دکتر وحید ابراهیم زاده اردستانی در گفت و گو با خبرنگار سیناپرس، با انتقاد از گسترش جو مقاله گرایی در دانشگاه های کشور، گفت: متاسفانه جو مقاله گرایی در دانشگاه ها گسترش یافته است و ترفیع و ارتقای اعضای هیات علمی نیز به تعداد مقالات وابسته شده است. هرچند که افزایش تعداد مقالات برای پیشرفت دانشجویان و استادان لازم است اما کافی نیست. بسیاری از این مقالات تولید می شود و انتشار پیدا می کند و باعث فارغ التحصیلی دانشجویان و ترفیع استادان می شود، اما به قول معروف «فایلی» هستند و کاربردی برای صنعت و جامعه ندارند.
ابراهیم زاده اردستانی با بیان اینکه سیستم امتیاز دهی دانشگاه ها بر اساس تعداد مقالات، نتیجه ای در بر ندارد، افزود: پیامد این موضوع افزایش شکاف بین دانشگاه و صنعت است که روز به روز بدتر می شود. یعنی عملا کارهای علمی که در دانشگاه ها انجام می شود وارد صنعت نمی شود و کاربرد پیدا نمی کند که نتیجه آن این است که صنعت ما باید دست به دامن شرکت های خارجی برای انتقال فناوری و تجهیزات باشد.
معاون پژوهشی موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران، خاطرنشان کرد: مشکل از آن طرف هم وجود دارد. وزارتخانه های صنعتی به جای آنکه مشکلات خود را به دانشگاه ها منعکس کنند و از آنها بخواهند که در پروژه های فنی درگیر شوند، سراغ شرکت X و Y می روند. اگر یک طرحی هم تعریف می شود نمی آیند به مبدا اصلی که دانشگاه ها هستند مراجعه کنند و از دانشگاهیان کمک بگیرند. یا در خودشان این کارها را انجام می دهند و کارفرما و مشاور و پیمانکار می شوند خودشان، یا در نهایت یک شرکت چینی را هم درگیر می کنند که بگویند ما همکار خارجی هم داریم. این عدم مراجعه صنعت به دانشگاه هم بخش دیگری از مشکل است.
وی تاکید کرد: دانشگاه برای خود تبدیل به یک جزیره جدا شده که بیشتر با تولید مقاله و کار علمی مشغول است، وزارتخانه ها و صنایع مختلف هم برای خود یک جزیره جدا شده اند. در صورتی که در دنیا چنین چیزی وجود ندارد. در کشورهای پیشرفته معمولا شرکت ها و وزارتخانه ها مشکلات خود را به صورت پروژه تعریف شده به دانشگاه ها انتقال می دهند و آنها را درگیر می کنند و از توان علمی دانشگاه ها استفاده می کنند. این موضوع هم برای دانشگاه تجربه علمی و عملی و مادی خوبی است هم برای وزارتخانه ها که از یک توان تخصصی و علمی بالا استفاده می کنند.
ابراهیم زاده اردستانی در پایان گفت: الان متاسفانه یک قانونی وجود دارد که دانشگاه ها را جدا کردند و می گویند اینها نمی توانند در مناقصه طرح های مثلا اکتشافی شرکت کنند و مناقصه را بین 4 شرکت که به اندازه یک صدم ما نیروی تخصصی و علمی ندارند، برگزار می کنند. اغلب این شرکت ها هم می آیند این وسط دلالی می کنند یعنی کار را به ما واگذار می کنند و حق دلالی می گیرند. اولین قدم برای رفع شکاف صنعت و دانشگاه این است که وزارتخانه ها بیایند دانشگاه ها را هم به عنوان طرف مناقصه در نظر بگیرند و تنها این دید را نداشته باشند که حتما باید شرکت باشد و گرید داشته باشد و…. این می تواند کمک زیادی به دانشگاه ها و پژوهشگاه های ما بکند که درگیر مشکلات کشور شوند. من نمی دانم داستان چیست که شرکت ها در این زمینه زورشان بیشتر از یک دانشگاه با اعتبار 70 -80 ساله در یک رشته تخصصی می چربد؟ باید قوانین مربوطه را اصلاح کرد.
No tags for this post.