بنای تاریخی امامزاده عبدالله در یک حصار آجری قرار گرفته است . ورودی بنا در ضلع غربی قرار دارد و بعد از در دالان کوچک مربع شکلی با گنبدی با خیز کم وجود داشته که زائران بعد از گذشتن از این قسمت وارد اتاق مقبره می شوند . یک ورودی قدیمی در کنار ورودی فعلی دیده می شود که در حال حاضر بسته اند و ممکن است ورودی اصلی بوده باشد .
گنبدی اصلی بنا از خارج مخروطی شکل بوده که پوشش سیمان سفید رنگ دارد و از داخل به صورت مقعر ساخته شده است . داخل اتاق از گچ پوشیده شده است و ضریح امامزاده چوبی منبت کاری شده و در وسط اتاق قرار گرفته است . در این اتاق دو قبر دیگر وجود دارد که فرد مدفون در آن شناسائی نشده اند .
اتاق مقبره دارای چهار فیلپوش و سه طاقچه در اضلاع غربی ، شرقی و شمالی است و همچنین در ضلع جنوبی اتاق مقبره یک نورگیر تعبیه شده است .
دور تا دور بنا خاک بردای شده وقسمت های قدیمی بنا مشخص شده که می توان لاشه سنگ ها و ملاط به کار رفته که احتمالاٌ ساروج می باشد را دید . دیوار های خارجی بنا با سیمان سیاه پوشیده شده است . کف بنا را پوشش موزائیک کرده اند .
در صفحه 121 کتاب بقاع متبرکه استان تهران در مورد این امامزاده که آن را عبدالله درشا نیزنامیده است ، چنین می نویسد :
« بنای بقعه شامل برج مقبره ای چهار ضلعی است که از سنگ لاشه و ملاط ساروج ساخته شده و گنبد آن ازداخل عرقچین و از خارج مخروطی شکل و با شیروانی پوشیده شده است . نمای داخلی بنای بقعه با گچ و نمای خارجی آن با ملاط سیمان اندود شده است .
بنای اصلی بقعه دارای پنجره چوبی منبت کاری شده و دارای تاریخ 905 هجری است . در داخل بنا نیز ضریح چوبی منبت کاری شده ای قرار دارد که جملاتی در اطراف آن نوشته شده و کتیبه آن سال 1204 هجری را نشان می دهد . به احتمال زیاد بنای اصلی بقعه متعلق به قرن هفتم و هشتم هجری است . »
گزارش تصویری : احسان محمد حسینی
No tags for this post.