کدام گونه جانوری طولانی ترین حضور در زمین را داشته است؟

اعتقاد بر این است که “فسیل های زنده” مانند میگوهای قورباغه ای Triops با دایناسورها در یک زمان بوده اند، اما کدام حیوان طولانی ترین مدت روی زمین بوده است؟

به گزارش سیناپرس همدان، زمین مکانی چالش برانگیز و همیشه در حال تغییر است و همه چیز از دمای اقیانوس ها گرفته تا میزان اکسیژن موجود در جو دائماً در جریان این تغییرات است. در این دنیای متغیر، هر موجود زنده ای در حال دویدن، شنا کردن، سر خوردن یا پرواز برای سازگاری و زنده ماندن است، یا در نهایت در این بین نابود می شود.

اما در این جهان در حال تغییر، کدام حیوان بیشترین پایداری را داشته است؟

در نوامبر 2010، کتاب رکوردهای جهانی گینس عنوان “پیرترین موجود زنده” را به Triops cancriformis یا میگوی قورباغه ای اعطا کرد. و دلیل خوبی هم دارد: فسیل‌ها نشان می‌دهند که سخت‌پوستان زره‌دار و شبیه میگو از دوره تریاس (251.9 میلیون تا 201.3 میلیون سال پیش) وجود داشته‌اند.

میگوی قورباغه بدنی شبیه به بیل دارد که برای حفاری در ته استخرهای موقتی که در آنها زندگی می کنند عالی است. طراحی آن، آنقدر خوب کار می کند که صدها میلیون سال آن را در این محیط ها حفظ کرده است. اما در حالی که آنها شبیه همیشه به نظر می رسند، تحقیقات DNA منتشر شده از سال 2010 نشان می دهد که میگوهای قورباغه ای هرگز تکامل خود را در زیر زره خود متوقف نکردند و در طول زمان تفاوت هایی را بین گونه های خود ایجاد کردند که از چشم انسان دور بوده اند.

به عنوان مثال، میگوی قورباغه ای T. cancriformis صرفاً از نوادگان اجداد تریاس با ظاهری مشابه است و در واقع بیش از 25 میلیون سال سن ندارد، مطالعه ای که در سال 2013 در مجله PeerJ منتشر شد، نشان داد که ممکن است 2.6 میلیون سال سن داشته باشد.

بنابراین، در مورد سایر مدعیان عنوان طولانی ترین عمر در جانوران زمین چه کسی پیروز می شود؟ امروزه چندین گونه زنده وجود دارد که به نظر می رسد مانند میگوی قورباغه ای برای میلیون ها سال بدون تغییر باقی مانده اند. شاید معروف ترین این به اصطلاح “فسیل های زنده” گروهی از ماهی های اعماق دریا به نام کولاکانت باشد. محققان برای اولین بار فسیل های کولاکانت را در دهه 1800 کشف کردند و تصور کردند که در پایان دوره کرتاسه 66 میلیون سال پیش منقرض شده اند. اما پس از آن، در سال 1938، ماهیگیران یک کالکانت زنده را در سواحل آفریقای جنوبی صید کردند. قدمت این ماهی‌های باستانی به بیش از 400 میلیون سال می‌رسد.

گونه‌های کولاکانتی که امروزه در اقیانوس‌های ما شنا می‌کنند با گونه‌های فسیل‌شده کولاکانت که واقعاً منقرض شدند، یکسان نیستند. مطالعه ای در سال 2010 که در مجله Marine Biology منتشر شد، نشان داد که این گونه های زنده در 20 تا 30 میلیون سال گذشته ظهور کرده اند. همین امر در مورد دودمان خرچنگ نعل اسبی نیز صادق است که به حدود 480 میلیون سال قبل باز می گردد. مطالعه‌ای در سال 2012 که در مجله Molecular Phylogenetics and Evolution منتشر شد، نشان داد که قدیمی‌ترین گروه زنده خرچنگ‌های نعل اسبی آسیایی به نام تاچیپلئوس تنها حدود 25 میلیون سال پیش ظاهر شد، علی‌رغم ظاهری شبیه به فسیل‌هایی که صدها میلیون سال قدمت دارند.

زیست شناسان رمزگشایی تاریخچه تکامل همه جانوران زنده را به پایان نرسانده اند و تا زمانی که این رمز و راز را پاسخ ندهند پاسخ قطعی برای این معما وجود نخواهد داشت. با این حال، میگوهای قورباغه ای، کولاکانت و خرچنگ نعل اسبی همگی به ما می گویند که حتی به ظاهر پایدارترین موجودات نیز همیشه در حال تغییر هستند.

آفریکا گومز، زیست شناس تکاملی در دانشگاه هال و نویسنده ارشد مطالعه میگوی قورباغه ای در سال 2013، گفت: فکر نمی‌کنم شواهدی وجود داشته باشد که نشان دهد هیچ گونه‌ای بیش از چند میلیون سال است که وجود داشته باشد.

طبق مقاله‌ای در مجله American Scientist، مطالعات روی سوابق فسیلی نشان می‌دهد که گونه‌ها معمولاً بین 500000 سال تا 3 میلیون سال قبل از انقراض یا جایگزین شدن با نسلی دوام می‌آورند.

به عنوان مثال، DNA موجودات زنده می تواند جهش یابد و این جهش ها می توانند از نسلی به نسل دیگر منتقل شوند. دو گونه از نظر ژنتیکی مشابه نیز می توانند جفت گیری کنند که منجر به یک گونه هیبرید جدید می شود که شکوفایی را در گونه با بار می آورد. رقابت نیز گونه ها را وادار به تکامل می کند. شکارچیان با طعمه ها رقابت می کنند و حیواناتی که در یک فضای مشترک هستند برای غذا و منابع رقابت می کنند.

اسکات لیدگارد، متصدی ممتاز بی مهرگان فسیلی در موزه فیلد در شیکاگو، گفت: شکارچیان تکامل می‌یابند، شکار تکامل می‌یابند، طعمه تکامل می‌یابد، رقبا تکامل می‌یابند، و گونه ها در کنر یکدیگر تکامل می‌یابند.

علاوه بر این، عوامل محیطی می‌توانند بر طول عمر حیوانات تأثیر بگذارند. لیدگارد گفت: مثلاً یک تاکسون [گروه] به خوبی با نوع خاصی از زیستگاه سازگار است و آب و هوا به طور چشمگیری تغییر می کند. اگر نتواند به مکان دیگری با همان نوع زیستگاه مهاجرت کند، منقرض می شود.

از آنجایی که تغییر ثابت است، گومز هیچ حیوانی را فسیل زنده نمی‌داند، زیرا این اصطلاح این تصور را ایجاد می‌کند که حیوانات، دیگر تکامل نمی‌یابند. در عوض، لیدگارد استدلال کرد که “فسیل زنده” را می توان به عنوان یک اصطلاح برای مطالعه موجودات با ویژگی های خاص، مانند سرعت کند تغییرات تکاملی استفاده کرد.

منبع: livescience

مترجم: کیانوش کرمی