حکاکی‌های جغد باستانی از شبه جزیره ایبری احتمالاً اسباب‌بازی‌هایی بودند که کودکان خودشان آنها را حکاکی می‌کردند.
به گزارش سیناپرس همدان، یک مطالعه جدید نشان می دهد هزاران سال پیش، کودکان شبه جزیره ایبری تکه هایی از تخته سنگ را به شکل جغد تراشیدند و اسباب بازی هایی به اندازه کف دست برای بازی ساختند. در اصل، باستان شناسان تصور می کردند که چهره های کارتونی، اشیای مقدسی هستند که نشان دهنده خدایان هستند و فقط در مراسم استفاده می شوند. اما یک مطالعه جدید نشان می دهد که آنها همچنین می توانستند به عنوان اسباب بازی کودکان نیز استفاده شوند.
برای بررسی، محققان شورای ملی تحقیقات اسپانیا (CSIC) 100 پلاک از حدود 4000 پلاک جغد تخته سنگی حکاکی شده را که طی سال‌ها در مکان‌های مقبره و گودال پراکنده در سراسر شبه جزیره جمع‌آوری شده‌اند، بررسی کردند. همه حکاکی‌ها مربوط به عصر مس (3500 قبل از میلاد تا 2750 قبل از میلاد) هستند و برای تعدادی از ویژگی‌های جغد بررسی شده‌اند، از جمله دو دایره برای چشم‌های بزرگ جغد، حکاکی‌های منقار، پر‌ها، بال و سایر ویژگی‌های پرندگان شکاری که به طور قابل توجهی شبیه جغد بود. هر قطعه همچنین حاوی دو سوراخ کوچک در قسمت بالایی بود که محققان فکر می‌کنند می‌توان از آنها برای جاگذاری پرهای واقعی پرندگان در آن ها استفاده کرد.
Juan J. Negro، نویسنده اصلی این مطالعه و زیست شناس در بخش اکولوژی تکاملی در CSIC،گفت: اولین برداشت من هنگام نگاه کردن به حکاکی ها این بود که ساخت آنها ساده است. حکاکان در آن زمان، مهارت زیادی را برای ساختن آنها صرف کردند و می‌توانستند حکاکی آنها را در چند ساعت به پایان برسانند.
یکی دیگر از وجوه مشترک در میان کنده کاری ها این بود که آنها با استفاده از تخته سنگ ساخته می شدند، ماده ای نرم که عمدتاً از کوارتز، ایلیت و کلریت تشکیل شده است. چکش خواری تخته سنگ به این معنی است که می توان آن را به راحتی با استفاده از ابزارهای نوک تیز ساخته شده از سنگ چخماق، کوارتز یا مس حک کرد.
بنابراین چه چیزی باعث شد این بچه های عصر مس به جای حیوانات دیگر روی جغدها تمرکز کنند؟
Negro گفت که توضیحی برای آن ندارد، اما جغدها یک پرنده معمول و قابل مشاهده در اکثر اوقات بودند، حتی امروز در مناطق شهری. طبق این مطالعه، در آن زمان، دو گونه فراوان جغد در آن قسمت از جهان شامل جغد کوچک (Athene noctua) و جغد گوش دراز (Asio otus) بود.
Negro گفت: به احتمال زیاد این جوانان در روستاهایی زندگی می‌کردند و جغدها را مرتب می‌دیدند، زیرا آنها از شر موش‌ها و جوندگان خلاص می‌کردند. جغدها به دلیل سرهای بزرگ و چشمانی که در جلو قرار دارند با سایر پرندگان متفاوت هستند که برای مردم قابل توجه است. به همین دلیل، اگر از کودکان بخواهید که یک جغد بکشند، نیازی به مدل ندارند، زیرا هر کسی تصویری از جغد در مغز خود دارد. آنها حیواناتی نمادین هستند، درست مانند اسب، سگ و فیل.
برای آزمایش این نظریه، Negro و تیمش از گروهی از کودکان امروزی خواستند تا تصاویر جغدها را ترسیم کنند، و اثر هنری حاصل به طرز تعجب آوری شبیه به کنده کاری های باستانی بود.
Negro گفت: ما ایجاد تصویر ذهنی از جغدها را بخشی از فرآیند یادگیری برای کودکان می‌دانیم.
میشل سی لنگلی، دانشیار باستان شناسی در دانشگاه گریفیث در کوئینزلند استرالیا، که در سال 2018 مقاله ای درباره اسباب بازی های کودکان عصر یخبندان نوشته بود، با این موضوع موافق بود.
لنگلی گفت: تحلیل بین فرهنگ مردم زمان حال در سراسر جهان نشان می‌دهد که کودکان، در همه جا، اسباب‌بازی‌های خود را می‌سازند. این اسباب‌بازی‌ها احتمالاً از مواد خام معمولی یا به‌طور ساده‌ای ساخته می‌شوند و شکل آنها از آنچه در محیط اطرافشان است پیروی می‌کند. عروسک‌ها و مجسمه‌ها جهانی هستند و شکلی که آنها به خود می‌گیرند احتمالاً از حیوانات معمولی یا مهم برای آن جامعه است بنابراین جغدها با این تصویر مطابقت دارند.
این یافته ها در مجله Scientific Reports منتشر شد.
منبع: livescience
مترجم: کیانوش کرمی