت می ماند. همانطور که هیدروژن بر روی سطوح می نشیند، هیدروژن قدیمی تر به فضا می رود.

اما اگر یک شهاب سنگ به سطح برخورد کند، یا اگر یک ماه زلزله رخ دهد، سنگ سنگی قدیمی‌تر را می‌توان با پوشش سنگی جدید مدفون کرد. در چنین شرایطی، پوشش سنگ قدیمی‌تر هنوز هم می‌تواند از گاز خارج شود، اما نمی‌توان آن را با یون‌های هیدروژن جدید ذخیره کرد. بنابراین غلظت آن به مرور زمان کمتر می شود.

تحقیقات قبلی همچنین نشان داده است که مقداری از هیدروژن می‌تواند با اتم‌های اکسیژن موجود در سنگ‌ لیت پیوند برقرار کند و هیدروکسید یا آب تشکیل دهد. در این تلاش جدید، محققان شواهدی پیدا کردند که نشان می‌دهد به دلیل دماهای پایین‌تر، هیدروژن کمتری در عرض‌های جغرافیایی بالاتر خارج می‌شود.

محققان برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد مقدار هیدروژن، هیدروکسید و آب در سنگ سنگی قمری، نمونه‌های جمع‌آوری‌شده توسط کاوشگر ماه Chang’e-5 را در سال 2020 مطالعه کردند که متعاقباً به زمین بازگردانده شدند. تحقیقات قبلی نشان داده است که درجه حرارت در یا نزدیک به استوای ماه به طور متوسط تقریباً 380 کلوین است که نمونه‌های سنگ سنگی از مأموریت‌های آپولو جمع‌آوری شده است. دمای دورتر شمال، جایی که Chang’e-5 کاوش کرد، تا حدودی پایین‌تر بود و به طور میانگین 350 کلوین بود.

آنها دریافتند که غلظت هیدروژن، هیدروکسید یا آب بیشتر است، حسگرهای کاوشگر قادر به تشخیص تفاوت بین آنها نیستند،که نشان می‌دهد دمای پایین‌تر به معنای خروج گاز کمتر است. محققان پیشنهاد می‌کنند که در مکان‌هایی حتی دورتر از شمال، غلظت هیدروژن احتمالاً حتی بیشتر است.

منبع :phys.org

مترجم: کیانوش کرمی