بیماری‌های خودایمنی یک عامل مشکل‌زا برای سلامتی هستند و در حالی که سرکوب سیستم ایمنی در کل سیستم میتواند به تسکین علائم کمک کند، اما این میتواند باعث عوارض دیگری نیز شود. در یک مطالعه جدید، دانشمندان نانوذراتی را توسعه داده‌اند که میتواند به طور انتخابی سلول‌های ایمنی مشکل‌ساز را هدف قرار دهد تا به طور قابل‌توجهی از بروز آرتروز در موش‌ها جلوگیری کند.
به گزارش سیناپرس اردبیل، سیستم ایمنی اولین و قوی‌ترین خط دفاعی بدن در برابر بیماری است، اما گاهی اوقات در شرایط خاص میتواند شروع به حمله به سلول‌ها و بافت‌های سالم کند. این میتواند باعث ایجاد طیف وسیعی از بیماری‌های خود ایمنی شود که می توانند با داروهایی که سیستم ایمنی را سرکوب می کنند، درمان شوند. البته این منجر به عوارض دیگری مانند افزایش خطر بیماری‌های نیز عفونی می‌شود.
در این مطالعه جدید، تیم اسکریپس روشی را بررسی کرد که تنها سلول‌های ایمنی را که باعث مشکلات خودایمنی می‌شوند، خاموش می‌کند و دیگر سلول‌ها را به وظیفه مهم خود در مبارزه با تهدیدات واقعی سلامت، وا می‌دارد. برخی از بیماری‌های خودایمنی، مانند آرتریت روماتوئید، توسط یک پروتئین منفرد در بدن که به عنوان «خود آنتی‌ژن» شناخته می‌شود، ایجاد می‌شوند و این موضوعی برای مطالعه این تیم تحقیقاتی بود.
سلول‌های B آنتی‌بادی‌هایی را برای آنتی‌ژن‌های خاص، که معمولا معمولاً آنتی‌ژن‌های خارجی هستند، می‌سازند. اما در مورد بیماری‌های خودایمنی، آنتی‌ژن‌های خودی را نیز می‌سازند. اگر همزمان با مولکول دیگری که به گیرنده ای به نام CD22 متصل می شود، با آنتی ژن مورد نظر مواجه شوند، می توانند به طور موثر خاموش شوند. بنابراین، تیم اسکریپس نانوذراتی را طراحی کرد که حاوی آنتی ژن و مولکول اتصال CD22 است.
این نانوذرات همچنین حاوی راپامایسین بودند، دارویی که تولید سلول‌های T را تحریک می‌کند و همانطور که از نامش پیداست، سایر سلول‌های ایمنی را که ممکن است سرکش باشند، سرکوب می‌کنند. همه این مواد با هم باید به نانوذرات کمک کنند تا با پاسخ خودایمنی سلول‌های B و T خاص، بدون نیاز به خاموش شدن کامل سیستم ایمنی مقابله کنند. همه این مواد با هم باید به نانوذرات کمک کنند تا با پاسخ خودایمنی سلول‌های B و T خاص، بدون نیاز به خاموش شدن کامل سیستم ایمنی مقابله کنند.
این تیم نانوذرات درمانی را روی موش آزمایش کردند. اول، آنها نشان دادند که می تواند از حمله سیستم ایمنی حیوانات به پروتئین مرغ به نام اووالبومین که به طور معمول پاسخ قوی را ایجاد می کند، جلوگیری کند. سپس بر روی یک بیماری خودایمنی، روی موش هایی که با حمله به یک آنتی ژن خود به نام GPI، مستعد ابتلا به آرتریت هستند، آزمایش شد.
ابتدا این محققان نشان دادند که می توانند از حمله سیستم ایمنی حیوانات به پروتئین مرغ به نام اووآلبومین که به طور معمول پاسخ قوی را ایجاد می‌کنند، جلوگیری نمایند. سپس بر روی یک بیماری خودایمنی، یعنی موش‌هایی که با حمله به یک آنتی ژن خودی به نام GPI، مستعد ابتلا به آرتریت بودند، آزمایش شد.
محققان موش‌ها را از سن سه هفتگی با نانوذراتی درمان کردند که به سیستم ایمنی آنها آموزش می‌داد تا GPI را تحمل کنند و مطمئناً، درمان به طور قابل توجهی شروع آرتریت را به تاخیر انداخت، علائمی که معمولاً چند هفته بعد بدون درمان ظاهر می‌شوند. نتیجه دلگرم‌کننده‌تر این بود که یک سوم از موش‌های تحت درمان تا پایان آزمایش 300 روز بعد، هیچ نشانه‌ای از آرتریت نشان ندادند، که نشان دهنده بخش بزرگی از طول عمر موش بود. بررسی دقیق‌تر نشان داد که درمان طبق انتظار عمل می‌کند. موش‌ها تولید آنتی‌بادی‌های ضد GPI و جمعیت‌های سلول‌های T را به میزان زیادی کاهش دادند.
جیمز پالسون، نویسنده ارشد این مطالعه گفت: «ما توانستیم یک سوم از این حیوانات را در این آزمایش اولیه درمان کنیم، و فکر می‌کنم این پتانسیل وجود دارد که نانوذرات خود را با سایر درمان‌های تعدیل‌کننده ایمنی ترکیب کنیم تا آن را حتی موثرتر کنیم».
این تحقیق در مجله ACS Nano منتشر شده است.
مترجم: تقی قاسمی
منبع: New Atlas